hij, de duivel

I

'Het is kanker', zei de dokter.

Violet ligt in haar bed en staart naar het plafond. Ze is net wakker geworden omdat ze een nachtmerrie had. Ze draait haar hoofd zodat ze naar haar klok kan kijken. Het is nog niet eens 5 uur in de ochtend. Violet zet zich recht in haar bed en voelt direct de steken pijn in haar zij.
Met moeite kan ze een schreeuw tegenhouden, maar ondanks de pijn staat ze toch recht. Ze grijpt naar de beker op haar nachtkastje en hoort hem op de grond vallen. Ze hoopt dat het niet te luid was want anders komt haar mama misschien kijken en daar heeft ze even geen behoefte aan.

Na een tijdje op de grond te hebben rondgekropen, vindt Violet de beker ergens onder haar bed. Weer probeert ze recht te staan en ook deze keer moet ze de pijn verbijten. Ze bijt zelfs zo hard, dat haar lip begint te bloeden. Ze proeft het gewoon.

Als ze rechtstaat, loopt ze zo stil als ze kan naar haar deur. Ze opent hem zodat ze er net tussen kan en ze zet hem op een kier, als ze op de gang staat. Met de beker in de ene hand en de andere hand aftastend op de muur, gaat ze op zoek naar de trapleuning.

De eerste trede gaat zonder pijn, maar de tweede en derde dan weer niet. Even blijft ze staan op de vierde trede en dan gaat ze weer verder. Na een paar minuten staat ze beneden en begint ze met haar vrije hand te zoeken naar de keukendeur.
Haar handen plakken van het zweet. Voor ze de keukendeur opent, veegt ze haar handen af aan haar broek. Zachtjes opent ze de deur. Even moet ze wennen aan het donker van deze ruimte en dan stapt ze naar de tafel. Ze laat zich met een plof op een stoel vallen en wrijft nog maar eens haar handen af aan haar broek.

Weer boven gekomen met een volle beker water en een paar pijnscheuten achter de rug, zoekt ze met haar vrije hand naar haar slaapkamerdeur. Ze heeft hem gevonden en ze doet hem weer open zodat ze er net tussen kan. Als de deur dicht is, doet ze het lichtje, dat op haar bureau staat, aan en gaat ze voor haar raam staan. Ze ziet dat de zon er bijna zal doorkomen en dus neemt ze haar bureaustoel. Gelukkig heeft haar bureaustoel wieltjes want ze heeft de krachten niet om hem op te nemen. Haar beker met water staat ondertussen al op haar nachtkastje. De bureaustoel staat nu voor het raam en ze neemt nog snel haar kussen en een dekentje van haar bed. Na nog wat pijn in haar benen en armen, zit ze uiteindelijk goed. Ze kijkt naar buiten, maar de zon is er nog niet. Ze zal nog wat mogen wachten. Net op het moment dat de zon komt piepen boven de horizon, vallen Violet's ogen dicht.

_______________《 I 》______________

Hier het eerste hoofdstuk van 'hij, de duivel'!
Laat vooral weten wat je ervan vindt! ♡

Violet ziet af. Dat weten we allemaal.
Maar zal ze dit kunnen volhouden??