- შენ.........სიარული შეგეძლო?
- ჯანქუქ მე......
- გეკითხები და მიპასუხე - ბოლო ხმაზე მიყვირა
- კი შემეძლო სიარული
- რატომ დამიმალე? როგორ შეგეძლო? იცი საერთოდ როგორ ვიყავი? ასეთი უგულო ხარ?
- ჯანქუქ......
- მეზიზღები! - ეს თქვა და ოთახიდან გავარდა. მე კი ტირილი დავიწყე ჯანდაბა ეს რა გავაკეთე! მძულს ჩემი თავი ამის გამო ჯანქუქს ვერ დავკარგავ
ჯანქუქ POV :
ძალიან მტკივა გული. მწყინს! გაბრაზებულივარ! გული გამიხლიჩა მთელი ეს დრო თავს ვიდანაშაულებდი რომ ჩემს გამე ვერ დადიოდა. მთელი საღამო თეთრად ვათენებდი ინფორმაციებს ვაგრივედი თუ როგორ გაევლო სწრაფად ის კი უბრალოდ სარგებლობდა ამით. მანქანა გავაჩერეთ და კარზე ზარი დარეკე მალე გაიღო კიდეც
- ჯანქუქ აქ რაგინდა?
- იუნა შემომიშვებ?
- კი აბა რა - შევედი და დივანზე დავჯექი - ჯანქუქ ნამტირალები რატომ ხარ?
- არაფერი. არ გინდა გავერთოთ? - იუნამ ირონიულად ჩაიცინა და დაიწყო ჩვენი გართობა
მინა POV :
- კარგი მინა ნუ ტირი
- მია არ მინდოდა. ახლა ჩემ გამო ალბათ როგორ ცუდადაა
- კარგი რა მინა შეგირიგდება
- როდის გაიგე რომ სიარული შეგეძლო? - ინტერესით მკითხა გაბიმ
- იმ დღესვე როცა ჯინმა ყველას უთხრა ეს ამბავი აჟიოტაჟი გამოიწვიეთ ამ ხმაურში კი ჯინმა მითხრა რომ მხოლოდ ერთი დღე გაგრძელდებოდა ხოდა მეც ესეთი რაღაც გავაკეთე
- ხოდა მაგიტომაც ქლუსუნებ - თვალები გადაატრიალა შუგამ
- შუგა მოკეტე - თვალები დაუორაწა გაბიმ
- შუგა მართალია. ჩემი ბრალია - ისევ ქლუსუნი დავიწყე - კარგი თქვენ წადით იმასაც დასვენება სჭირდება ჩემს თავს მეთვითონ მივხედავ
- მაგრამ......
- მია გთხოვ - ეს იყო და ყველა უსიტყვოდ გავიდა მე კი აქეთ-იქით სიარული დავიწყე სადღაც 30 - ჯერ დაურეკე ჯანქუქს მაგრამ არა და არ პასუხობს. შემდეგ ლოგინზე დავწექი ისევ ვიტირე ამ ტირილში ჩამეძინა კიდევაც.
1 კვირის შემდეგ
ჯანქუქ POV :
- თეჰიონ დღეს კონტრაქტი გვიმთავრდება - გავჩუმდი და ძირს დავიხედე - მას თავის გზაზე გავუშვებ
- ძმაო იქნებ გეფიქრა?
- რაზე თეჰიონ? მან მე გამომიყენა
- გაბრაზებულზე მაინც ნუ გადაწყვეტ
- არა ის ჩემი ცხოვრებიდან წავა მორჩა! - ავდექი და სახლში წავედი ტასაცმლის გამოსაცვლელად. ერთი კვირაა მინას მხოლოდ მძინარეს ვნახულობ რაც ძალიან მაღიზიანებს
მინა POV :
ერთი კვირაა ჯანქუქი არ მინახავს გული საშინლად მტკივა. დღეს ადრე გამეღვიძა ახლა კი ჯანქუქის ზედას ვეხუტები და უემოციოთ შევცქერი კარებს. როგორ მომენატრა ნეტავ ახლა აქ იყოს და მეხუტებოდეს. ამ დროს კი კარი გაიღო და ვისაც არ ველოდი ის შემოვიდა
- ჯანქუქ? - ის პირდაპირ კარადისკენ წავიდა და რაღაცის ძებნა დაიწყო - რას ეძებ? - ის კი ისევ მაიგნორებდა - არ და ელაპარაკები? - უცბად გაჩერდა და ჩემს კენ წამოვიდა და ის ზედა რომელიც მეჭირა ხელიდან გამომგლიჯა და წასვლა დააპირა მე კი ხელი დავავლე - ჯანქუქ გეყოს დამელაპარაკე!
- არაფერი გვაქვს სალაპარაკო
- არა გვაქვს! ნუ მექცევი ასე - ის გვერდით დამიჯდა და გვერდულად გაიცინა თუმცა გავატარე და იმის მოლოდინში ვიყავი რომ კარგს მეტყოდა მაგრამ მისი ნათქვამის გაგონებაზე ცოცხლად მოვკვდი
- მინა კონტრაქტი დამთავრდა როგორც ჩვენი ურთიერთობა. მე აქედან მივდივარ შეგიძლია აქ იყო - ისევ ადგა ტუჩებში მაკოცა და წავიდა. მე კი ისევ გაშეშებული ვიყავი და აი ჩამომივარდა ამდენი ხნის შენახული ცრემლი. ჯანქუქს ვერ დავკარგავ! არა! ისმე მეკუთვლის! მხოლოდ მე! მორჩა!
ჯანქუქ POV :
- ჯანქუქ საყვარელო რაგჭირს?
- მინას დავშორდი ყვეკაფერი დამთავრდა
- ძალიან კარგი. შეგვიძლია ისევ დავქორწინდეთ?
- იუნა ვიფიქრებ ამაზე - ფეხზე ავდექი და აივანზე გავედი. ნეტა ახლა მინა რას შვება? ძალიან მტკივა გული მინდა მასთან ვიყო. ჩემი გიჟი გოგო. როგორ მიყვარს. სიცოცხლეზე მეტად ჩემი ჩურჩუტი გოგო მე მეკუთვნის სამუდამოდ ჩემია!
