Kingdom of Love

Kingdom of Love Hoofdstuk 026

 Ik liep naar de deuren van het kantoor van Drake. Hij had me geroepen en ik wist niet waarom. Zijn familie was er wel nog steeds, wat ik best wel vervelend vond. Ik moest de hele tijd rekening met hen houden, terwijl ik eerst aan mezelf en de baby moest gaan denken. Ik was net acht maanden zwanger, maar ik wist dat ik het geen negen maanden zou uithouden. Ten eerste vond de baby dat niks en ten tweede, het deed verdomd veel pijn. De laatste tijd is het moeilijk om mijn bed uit te komen en ik weet dat ik Drake wakker maak in zijn slaap.

De deuren werden voor mij geopend en ik liep naar binnen. Het eerste wat ik nu zag was een portret van onze familie dat groot achter Drake's bureau hing. Het was gemaakt nadat we de kinderen hadden verteld dat Drake zonder masker kon leven. Je kon net niet zien dat ik zwanger was.

Ik probeerde een stap te zetten, maar ik bevroor. Ik voelde het vruchtwater langs mijn benen lopen en het gaf me geen fijn gevoel. Het was net alsof ik moest plassen.

'Lieverd?' vroeg Drake.

'Argos', zei ik en hij kwam meteen op me af. Ik steunde op hem en hij glimlachte.

'Het is tijd', zei hij en ik knikte. 'Max ga Maddie halen en kom dan meteen onze kant op. Marcus, maak de drankkast maar open. En gebruik maar de sterke dranken.'

'Drake, blijf zitten', zei ik en ik keek in zijn ogen. Ik probeerde te glimlachen maar daar was de eerste wee. Dit ging niet goed. 'Alles komt goed, dat beloof ik je.'

'Als je je er maar aan houdt', zei Drake.

Argos en ik liepen weg toen de wee over was. We moesten een trap af om bij de vertrekken van Drake te komen. Een kind van de koning werd in zijn bed geboren. Drake gebruikte zijn slaapkamer nauwelijks meer, eigenlijk alleen maar om zich om te kleden.

Onderweg kwamen we Damon tegen en hij keek me even raar aan. Toen glimlachte hij. 'Het is tijd?' vroeg hij. Ik knikte omdat er weer een wee aankwam. Ik deed mijn ogen dicht en ik concentreerde me op mijn ademhaling.

Ik voelde nog een arm om me heen en ik keek opzij. Daar was Damon. Hij glimlachte naar me en ik zag dat hij eigenlijk veel op Drake leek. Het was me nog nooit opgevallen. Ze hadden de zelfde heldere ogen en de zelfde jongensachtige grijns.

'Kom, laat me je helpen', zei hij en samen met Argos bracht hij me verder. 'Mijn nichtje of neefje gaat ten slotte geboren worden.'

'Nichtje', zei ik. 'Ik hoop zo op een meisje.'

'Waarom, milady?' vroeg Argos.

'Omdat ik het zat ben het enige meisje te zijn', zei ik. 'En het is leuk om een meisje te hebben. Kan ik haar allemaal leuke kleertjes aandoen. Voor een jongen is het heel makkeljk en allemaal hetzelfde, voor een meisje niet.'

Argos lachte en we kwamen in de kamer aan. Maddie ging op de plaats van Damon af en ze bracht me met Argos naar het bed. Ze hielpen me op het bed en toen stuude Maddie de mannen weg. Mijn jurk werd uitgedaan en ik lag alleen nog in mijn hempje.

'Gaat het lukken?' vroeg Maddie. Ik keek haar aan en schudde mijn hoofd. Dit werd nog een lange dag.

Ik deed mijn ogen open en keek om me heen. De afgelopen uren had ik in pijn doorgebracht, maar ik leek nu geen pijn meer te hebben. Ik keek om me heen en ik zag dat het licht was. Ik lag in Drake's kamer, dus ze dachten in ieder geval niet dat ik dood was. Ik wist niet meer wat er was gebeurt.

Ik wist dat ik schone kleren aan had, dus iemand had me gewassen na de geboorte van mijn... Ik ging zitten en keek om me heen. Er was niemand in de kamer en ik zag ook geen wieg. Ik hoopte juist dat er een wieg was want dan kon ik zien wat mijn baby was.

Ik keek om me heen, maar al snel verveelde ik me. Niemand was er en ik wilde wat doen.

Ineens ging de deur zachtjes open en Drake kwam binnen met een bundeltje in zijn armen. Hij deed heel stilletjes, alsof hij me niet wilde wakker maken.

Hij deed de deur achter zich dicht en keek naar me om. Zijn ogen lichten op en hij liep op me af met het bundeltje in zijn armen. Ik richtte me op om te kijken wat het was, maar Drake hield het buiten mijn gezichtsbeeld.

'Eerst mijn masker af, dan mag je het zien', zei Drake en ik wist dat hij met me speelde. Maar ik moest wel zijn masker van zijn gezicht afdoen, als ik mijn baby wilde zien.

Toen ik het masker afdeed zag ik dat Drake glimlachte. Ik kuste hem omdat ik me niet kon helpen. Die blik in zijn ogen was onbetaalbaar. Zo vreugdevol.

Drake gaf me het bundeltje en ik keek naar de baby. 'Het is een meisje', fluisterde hij. Hij ging aan de rand van mijn bed zitten. 'Ik ben blij dat jullie allebei nog leven.'

Ik hoorde wat Drake zei, maar ik reageerde er niet op. Ik keek naar het meisje in mijn armen. Ze was prachtig. Ze leek heel erg op mij, netzoals David heel erg op zijn vader leek. Hierdoor wisten we zeker dat het onze kinderen waren, of Drake wist het in ieder geval zeker.

Drake kuste mijn wang en nu pas merkte ik dat ze nat waren. Ik keek naar hem en glimlachte door mijn tranen heen. 'Ik hou zo veel van jou', zei ik.

'Ik hou ook van jou lieverd', fluisterde Drake. Hij legde een hand op het hoofdje van onze dochter. 'Hoe wil je haar noemen?'

'Danielle', fluisterde ik. 'Danielle, de rest kan me niet schelen.'

'Mooi', fluisterde Drake. 'Mijn Danielle.' Hij gaf Danielle een kus op haar voorhoofd en toen kuste hij me loom. Ik liet hem begaan want we wisten dat we dit allebei nodig hadden. Ik had het overleefd, beter dan we ooit hadden gedacht. En niemand kon ons nu uit elkaar halen of dit gevoel verbreken, niemand.