Kingdom of Love

Kingdom of Love Hoofdstuk 014

Sorry voor de late post, maar ik had het even druk. Nu toch hier weer een stukje. Ik hoop dat jullie hem leuk vinden.

Zowiezo iedereen bedankt voor hun commentaar. Vind het geweldig dat jullie het verhaal zo leuk vinden. Thank you.

--------------------------------

Ik werd langzaam wakker van de schoppen tegen mijn buikwand aan. Ik kreunde lichjes en legde mijn hand op mijn buik. Ik was nu ongeveer negen maanden zwanger en ieder moment kon het gebeuren. Ik had op en top genoten van mijn zwangerschap en iedereen met mij. Drake bleef langer thuis en nu bleef hij helemaal thuis, omdat het elk moment kon gebeuren.

'Wat is er?' vroeg Drake en hij legde zijn arm om me heen. Ik pakte zijn hand en ik legde het op mijn buik.

'Voel je het?' vroeg ik. Sinds de zwangerschap sliep Drake altijd in mijn kamer. Hij wilde erbij zijn als het fout ging of als de baby geboren zou worden.

'De baby schopt', zei Drake. Ik wist dat hij hier blij mee was. Elke keer als de baby schopte was hij weg of in zijn werkkamer en ik kon moeilijk de kamer inlopen om hem dat te laten voelen. Ik dacht niet dat Drake's mensen dat leuk vonden.

Wel had ik gelukkig er door gekregen dat Argos, Max en Marcus steeds ruilden vanaf het moment dat ze weggingen met Drake om op mij te passen en de kinderen. Het was een hele klus en zeker straks met de kleine erbij. Als het een jongen was zou zijn veiligheid voor alles staan. Drake zei dat er niks ging veranderen, maar ik wist wel hoe het werkte. Alles zou veranderen.

Mijn buik deed weer pijn en ik kreunde weer lichtjes. Dit was niet van het schoppen. Het was tijd, maar toch waren mijn vliezen nog niet gebroken.

'Gaat het wel?' vroeg Drake.

Ik schudde mijn hoofd. Ik sloeg Drake's arm weg en ik ging op de rand zitten. Snel ging ik staan want op dat moment braken mijn vliezen. Ik hield me beet aan de bedrand en ik draaide me om naar Drake.

'Eveline?' vroeg Drake.

'Roep de dokters, Drake', zei ik angstig. 'En breng me naar je bed.' De kinderen van de koning werden in zijn bed geboren, zoals het altijd werd gedaan. Nu moest ik dus worden overgeplaatst.

Drake stond meteen op en hij rende naar de deur. 'Het is tijd', riep hij door het huis. Meteen hoorde ik vreugde kreetjes en andere dingen.

Drake kwam binnen samen met Argos. Ik zag de zenuwachtigheid in Drake's ogen.

'Argos help me', zei ik. Hij kwam meteen op me af en hij ondersteunde me. De pijn ging door me heen en ik begon rustig adem te halen. Argos probeerde me te helpen. Zijn vrouw had al twee kinderen gekregen, dus hij wist wel ongeveer hoe het er aan ging.

Drake keek me angstig aan. 'Het komt goed Drake', zei ik. Drake leek zich er niet beter door te voelen.

'Max, Marcus', riep Argos. 'Het komt allemaal goed, mijn koningin.'

'Dat weet ik', zei ik. 'En zeg toch eens Eveline, Argos. Ik ben het zat om koningin te worden genoemd. Tot nu toe heb ik er nog geen plezier in beleefd.'

Argos grinnikte. Marcus en Max kwamen de kamer binnen. 'Marcus help me met Eveline naar de kamer van de koning te brengen', beveelde Argos. 'Max zorg ervoor dat Drake genoeg wijn heeft en buiten de kamer blijft. Ik denk niet dat Eveline het leuk vindt als Drake zo rondloopt in de kamer.'

'Ik denk het ook niet', zei ik en Marcus ondersteunde me. We liepen met z'n drieën naar Drake's kamer. Marcus haalde de dekens er vanaf en ik ging op het bed liggen. De pijn was nog niet zo erg, maar het was er wel.

Maddie en een paar andere dienstmeisjes kwamen de kamer binnen. Maddie jaagde de mannen weg. Ze zei dat ze naar Drake moesten gaan. Die had hun meer nodig dan ik en daar had ze gelijk in. Drake leek helemaal geschokt te zijn door wat er was gebeurd en door wat er ging komen..

'Mijn kamer', fluisterde ik. Ik liet me zakken op het bed. Maddie ging naast me staan en ze hield mijn hand vast.

'We zorgen ervoor', zei Maddie. 'Maak je maar geen zorgen, lieverd, alles komt goed. We gaan voor je zorgen.'

'Dat hoop ik maar', zei ik hysterisch. Ik werd hier gek van. Ik wilde gewoon dat dit over was. De pijn werd erger en de dokters waren er nog steeds niet. 'Waar zijn die... Waar zijn de dokters?!'

'Ze komen, lieverd', zei Maddie. 'Ze komen heus. wel. Je moet nu gewoon rustig door ademen.'

'Hoe kan ik door ademen als deze pijn niet over gaat', riep ik en ik kneep hard in Maddie's hand. Ik zag haar gezicht vertrekken, maar ze kon moeilijk door maken wat ik nu door maakte. Het kon me even niet meer schelen.

'Ik kan niet meer', fluisterde ik. De pijn was ondraagelijk en de baby moest er nu uit.

'Eva alsjeblieft', smeekte Maddie. 'Je bent net begonnen. Het kan niet dat...'

'Maddie', schreeuwde ik tussen mijn tanden door. 'Het moet er nu uit.'

'Oke', zei Maddie. Ze gaf wat bevelen en toen keek ze me aan. 'Je mag beginnen, maar wees voorzichtig. Je moet persen, doe alles wat je wilt, het komt goed.'

'Ik weet niet of ik het kan', zei ik hysterisch. 'Ik ben helemaal alleen.'

'Je bent niet alleen', zei Maddie. 'We zijn samen. Je kant het wel. Ik tel tot drie en dan begin je met persen. Eén... twee... drie...'

Ik begon te persen en ik schreeuwde. Ik wist dat iedereen in het paleis het kon horen. Maar het deed zo'n pijn. Ik moest verder gaan. Ik kon de baby niet laten zitten.

Ik perste opnieuw en ik hoorde vrolijke kreetjes van een meisje dat tussen mijn benen keek naar het verloop.

'Ik laat je nu los, maar iemand komt er om je hand vast te houden, oke', zei Maddie. Ik probeerde haastig haar hand vast te houden, maar ze liep weg. Ik voelde haar handen op mijn enkels.

'Help haar', beveelde Maddie, maar niemand kwam. 'Persen, lieverd, persen.'

Ik perste en ik voelde ineens een kleine pijnscheut en toen een verlichting. Ik hoorde een baby huilen en ik liet me op het bed vallen. Het was gelukt. De pijn was weg.

'Wat is het?' vroeg ik. Maar ik hoorde niet veel. Er werden dingen gehaald en men zei dingen, maar ik kon niks horen. Alleen het gehuil van de baby hoorde ik.

'Wat is het', zei ik weer ongeduldig. 'Maddie, vertel me wat de baby is?'

'Het is een jongen, milady', hoorde ik Maddie zeggen. Een jongen.

Met een glimlach liet ik mijn ogen dichtvallen. Ik hoorde Maddie schreeuwen dat ik wakker moest blijven, maar het lukte me niet om wakker te blijven. Een deur ging open en ik hoorde de dokters binnenkomen. Maar ik wist dat het te laat zou zijn. Ik had genoeg gehad van de pijn. Het moest over zijn.

'Haal de koning', hoorde ik Maddie zeggen. 'Hij moet weten dat zijn vrouw op sterven staat.'

Dat schokte me. Ik wilde niet sterven. Ik kon niet weg gaan van Drake. Ik hield van hem en ik kon hem niet alleen laten met de kinderen. Hij zou ze verwaarlozen en dat kon niet. Maar het was al te laat, ik was weg. Maar ik moest blijven vechten. Ik kon mijn jongen niet alleen laten, mijn baby. Mijn kind, de zoon van Drake, de koningszoon.