Kingdom of Love

Kingdom of Love Hoofdstuk 005

Ik zat met Drake op zijn paard. Toen ik had geprotesteerd dat ik best zelf wel kon rijden, had hij er niet naar geluisterd. Later had hij gefluisterd dat hij me dichtbij wilde hebben.

Het was opzich raar, maar ik gaf er geen aandacht aan. De koets met de spullen van mij en mijn neefjes zorgde voor vertraging. We zouden net voor etenstijd in Recain aankomen. Niet dat Drake dat erg leek te vinden. Hij bleef me de hele tijd strelen en het deed me denken aan gisteravond. Wat er was gebeurd was magisch en zo fout. We waren niet getrouwd, dus dat moch niet. Maar Drake leek zich duidelijk daar niet aan te houden en op één of andere manier maakte het mij ook niet meer uit.

Ik liet mijn hoofd tegen Drake's schouder leunen en ik deed mijn ogen dicht. Het zou een lange dag worden en ik maakte me te veel zorgen. Ik had hoofdpijn van al die zorgen.

'Wat weet je van Recain?' vroeg Drake ineens. Ik deed mijn ogen open en toen deed ik ze weer dicht met een glimlacht. Ik schrok van hem, hij had niet veel gezegd vandaag.

'Ik weet dat de stad nu in handen is van het geloof Renais', zei ik. 'Maar er is niet echt één geloof in de stad. Alle geloven zijn welkom, zoals de Isjam. Het JoChrisme wilt de stad weer in eigen handen hebben.'

'Goed zo', fluisterde Drake. 'En waar geloof je zelf in?'

'Het Renais, natuurlijk', zei ik. Ik keek in zijn ogen.

'En welke god aanbid je het meest?' vroeg Drake.

'We offeren altijd aan Hades voor de zielen van onze geliefden die dood zijn', zei ik. 'En we offeren ook aan Aphrodite, omdat ze mijn moeders favoriete godin is. De laatste jaren is het alleen niet meer gebeurd door Silvia.'

'Ik zorg ervoor dat je elke dag kan offeren aan wie je ook wilt', fluisterde Drake. 'Ik wil er zelfs voor zorgen dat er nieuwe tempels komen.'

'Doe dat maar niet', zei ik. 'Het is al goed genoeg en ik hou juist van de oude tempels. Maar aan welke god offer jij het meest, Drake, of heb je daar geen tijd voor?'

'Ik heb er tijd voor', zei hij. 'En anders maak ik er tijd voor. Ik offer altijd aan Ares als ik ga strijden. Verder offer ik aan Athena om de stad te beschermen. En dan hebben we nog het jaarlijkse zomerfeest waar geofferd wordt aan Zeus en Hera. Ik ben zo blij dat ik niks meer alleen hoef te vieren.'

Ik glimlachte en ik keek naar mijn handen. 'Waar is je familie?' vroeg ik onzeker. Ik wist niet wat Drake leuk of niet leuk vond.

'Ik heb geen idee', zei Drake. 'Nadat ik een jaar koning was, zijn ze weggegaan. Ik zie af en toe mijn zusje nog, maar dat is alleen maar om bevelen door te geven.'

'Het spijt me', zei ik.

'Het maakt niet uit', fluisterde Drake, maar ik hoorde het verdriet in zijn stem. Hij streelde mijn rug. 'Maar gelukkig ben ik nu niet meer alleen. En zeker niet met jouw neefjes. Ik denk dat ze ons huis overhoop zullen halen.'

Met hart zwol op toen Drake ons huis zei. Dat betekende dat hij me al zag als zijn vrouw, als de zijne. Ik weet zeker dat hij het niet had gemerkt, maar dat was juist het beste.

'Ze zijn heel rustig hoor', zei ik. 'Of meestal eigenlijk. Ik denk dat ze nu drukker zijn door alles wat er om hun heen gebeurd. Je ontmoet niet elke dag een koning die met je tante gaat trouwen.'

'Nee, vast niet', zei Drake en hij hield me weer om mijn middel vast. Hji duwde me nog dichter tegen zich aan. 'Ik denk dat dat ook maar goed is, voor al die koningen.'

Ik lachte zachtjes. Drake zorgde er in ieder geval voor dat ik me ontspande. Het zou wat zijn als ik gespannen de stad in ging, wat wel zou gebeuren. Daar was ik zeker van.

Ik deed met mijn neefjes een woord spelletje. Ze hadden zich verveeld en nu reden Argos en Max tenminste naast me. De jongens lachte en het was best grappig om zoiets nu te doen.

'We zijn er', klonk de heldere stem van Drake en we wereden meteen allemaal stil. Ik keek voor me en daar zag ik Recain. Het lag in een dal en achter de stad was de zee. Het zag er prachtig uit. Overal liepen mensen en ridders de stad in en uit. Het was een magisch spel en ik keek naar mijn neefjes. Ze hadden allebei hun mond lichtjes open. Ik glimlachte erom.

'Wat vind je ervan?' vroeg Drake.

Ik ademde diep in. 'Adembenemend', zei ik. Er was niet veel om over te zeggen. De stad glinsterde in het licht van de zon. Je zag de verschillende gebouwen die bij de verschillende culturen hoorde. De ridders hadden felle kleuren aan.

'Laten we gaan', zei Drake en we kwamen weer in beweging. Drake reed weer voorop en de rest achter ons. Ik voelde me onzeker. Wat zouden ze van me denken?

'Maak je geen zorgen', zei Drake. 'Je bent prachtig. Niemand zou zich dus zorgen gaan maken.'

'Dat zeg jij', zei ik en Drake lachte. Hij duwde me nog dichter tegen hem aan.

'Het kan mij niet schelen', zei hij. 'Ik heb je gekozen en zij moeten het er maar mee doen. En ik laat je niet gaan voor wat zij denken, Eveline. Geen denken aan.'

'Mooi', zei ik.

We reden de hoofdweg op richting de enige poort die Recain in ging. Mensen stapten gehaast opzij en ze keken me argwanend aan. Ik bleef glimlachen, wat moest ik anders doen. Ik kon niet zien hoe mijn neefjes het deden, ik had hun graag in mijn zicht willen hebben.

'Maak plaats voor koning Drake en lady Eveline', werd er geroepen toen we onder de poorten doorgingen. Vanaf dat moment was ik niet meer zenuwachtig. De gebouwen om me heen stegen op en verwonderd keek ik naar ze. Ook keek ik naar wat er gebeurde om me heen. Er was een markt gaande even verderop. Er waren heel veel mensen die niets meer dan doeken om zich heen hadden, maar er waren ook priesters en priesteressen. Men ging naar Recain om te bidden en zichzelf te zuiveren van de zonde die hij of zij draagt. Het was prachtig om zoveel verschillende mensen te zien, en toch werkt het als één geheel.

'Ben je blij met alles?' vroeg Drake.

Ik keek naar hem op en toen merkte ik pas dat ik van oor tot oor glimlachte. 'Ja', zei ik en ik keek weer om me heen. 'Ik ben heel erg blij met wat er is gebeurd.

'Mooi', zei Drake. 'Laten we dan maar verder gaan, mijn koningin.' Drake begon sneller te rijden door de menigte en ik lachte. Dit ging nog wel eens leuk worden.