Zombi Günlükleri : Hayatta Kalma

Gün 8 - Köpek Öldüren / 8 Mart 2012

Zeynep duvarlara dışarıdan vurulduğunu duyduğundan beri tüm panjurlar kapalıydı. Sanırım hırsızlar evlerin boş olup olmadığını yokluyor. 

O'na söylemedim fakat geceleri artan çığlıklar gittikçe daha da yakından geliyor. Kimi zaman da apartmanın dışındaki koşuşturmaları duyar gibi oluyorum. Artık endişelerim yerini korkuya bıraktı. 

Elbise dolabının dibinde yıllarını geçirmiş, nasıl çalıştığını dahi bilmediğim tabanca artık yastığımın altında. Zeynep ise benden gizlice yanındaki komodine bıçak saklamıştı. 

Bugün Numan kapımızı çaldı "Koşun çabuk!" diyerek merdivenleri tırmanmaya başladı. Ayakkabılarımın üstüne basarak peşine düştüm ve içeri daldım. Elif salondaki üçlü koltukta boylu boyunca uzanmış, beni süzüyordu. Gamzeleri kaybolmuş, derisi yer yer morarmış bir şekilde beni selamlamaya çalıştı. 

"İyiyim ben Numan, ortalığı ayağa kaldırma. Taze damat hoş geldin." dedi soluk bir sesle. Ama gözlerinin içi ısrarla gülüyordu. Kısa bir konuşmadan sonra Numan ile mutfağa daldık. Biraz daha sakinleştikten sonra anlatmaya başladı : "Florya Devlet Hastanesi kapatılmış ya da terk edilmiş. Hastanenin bahçesine girdik ama daha ne olduğunu anlamadan siren sesleri duymaya başladık. Polisler kaybolana kadar arabayı park ettik ve saklandık. Sonrasında ise biraz ilaç ve yiyecek topladıktan sonra eve geri döndük." dedi. İlginç ama Numan'ın sözlerinde korkuya dair bir şey yoktu. 

"Elif için endişeliyim. Birkaç ilaç kullanmaya başladı. Umarım günden güne iyileşecek."

Tekrar Elif'in yanına döndüğümüzde Zeynep ile lafladıklarını fark ettik. Bir süre kadar daha birlikte sohbet ettik. 

Elif uyuyakaldığında sessizce Numan ile vedalaştık. O esnada elimize birkaç poşet erzak tutuşturmuştu bile. Ayrıca köpek öldüren de olsa artık bir şarabımız da vardı.