Kapımdaki Aşk

İç Dünya

Bugün karlı bir sabaha uyanmıştım. Karı seven bir insan değildim. Ama yine de karın yumuşaklığı içime yansır , içimi de yumuşatırdı. Çok sert bir insan değildim ama duygularımı açığa vurma çabasına da girmemiştim hiçbir zaman. Hissettiklerim hep içimde benimle kalmıştı. Dışarı çıkmalarına izin vermezdim genellikle. Dışarıdan mutlu görünen , hiçbir şeyi kafasına takmayan bir Tayra vardı. Oysa içimde bir karmaşıklık hakimdi. Sanki içimde bir savaş çıkmış da içimin haritası baştan çiziliyormuş gibi. Bunu fark eden insanlar olurdu elbette. Neyin var sorularına hep uykum var diye cevap vererek geçiştirirdim. Uyku her şeyi çözüyordu. Uykum var dediğinde insanlar üstelemiyor ve peki deyip yalnız bırakıyorlardı ve bu da benim işime geliyordu. Karı da kendime benzetirdim aslında. Soğuk ve yumuşak. Duygular da kar taneleriydi benim için. Üst üste biriktikçe bir yığın oluşturuyor ve bastırmaya çalışınca daha da kararıp sertleşiyor. 

Kar yağdığında eline kahvesini alıp altında uzun bir çorap üstünde sadece bir sweatle kaloriferin önünde bir sandalyeye oturup ayaklarını kalorifere dayayarak bir yandan manzarayı seyrederken bir yandan da bir fincan kahveyi bir yılda içen insanlardan olmamıştım. Ben genelde polar pijamalarımı giyer oturma odasındaki rahat koltuğa yayılıp televizyon karşısında atıştırırdım. Bırakın üstüme sadece çorap ve bir sweat giymeyi onu söyleyince bile içim ürperiyordu. Soğuk benim için pek anlamlı değildi. Soğuk işte. Ne zaman soğuk havalarda dışarı çıksam başıma ağrı girdiğini hissedebiliyordum. Burnum yanıyordu. Berbat bir histi bu. Çoğu zaman eve kendimi atıp kapının karşısındaki kaloriferin önüne kendimi bırakır kalorifere yaslanarak nefes nefese kalmışken hızlıca kalkıp inen göğsümü sakinleştirmeye çalışırdım. Kaç dakika sürdüğünü hiç bilmiyorum. Sırtımdaki yanma hissini yaşadığım an yavaşça doğrulup kendime gelmeye çalışıyordum. 

Ama her zaman yılbaşında kar yağmasını isterdim. Yeni yıla karlı bir havada girme fikri bile hoştu. Sıcacık evimde camdan karın sokak lambalarının ışıklarıyla dans etmesini izlemek eğlenceli gelebiliyordu. Tabi kısa bir süreliğine. Dikkatimi çok çabuk odaklayabilen bir insan da değildim. 

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Lisedeyken özgün baskı diye bir dersimiz vardı. Nefret ederdim. Zorla çizim yaptırırlardı. Çizim yapmayı severdim ama zorunda olmadığım zamanlar. Kafamı dağıtmak isteyip rastgele bulduğum bir kağıt kalemi elime alıp karalamaya başladığımda saat umrumda bile olmazdı. Ne çizdiğim de. Saatler sürerdi belki ve ortaya bir şey de çıkmazdı çoğu zaman ama olsun severdim. Ama özgün baskı dersi böyle değildi. Adını bile doğru düzgün söyleyemediğim baskı çeşitleri vardı ve biz bunu yapmak zorundaydık. Ben derste kitap okumaya çalışırken öğretmen kitabı elimden alıp çizim kağıdını sırama bırakırdı. Bir sınavımı tam 5 kere bastırdığını hatırlarım. Pis bir dersti ayrıca. Tırnak içlerimize kadar boya olurduk. Ama sevdiğim bir baskı türü vardı : " linolyum " . Diğer baskıların aksıne bunda net bir şekil çıkartma zorunluluğumuz yoktu. Kağıdı istediğimiz şekilde karalayıp sonra da bunu oyma yöntemiyle basardık. Saatlerce karaladığımı bilirim. Kafamı dağıtabiliyordum. Sayfaya çizdiğim her anlamsız şekil , çizik içimden bir sıkıntıyı atmak gibiydi. Siyah boya kullandığımız için daha rahattım. Bazen farkında olmadan fazla karalar istediğim boyuttan çok daha büyük boyutlarda çizikler elde ederdim. Kağıttaki her siyah karaltının içimi yansıttığını düşünürdüm.

Zaten hocanın beğendiği tek baskılarım da buydu. Renkli çalışmaları sevmezdim. Renkleri ayarlamak zor gelirdi. Hiçbir rengi birbirine yakıştıramazdım. Karakalem daha cazipti benim için. Çok fazla seçenek yoktu çünkü. Siyah , beyaz ve grinin tonları. Koyu çalışmalarla ve karalamayla aramın iyi olduğunu söylemiştim zaten. Defterlerimin çoğu sayfasında da gölgelendirmeyle yapılmış amaçsız çizimler bulunurdu. Kalemi kağıda bastırdıkça çıkan o siyah iz mutluluğumdu.