Ιόλη Αλεξίου: Η αδυναμία της να βρει δουλειά την οδηγεί στη Ρόδο, το νησί των παιδικών της χρόνων, όπου ανυποψίαστη γνωρίζει το μελλοντικό αφεντικό της και από την καλή αλλά κυρίως από την ανάποδη.
Αχιλλέας Κουντουριώτης: Η ζωή του έχει φερθεί ωραί...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Το βλέμμα του εξερευνάει κάθε σπιθαμή του σώματος μου και νιώθω σχεδόν γυμνή μπροστά του. Τον βλέπω που αναστατώνεται, μιας και έχει κοκκινίσει ολόκληρος και δεν μπορώ να κρύψω πως κατά βάθος χαίρομαι για αυτό. Έπειτα με κοιτάζει ξανά στα μάτια και περπατάω προς το μέρος του αργά και σταθερά.
«Το φαγητό που παρήγγειλες.»
«Πρόσεχε πως μου μιλάς. Μην ξεχνάς ποιος είμαι..»
«Μήπως είσαι κανένα τιμώμενο πρόσωπο της περιοχής και δεν το ξέρω;»
«Εδώ μέσα είτε σου αρέσει είτε όχι είμαι το αφεντικό σου και θα δείχνεις τον κατάλληλο σεβασμό στο πρόσωπο μου.» μου φωνάζει και προσπαθώ να συγκρατήσω τα νεύρα μου
«Ορίστε!» αρπάζει τη σακούλα απότομα από τα χέρια μου, με αποτέλεσμα να πέσω πάνω του. Πριν προλάβω να αντιδράσω πλησιάζει το αφτί μου με το στόμα του και μου ψιθυρίζει με αργή φωνή «Ορίστε κύριε Κουντουριώτη.». Προσπαθώ να καταλάβω τι εννοεί, πριν προλάβω να πω το οτιδήποτε συμπληρώνει «Όσο βρίσκεσαι στο γυμναστήριο μου θα μου μιλάς στον πληθυντικό. Έγινα κατανοητός Ιόλη;»
Ήρεμα Ιόλη! Αν του πεις όλα όσα σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή έχεις πάρει ήδη πόδι από εδώ μέσα. Δεν θα του κάνουμε τη χάρη όμως! Ο,τι και να σου πει κυρία εσύ!
«Μάλιστα κύριε Κουντουριώτη!» πετάω με δυσκολία τις λέξεις μέσα από τα δόντια μου και προτού προλάβει να πει κάτι άλλο γυρνάω και φεύγω προς το γραφείο μου.
Προσπαθώ να ηρεμήσω και να ελέγξω τα νεύρα μου, πριν κάνω καμιά βλακεία. Άκου εκεί να του μιλάω στον πληθυντικό και να μην ξεχνάω ποιος είναι! Εκμεταλλεύεται το γεγονός πως είναι αφεντικό μου και νομίζει πως θα με έχει σήκω-σήκω κάτσε-κάτσε. Ευτυχώς που είναι και ο Μιχάλης εδώ αλλιώς δεν πρόκειται να τα έβγαζα πέρα μαζί του..
