Μ' ένα σου βλέμμα

Κεφάλαιο 17

ΙΟΛΗ

Φτάνοντας στο σπίτι προσπαθώ να ξεχάσω τα σημερινά και να επικεντρωθώ μόνο στην Ιωάννα. Ανυπομονώ να ακούσω όλες τις λεπτομέρειες για το χθεσινοβραδινό της ραντεβού με τον Μιχάλη. Με το που τη βλέπω προτού προλάβω να αρθρώσω λέξη μου λέει να πλύνω χέρια και να έρθω στην κουζίνα. Το φαΐ είναι ζεστό λέει και προηγείται, τις κουβέντες τις κάνουμε και μετά. Κάνω ό,τι μου λέει χωρίς να της πηγαίνω κόντρα, μιας και ξέρω πως δεν πρόκειται να την πείσω για το αντίθετο και τρώω το φαγητό μου όσο πιο γρήγορα μπορώ. Στην προσπάθεια μου μας πιάνουν και τις δύο τα γέλια! Σύντομα τελειώνει και εκείνη το πιάτο της και επιτέλους έχει έρθει η στιγμή που περίμενα!

«Σε ακούω!! Μην αφήσεις την παραμικρή λεπτομέρεια απέξω!»

«Κάτσε να πλύνω μία τα πιάτα στα γρήγορα και σου τα λέω!» μου λέει ενώ σηκώνεται από το τραπέζι και αρχίζει να μαζεύει τα πιάτα

«Μάλλον με δουλεύεις!»

Την σέρνω κυριολεκτικά με τα ίδια μου τα χέρια μέχρι τον καναπέ και ξεκινάει επιτέλους να μου διηγείται το ραντεβού. Αφού υπέρ-αναλύσουμε την κάθε κίνηση και λέξη του φτάνουμε και οι δύο στο συμπέρασμα πως είναι τρελά τσιμπημένος μαζί της, απλώς λιγάκι συνεσταλμένος μιας και δεν έκανε κάποια κίνηση κατά τη διάρκεια ή το τέλος του ραντεβού. Όπως και να έχει κανόνισαν ήδη να πάνε σινεμά το ερχόμενο Σαββατοκύριακο.

Λίγες ώρες αργότερα αφού έχω κάνει μπάνιο και ισιώσω τα μαλλιά μου κάθομαι μπροστά από τον καθρέφτη και ξεκινάω να βάφομαι. Αποφασίζω να κάνω κάτι ελαφρύ που να τονίζει κυρίως τα μάτια μου. Στέκομαι μπροστά από την ντουλάπα και προσπαθώ να αποφασίσω τι να βάλω. Καταλήγω σε ένα έξωμο μαύρο αέρινο φόρεμα που φτάνει λίγο πιο πάνω από τα γόνατα, συνδυάζοντας το με τα αγαπημένα μου καφέ σανδάλια. Ψεκάζω λίγο από την κολόνια μου και είμαι έτοιμη! Με τα παιδιά είχαμε κανονίσει να βγούμε απόψε στο Κιοτάρι, το οποίο αν και μία ώρα μακριά είναι ιδανικό για βόλτες γύρω από την ακρογιαλιά.

Αφού ετοιμαστεί και η Ιωάννα τηλεφωνούμε στον Δημήτρη να έρθει να μας πάρει όπως και είχαμε κανονίσει. Στο αμάξι βρίσκεται και η Νικολέτα και για ακόμη μια φορά σε όλη τη διαδρομή οι δυο τους είναι όλο γελάκια και πειράγματα. Λίγο η παρέα, λίγο η μουσική με κάνουν να μην πάρω χαμπάρι για το πότε φτάσαμε. Παρκάρουμε το αμάξι κοντά στο κέντρο και κάνουμε βόλτες στο πλακόστρωτο με θέα τη θάλασσα. Κάποια στιγμή ο Δημήτρης απομακρύνεται για να συνεννοηθεί με τον Παύλο για το που βρίσκεται, μιας και είχαμε κανονίσει να μας συναντήσει εδώ. Αρπάζω την ευκαιρία και ξεκινάω να λέω και στη Νικολέτα για τα τελευταία γεγονότα.