✓ETCIU

Capitulum 19

Jyle Aizen Martins

Ilang minuto pa lang kaming dumating hospital ay bumukas na agad ang pinto at pumasok sina Lolo at ang family ni Leigh.

Tinitigan ako ng parents ni Leigh at pagkatapos ay nagbigay sila ng isang ngiti sa akin. Nilagpasan na nila ko at nagtungo sa nakahigang si Leigh na wala pa ring malay hanggang ngayon.

"What happened to Ate Risha?"

Napalingon ako sa kapatid ni Leigh na lumapit pala sa direksiyon ko. Sandali akong tumingin sa kaniya, pero yumuko ako agad nang maalala ko ang nangyari.

"She inhale a lot of carbon dioxide. Doctor said that she is safe."

"Where's your wheelchair? What happened?"

Lumingon naman ako sa direksiyon ni Lolo.

"We both go to my favorite library and we unaware that there's fire happening. We trap inside, but we manage to go out. Leigh. . . She save me."

I heard Leigh's mother cried. I close my fist and close my eyes. I don't know what to say.

"I'm sorry." Only these words came out as if there is a strain in my mouth.

"No, hijo. It's not your fault. Buti at walang malalang nangyari sa inyong dalawa." Hinawakan ng Dad ni Leigh ang balikat ko at pagkatapos ay ngumiti siya sa 'kin.

Nahinto ang aming pag-uusap nang biglang gumalaw si Leigh at unti-onting nagmulat ng kaniyang mata. Sabay-sabay kaming napalingon sa direksiyon niya.

Tumabi ang Mom and Dad ni Leigh sa kaniya at ang kapatid naman niya ay tumabi sa akin, pero sa direksiyon siya ni Leigh nakatingin.

"Leigh, ayos na ba ang pakiramdam mo? May masakit pa ba sa 'yo?"

Hindi agad sumagot si Leigh sa tanong ng Mom niya. Tumitig lang siya sa mga ito. Pinasadahan niya kaming lahat ng tingin. Natuon din ang atensiyon ko sa kaniya nang itaas niya ang kaniyang kanang kamay at hawakan ang kaniyang lalamunan.

Tumitingin ulit si Leigh sa aming lahat at saka niya binuksan ang kaniyang bibig.

"Waah! May boses pa ko! May bibig pa ko!"

Humagulgol si Leigh ng iyak habang ang kaniyang mga magulang ay napapa-iling na lang sa naging aksyon niya.

Napakamot ako sa aking ulo. Pagkatapos ay huminga ako ng malalim. Akala ko ay may masama nang nangyari sa kaniya.

"Mom, there is something wrong with my sister's head."

Bahagyang tumawa ang mga tao sa loob kasama na si Lolo dahil sa sinabi ni Rhay.

"Mom, si Rhay! Hindi na naman yata napakain ng maayos. Tsk." Leigh glared to Rhay.

"Enough fighting. Rhay, huwag mo munang galitin ang ate mo. She needs rest, okay?"

Tumango si Rhay sa kaniyang magulang.

Suddenly, the sorroundings become quiet when Leigh focus her attention to my direction.

"Aizen, ayos ka lang ba?"

My heart tighten with mystery hearing her words. It's as if someone is breaking the wall inside me.

"I-I'm fine. Tss." Umiwas ako ng tingin sa kaniya.

We are not alone at the same room, but I feel like there's no one beside us because of silence.

"Dito na muna kayong dalawa. Sasamahan na muna namin ang Lolo mo, Aizen para kumuha ng bago mong wheelchair. Magpahinga na muna kayo."

I nodded in response to Leigh's mother.

Pagkaalis ng mga magulang ni Leigh ay tila may dumaan na namang isang anghel dahil sa katahimikan.

My mind is completely blank and just focus on something. I didn't know if Leigh is looking at me or not. Minutes had passed when I decided to speak out what's on my mind.

"Thank you. . . Leigh." I take a deep breath after saying those words.

I can't believe I said words different from what was I thinking. That is not what's on my mind! Tsk.

Napalingon ako sa direksiyon ni Leigh nang makarinig ako ng mahinang pagtawa. Nakita ko siyang hawak ang kaniyang tiyan habang nakatingin sa akin at tumatawa.

"Wala 'yon. Sabi ko naman sa 'yo, kaya kitang ilabas e. Bakit naisipan mong magpaiwan? Don't you know that we only live once?"

Ang tawa ni Leigh ay napalitan ng isang ngiti. Nakatitig siya sa mga mata ko habang malungkot na nakangiti.

"Malapit nang matapos ang summer," dugtong pa niya.

Hindi ko mas'yadong naunawaan ang sinabi niya, pero naglakas-loob akong salubungin ang bawat titig niya.

Because of her that I am still alive until now. Because of her laugh and smile that I finally have the courage to tell her what's on my mind.

"Leigh, I still have something to tell you."

Pinaghawak ko ang aking dalawang kamay dahil pakiramdam ko ano mang oras ay maaari akong mahimatay dahil sa kaba, hiya, at saya.

Hindi agad ako nakatanggap ng sagot mula sa kaniya kaya mas lalo akong nakaramdam ng kaba subalit pagkalipas ng ilang minuto ay ngumiti siya sa 'kin. Parang mahika ang bawat expression ng mukha niya dahil nabibigyan niya ko ng iba't ibang klase ng ngiti.

'Yon siguro ang dahilan kaya gusto kong sabihin sa kaniya ngayon ang nasa isipan ko.

"Ano ba 'yon, Aizen?"

I smiled back at her before uttered the words.

"I am aromantic asexual. By its barest definition, I don't experience either romantic attraction or sexual attraction to the other people around me."

Napansin kong nagulat siya sa sinabi ko kaya bahagya akong napangiti.

"Really? May taong gano'n? Sakit ba 'yon?"

Umiling ako bilang tugon sa tanong niya.

"No, it's not. Do you know bisexual, homosexual, and heterosexual? I am just like that, but since I don't attracted to anyone, I am called asexual person."

Tumango siya sa sinabi ko. Mabuti naman at naintindihan niya ko.

"But, sometimes. . . asexual person doesn't stay asexual. There is a time that love changes their whole being." Tumitig ako sa kaniyang mga mata. "You change me, Leigh. You teach me how to fall in love."

She was stunned to the last words I've said. She blink her eyes and she looks like lost to her words. She acted different from what I have expected. 

Am I wrong? Am I wrong to love her?

"I-I'm sorry, Aizen. Naiintindihan kita, pero. . . may nauna na. May taong naghihintay sa 'kin sa city. I'm sorry." Tumayo si Leigh at hindi na hinintay ang magiging reaksiyon ko. Lumabas siya ng kuwarto at iniwan ako.

Natulala ako sa naging sagot niya. Hinawakan ko ang aking dibdib.

Is this the same normal pain that someone's feel when their heart broke?

I feel crushed right now, but the image of Leigh crying while walking out the door remain on my mind.

I wish I didn't learn how to fall in love.