One Night Misery (Misery Series #3)

Kabanata 20

"I want to see him too! I will wear the shirt you bought in our first meeting." bahagya akong napangiti sa sinabi niya. My heart flutter.

"Thank you Mama!"

"You're welcome Karlaisle. You know I will do everything for you." ngumiti siya sa akin.

Hindi na siya nagsalita pagkatapos noon at hindi na mabura ang ngiti sa labi. Mas lalo yata siyang ginanahan sa pinagusapan namin. He immediately drink his milk and he's even smiling when he closed his eyes when he's already in the bed.

Nang makatulog na si Lyle ay tulala ako habang hinuhugasan ang mga pinggan. Should I contact Karson now and tell him that I will let him met his son now. Hindi ko alam kung sinubukan niya bang tumawag pagkatapos noon dahil blinock ko ang number niya. Ayokong makaramdam ng tensiyon sa pag-iisip kong tatawag siya lagi.

Katabi ko si Lyle at alas dies na pero hindi ko pa magawang maipikit ang mga mata. My mind is full of running thoughts. I don't know why I'm even thinking what words should I use if I'll contact him again. Paano kung sabihin kong umuwi kami ng Romblon? Magagalit ba siya?

Pero marami naman siyang pera kaya wala lang sa kanya ang simpleng pagbiyahe. Hindi ko lang alam kung kaya niya bang iwanan ang bundok na trabaho niya. Sa kalagitnaan ng malalim kong pag-iisip ay nakarinig ako ng malakas na katok sa baba.

Kumunot ang noo ko at bahagyang nagulat roon. Napasinghap ako. Wala akong inaasahan na kakatok ng ganitong gabi na. Mabilis akong napatayo para tignan iyon. Baka magising pa si Lyle sa rahas ng tunog ng katok. Para bang hindi makapaghintay sa magbubukas.

I immediately walk down stairs with my forehead creased. Saglit na huminto ang katok sa pinto. I click the switch button to turn on the lights in the living room. Hindi ko alam kung si Trent ba ang nasa labas. Kung nalaman niyang nakabalik na kami siguradong pagbubukas niya na ang pagpunta. Its already late.

Kumalabog muli ang pinto at napatalon ako sa gulat at lakas noon. Bahagya akong nainis at hindi na tinignan pa sa bintana kung sino at mabilis na inikot ang door knob.

"Hindi ka dapat----" naiwan sa ere ang mga susunod na salita na sasabihin ko. Nahigit ko ang hininga kasabay ng panlalaki ng mata. My heart pounded loudly in an instant as my eyes darted to his dark burning ruthless eyes. It filled with so much intensity of his visible rage. My lips quiver as my whole body trembled.

Para akong binuhusan ng napakalamig na tubig kasabay ng pag-awang ng mga labi ko para huminga. Parang may nagbukol sa lalamunan ko at hindi ako makapagsalita ng maayos.

Ang maliit na siwang sa pinto ay walang kahirap hitap na tinulak ni Karson para mas lalo pang lumaki iyon. Nanlaki lalo ang mata ko sa ginagawa niya. Pero hindi siya humakbang at nanatali sa puwesto niya.

"Anong ginagawa mo rito?" gulat na gulat kong tanong sa kanya at gumalaw ang labi niya. Napamaang siya na para bang hindi makapaniwala sa tinanong ko.

"Ako dapat ang nagtatanong niyan Elysha. Bakit kayo narito? Para takasan ako at ipagkait sa akin ang anak ko?" napasinghap ako sa sinabi niya. Dalawang hakbang lang ang layo naming dalawa at hindi na ako makahinga. Humigpit ang hawak ko sa pinto, kumukuha ng suporta sa lahat ng nangyayari na ito.

Hindi ako makapaniwala na nakikita ko siya ngayon sa tapat ng bahay at narito talaga sa harap ko. Paano niya ako nahanap? He's wearing just a simple black shirt with a coat on it and a faded jeans partnered with a sneakers. His jaw clenched and his eyes intensified as my heart pounded more.

"Sinabi ko sayo mag-iisip muna ako!" sa kontrolado kong tinig sinabi. Takot na makagawa ng ingay.

"Pinayagan kita pero hindi ang tumakbo papalayo sa akin. Huwag mo namang ilayo ang anak ko sa akin, Ely. Gusto ko siyang makita pero hindi ko siya aagawin sayo." marahas akong napasinghap sa huli niyang pangungusap at nanikip ang dibdib ko. His voice is serious and stern while his eyes is slowly turning bloodshot.