AYA BENZER

Yedinci Bölüm "KİMSESİZLİK✨"

Bölüm şarkısı " Ferdi Özbeğen - İşte Bu Bizim Hikayemiz✨"

(Karan'ımız)

Hani beyninizi o an bir şey ele geçirir de düşünemezsiniz ya, şu an o durumun içerisindeyim. Bu duygu... nasıl desem, kavanoza kapatılmış bir deney faresi gibi hissettiriyordu. Heh! Evet doğru tanım bu. Deney faresi! Gibi hissediyordum. Karan elini omzuma atıp hızlıca beni kendine çekti kafam göğsüne çarparken yoğun bir karanfil kokusu işittim yine. Bu sefer de saçıyla oynarkenki hissettiğim duyguyu hissediyordum. Hay aksi! Bu da neyin nesiydi böyle. Daha önce hiç tatmadığım bir duyguydu. Şöyle ki karnıma tekme yemiş gibi, ya da maratona koşmuş gibi atıyordu kalbim.  Her neyse bu his sadece Karan'ın yanında hissediyordum. Korku muydu acaba? Ama ben karandan korkmuyordum ki! Neyse, bu düşünceleri beynimin yolcu raflarına kaldıracağım çünkü Karan Bey! imiz bir şeyler diyordu. "Amzam bu kız benim sevduğumdur. Ailesinin yanında güvende olmadığını düşündüğüm için onu aldum. Yani ha bu kiz gelununuz sayılur. Kimseye güvenmediğimden onu ha buraya getirmişum ona iyi bakarsın değil mi amzam?" Bu adam neler diyordu böyle. Yerin dibine inip çıkmıştım resmen ne demektir sevdiğim kiz. Allahım nolur şu anda beni huzuruna kabul et. Hüseyin amca az sonra bizi içeriye davet etti. Hanımı Nazife nine bana kalacağım odayı gösterip beni dinlenmem için yalnız bıraktı. Bir adam durmuş yüzüme tokat atmış gibi hissediyordum.  Niye böyle bir şey yaptı anlamıyorum.  Nazife hanımın bana verdiği odada karyolanın üzerinde oturuyordum. Biraz sonra Karan kapıyı çalıp odaya girdi. Onu gördüğüm an ayağa kalkıp sinirle ellerimi oynattım "ne demek sevdiğim o benim". Gözlerini devirip "Seni buraya bırakmam gerekecek. Eğer nazife nineye seni sevdiğimi söylemesem seni evlendirmek için türlü türlü oyunlar oynar. Seni ne idüğü belirsiz birine aşık etmeye çalışır. Ve ben senin şu anda evlenmeye müsait biri olduğunu düşünmüyorum." Derin bir soluk çekip gözlerimi gözlerine değdirdim. Ellerimi oynatarak "Belki ben evlenmek istiyorum. Nereden biliyorsun da benim hakkımda bana sormadan karar alıyorsun. Sen neyim oluyorsun ki? Psikoloğum olman hayatıma karışma hakkını vermez kendine gel karan bir Psikologdan daha fazlası değilsin !" Alnındaki damar atmaya başladı ve bu damar ne zaman atsa korkudan dilimi yutacak gibi oluyorum. Gözlerinin siyahları büyüyüp yeşillerinin yerini siyahlık aldı. Ve arkasını dönüp odadan çıkmak üzere kapıya yeltendi ama çıkmadı. Hızlı soluklar ala vere sakinleşmeye çalıştı. Hışımla arkasını döndü hızla üzerime gelmeye başlayınca hemen ellerimden destek alarak kendimi ondan uzağa ittirmeye çalıştım. Dilimde bittiğinde  işaret ve baş parmağının ucunu birleştirip " Biliyor musun Aymira? tek biriniz. Sadece biriniz şu kadar vefa gösterse dünya daha iyi bir yer olurdu. Vefaya ihtiyacım yok ama kendini bu kadar önemli zannetmen komik. Sende birdaha sadece ve sadece benim hastam olduğunu unutma. Hastamsın, daha fazlası değil. Sana olan sözümü yerine getirdikten sonra cehennem olup nereye gitmek istersen git çok istediğimden seni yanımda tutmuyorum." Diye tıslayıp bir hışım odadan çıktı. Ne demiştim ki bu kadar çıldırdı.  Ben vefasızlık etmedim ki? Vefasızlık çok başka bir şeydi. Kendimi de çok büyük bir yere koymamıştım. Kırıldım. Beynimden gitmiyordu kelimeleri. Hasta dedi hastamsın, daha fazlası değil. Ona aynı cümleleri kurmuşsun neden omdan duyduklarım canımı acıtıyordu. Birde şey cehennem ol git gitmeliydim belki de. Kendi işimi kendim çözmeliydim. İstemiyordu beni.  Belki de fazlalıktım onun gözünde. Belkisi yoktu öyleydim işte.  Kendi amcanın gözünde fazlalık olan sen onun gözünde olmayacak mıydın yani? Diye düşündüm. Üzerime bir mont geçirip cüzdanımı ve telefonumu alıp dışarıya çıktım. Nazife nine ve Hüseyin amca dışarıda odun kırıyordu. Yola saparsam beni görebilirlerdi.  O yüzden ormanın içine doğru yol aldım. Ordan ana yola çıkıp birilerini çevirebilirdim onlarda beni merkeze götürebilirlerdi belki.