Başlıktan da anlaşılacağı üzre bir süreliğine bölüm yazamayacağım. Gireceğim sınav için yoğun bir çalışma programım var ve ne yazık ki bu süre zarfında panzehiri yazacak hissiyatı kendimde göremiyorum.
Bu kitabı yazmak benim için hep anlık oldu. Birkaç kelimeyi yan yana getirmek için bile doğru anı bekledim. Kendimi çoğu zaman hazır hissetmedim. 8 bölüm yayınlamak bile aylarımı aldı. Bir paragraf için günlerimi, gecelerimi harcadığım oldu. Panzehir benim hayatımın bir parçası. Ama ne yazık ki büyük bir bölümü değil. Yazamıyorum. Hani bazı anlar yazmak isteriz ama bir cümleyi bile toparlayamayız ya. Öyle işte. Bu kitabın bir ruhu olduğuna inanıyorum. Ve ben o ruhu, o gücü hissettiğimde yazabiliyorum sadece. Şu sıralar bu mümkün değil. Olmuyor. Sırf bir şeyler yazmak için de yazmak istemedim hiç. Olana kadar bekleyeceğim.
Önümde büyük bir sınav var ve ben o sınavı iyi sonuçlandırmak için çabalıyorum. Benim için yorucu bir süreç ve panzehirle bu süreci bir arada sürdürebilmem mümkün değil. Mental dengemin bunu kaldırabileceğini sanmıyorum. Yazmak bana iyi gelse de, bu kurguyu sevsem de yapabileceğimden emin değilim.
Kendinize iyi davranın. Ben bunun için çabalayacağım. Başardığım vakit yeniden görüşmek dileğiyle❤
YOU ARE READING
PANZEHİR
General FictionBenim için gerçek bir kadının yalnızca iki rengi olmalıydı. Siyah ve kırmızı. Yalnızca bu iki rengin ihtişamını taşıyabilen kadınların kadın gibi olduğunu düşünüyordum. Siyah, kadının sırlarını kapatmalı; kırmızı ise, cesaretini gözler önüne serip o...
