The other me

Εισαγωγή

Το φεγγάρι ήταν πολύ κοντά στην Γη εκείνο το βράδυ. Οι αχτίδες του περνούσαν με κόπο μέσα από το πυκνό φύλλωμα των δέντρων και εγώ κοιτούσα ψηλά και αναλογιζόμουν όλα όσα συνέβαιναν, αλλά κυρίως, αυτά που δεν συνέβαιναν. Ο αέρας άρχισε να λυσσομανά και το θεώρησα ως ένα σημάδι πως έπρεπε να γυρίσω πίσω στο σπίτι μου. Άλλωστε, ήταν αργά, θα ανησυχούσαν. Σήκωσα για μια ακόμη φορά το βλέμμα μου στον νυχτερινό θόλο και άφησα τη μαγεία να με κατακλύσει. Κάτι υπήρχε εκεί πάνω. Κάτι υπήρχε πέρα από τον ορίζοντα, πέρα από εκεί που φτάνει η ματιά και η λογική. Το οτι δεν το βλέπουμε, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει. Ήταν εκεί, το ήξερα, το ένοιωθα. Mου το ψιθύριζε το φεγγάρι μυστικά, μέσω των πουλιών που τραγουδούσαν γλυκά, και τη μελωδία τους παρέσυρε το γλυκό αεράκι του φθινοπώρου.

Ξεκλείδωσα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου όσο πιο ήσυχα μπορούσα, προσπαθώντας να μην ξυπνήσω τους υπόλοιπους. Και η προσπάθειά μου θα στέφονταν με επιτυχία, εάν ο επτάχρονος αδελφός μου δεν είχε στερεώσει έναν κουβά νερό στη πόρτα του δωματίου μου, ο οποίος έπεσε πάνω μου αμέσως μόλις την άνοιξα, κάνοντάς με να ελευθερώσω μια κραυγή τρόμου.

"Αντελίν;"Ακούστηκε η νυσταγμένη αλλά ταυτόχρονα πανικόβλητη φωνή της μητέρας μου, που μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου βρίσκονταν στο δωμάτιό μου. Αμέσως βρέθηκε να είναι μαζί μας ο μπαμπάς μου αλλά και τα άλλα τρία αδέλφια μου, συμπεριλαμβανομένου και του μικρού ταραξία. "Εσύ!" γρύλισα με το που είδα τον Χάρη να προσπαθεί να κρατήσει τα γέλια του. "Είσαι νεκρός!" του φώναξα και βάλθηκα να τον κυνηγάω σε όλο το σπίτι. "Προσοχή! Αντελίν γεμίζεις με νερά όλο το σπίτι! Ησυχία, θα ξυπνήσετε όλη τη γειτονία!" βάλθηκε να φωνάζει η μητέρα μας αλλά ήμασταν πολύ απασχολημένοι, εγώ με το να γαργαλάω το μικρό πειραχτήρι που αποκαλώ αδελφό και εκείνος να προσπαθεί να ανασάνει και να ξεφύγει από τη λαβή μου.

"Αντελίν, δείξε λίγη επιείκεια" Ακούστηκε η φωνή του Έρικ, του μεγαλύτερού μας αδελφού και του μοναδικού ανθρώπου που κατάφερνε να με λογικέψει. Γύρισα, τον κοίταξα, και μου χάρισε αυτό το ''ακαταμάχητο' 'χαμόγελο με το οποίο υποστηρίζει πως κατακτά όποιο κορίτσι θέλει, αλλά εμένα μου φέρνει μονάχα γέλιο. Και έτσι βρήκε την ευκαιρία ο Χάρη να ξεγλιστρήσει και να φύγει τρέχοντας προς το δωμάτιό του." Έτσι μπράβο" είπε και κάθισε δίπλα μου στον -πλέον βρεγμένο- καναπέ. "Νομίζω πως πρέπει να πας να αλλάξεις, θα κρυώσεις και σίγουρα δε θες να πας στο σχολείο για πρώτη φορά έπειτα από ένα ολόκληρο καλοκαίρι άρρωστη" με συμβούλεψε. Έγνεψα και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιό μου.