Sweater Paws

Sweater Paws - Hoofdstuk 6

P.o.v  Kai Wynters

Ik schuifel een stuk naar achter het bed op om ruimte te creëren tussen de vreemde man en mezelf. Opgelucht hap ik naar adem als hij zelf een stap naar achter zet.

"Wie zijn jullie? Wat is er gebeurt?"

Vraag ik verward. Ik kan me helemaal niet herinneren dat ik het bos ben in gegaan, laat staan gewond ben geraakt. De mannen maken onderling oogcontact met elkaar, het lijkt net alsof ze met elkaar communiceren. De man met de groene ogen steekt zijn hand naar me uit, voorzichtig leg ik de mijne in zijn uitgestoken hand.

''Mijn naam is Luciano en dit zijn mijn broers Duro-''

Hij wijst naar de man met de blauwe ogen, verlegen zwaai ik naar hem.

''-En Haydn. We laten een dokter komen die zal kijken of je ontslagen kan worden en dan zullen we onder het genot van warme chocolade melk alles uitleggen.''

Glimlacht hij naar me. Ik knik afwezig en staar door het raam naar buiten. Fronsend staar ik naar de bosrijke natuur buiten. Mijn handen heb ik stevig in het ziekenhuis laken verwikkeld, als de paniek in mijn borst begint op te wellen. Uit mijn ooghoeken houdt ik de drie mannen in de gaten.

Er is iets raars aan hun uiterlijk. Hun nagels zijn scherp en lang en de glimlach die ze me schenken is gevuld met scherpe puntige tanden die over hun lip reiken. De langer ik ze observeer de meer ik door krijg dat ze er niet menselijk uit zien. Verre van zelfs.

Voordat ik werkelijk in de paniek kan schieten wordt er luidt op de deur geklopt. Zonder dat één van de mannen hoeft om te kijken roepen ze het persoon naar binnen. Een man met dezelfde uiterlijke kenmerken en zijn lichaam gehuld in een witte dokters jas stapt naar binnen. Hij glimlacht vriendelijk naar me. Gouw richt hij zijn aandacht op de drie mannen aan mijn bed eind en buigt zijn hoofd lichtelijk.

Zodra hij het teken krijgt van Luciano stapt hij mijn richting op. Zonder ook maar iets te zeggen bestudeerd hij de zwarte tekeningen rond mijn hals. Voorzichtig duwt hij tegen de gevoelige huid wat ervoor zorgt dat ik lichtelijk in elkaar krimp.

De dokter humt en keert zich terug naar de mannen. ''Het ziet er naar uit dat alles goed heelt. Voor de misselijkheid kunt u dit geven-'' Hij reikt een wit doosjes uit naar Luciano. ''-Kai is vrij om te gaan. Als er nog andere complicaties optreden, twijfel dan niet om me te contacteren.''

De dokter buigt lichtelijk en verlaat dan de kamer. Fronsend staar ik naar de deur waar de dokter net door heen liep. Hoe weten ze me mijn naam?

~x~

Ik klem mijn handen stevig rond de kop chocolade melk. Het lichaam van Luciano is tegen het mijne gedrukt. Ongemakkelijk schuif ik heen en weer om ruimte te creëren. Duro en Haydn zitten tegenover mij. ''D-dus uhm...-'' Mijn woorden blijven in mijn keel hangen als hun blikken meteen naar me schieten. Luciano schraapt zijn keel.

''Juist. Wat we nu gaan doen kan erg schokkend zijn.-'' Ik zet de mok chocolade melk voor mij neer op de salon tafel en keer me naar Luciano.

''Ik wil graag weten waar ik ben en hoe ik hier gekomen ben.'' Zeg ik maar de zelfverzekerdheid in mijn stem is alles behalve echt. Ik wil gewoon antwoorden en als het helpt om het direct te zeggen in plaats van zo zielig stotterend dan moet dat maar.

Luciano keert zijn lichaam naar me toe. Voordat ik door heb wat er gebeurd drukt hij zijn voorhoofd tegen het mijne. Een stekende pijn schiet door mijn hoofd. Een fel wit licht is te zien tot het pik donker is.

Beelden flitsen door mijn hoofd. Ik voel mijn hart tegen mijn borstkas bonken als ik oog in oog sta met een wolf. Ik kan de brandende pijn in mijn benen voelen als ik weg ren. Tot het moment dat ik op de grond neer val. Ik duw mijn handen tegen mijn keel als ik mijn maaginhoud uitspuug gevolgd door bloed.

Mijn handen trillen hevig als ik zie hoe drie wolven mijn trillende lichaam benaderen, tot het moment dat hun lichaam begint te vervormen. Ik hoor het gekraak van botten in mijn oren echoën. En dan...stopt het. Mijn ogen staan gefixeerd op de naakte vormen van Luciano, Duro en Haydn. Gevolgd door een stekende pijn rond mijn nek.

Het felle witte licht verblind mijn zicht. Schokkend haal ik adem als ik weer wakker schiet. Mijn trillende lichaam valt tegen dat van Luciano. Ik voel zijn nagels over mijn rug schrapen als hij me probeert te kalmeren. Maar tevergeefs. Ik duw zijn lichaam met al mijn kracht van me af en stommel van de bank af. Maar ver kom ik niet, als mijn benen onder me weg zakken. Voordat ik de grond kan raken wordt ik opgetild.

Ik doe een verzwakte poging om uit zijn grip te komen, maar niks lijkt te werken. Ik voel mezelf stikken in mijn eigen adem, waarna ik vermoeid wegzak.

🐾🐺🐾🐺🐾🐺🐾🐺🐾🐺🐾🐺🐾🐺🐾
|| 859 woorden ||
|| Bewerkt op : 24-05-2020 ||
|| Gepubliceerd op : 24-05-2020 ||