Sweater Paws

Sweater Paws - Hoofdstuk 2

P.o.v  Kai Wynters

Met een verafschuwde blik staar ik naar mijn spiegelbeeld terwijl mijn tante aan mijn kleding blijft plukken. Mijn benen zijn omhuld in zwarte skinny jeans die er voor zorgen dat mijn benen op stokjes lijken en aan mijn bovenlichaam hangt een band T-shirt met een band erop waar ik nog nooit van gehoord heb.

Maar dat is nog niet alles. Een te grote leren jas is over mijn schouders gedrapeerd. De mouwen zorgen ervoor dat mijn kleine handen verdwijnen, iets wat ik meestal niet erg vind, maar ik voel me totaal niet op mijn gemak in deze kleding.

Momenteel is het laat in de middag en is mijn tante me aan het klaarmaken voor mijn uitstapje met mijn oom. Vanochtend werd er aan me duidelijk gemaakt dat ik vanavond samen met mijn oom naar een disco zou gaan. Er word gelukkig geen alcohol geschonken. Ik kijk er al niet naar uit om naar een gewone disco te gaan laat staan eentje waar iedereen dronken is en je in hun bed probeert te krijgen.

Ik maak oogcontact met mijn tante via de spiegel. Een enthousiaste fonkel licht op in haar ogen terwijl ze mijn verschijning in haar op neemt. Ze knikt goedkeurend. Een ongemakkelijk lachje vormt zich op mijn lippen, wat ervoor zorgt dat er een opgewonden piep uit haar keel ontsnapt en ze vrolijk in haar handen klapt. Ik draai me om op mijn hielen en kijk toe hoe er een onleesbare blik op haar gezicht verschijnt.

''Ik ben zo trots''

De woorden laten me op mijn plaats bevriezen. Waarom zou ze trots zijn op een mislukkeling zoals ik? Mijn adem blijft in mijn keel hangen als ze haar armen om me heen slaat en me in een stevige knuffel trekt. Ik heb nooit echt begrepen waarom mensen knuffelen zo fijn vinden, het is extreem ongemakkelijk en ik krijg er een benauwd gevoel van.

De omhelzing begint voor mij verstikkend te raken als mijn ademhaling drastisch veranderd. Mijn ademhaling is zwaar als ze me eindelijk los laat. Ik klink waarschijnlijk alsof ik net een marathon gelopen heb. Ze drukt een kus op mijn voorhoofd waardoor ik wat naar achter schuifel. Ze lijkt mijn actie niet door te hebben aangezien ze stilletjes de kamer verlaat mij achterlatend.

Ik buig voorover in een hoestbui als ik te weinig zuurstof binnen krijg. Ik klem mijn hand rond mijn buik terwijl ik de ander voor mijn mond sla. Mijn keel voelt droog net alsof ik de hele dag schuurpapier heb gegeten. ''Kijk jou nou! Niemand vind een hoopje botten aantrekkelijk'' Lacht de stem duivels.

Mijn onzekerheid is altijd al erg geweest. Ik heb nooit sterk in mijn schoenen gestaan. Op school ben ik het muurbloempje waar niemand het bestaan vanaf weet behalve als een van mijn pesters weer eens aandacht besteed aan me. Dan ben ik in ene het aandachtspunt en dan gaat iedereen er ook echt voor.

Haatvolle woorden worden naar mijn hoofd gesmeten die me nog onzekerder maken en er zijn ook dagen waar er fysiek contact is. Ik heb mijn oom en tante er nooit over ingelicht. Ze maken zich al zorgen om mijn sociale status, en dit zal de bezorgdheid alleen maar erger maken.

Ik wil niet de blik van medelijden zien op hun gezichten. Ik verpest hun levens al genoeg door hier te wonen dus wil ik niet nog meer tot last zijn als ze erachter komen dat hun neefje gepest word.

Ik druk mijn rug tegen de kast deur aan en zak langzaam naar beneden tot ik de grond raak. Ik verstop mijn gezicht tussen mijn knieën en zucht zachtjes. Waarom kan ik niet zoals de 'normale' kinderen zijn? Waarom ben ik gedoemd om te falen? Waarom stel ik de mensen om me heen altijd teleur? Zelfs mijn ouders wilden me niet, dat is in de korte periode dat ik thuis gewoond heb wel duidelijk gemaakt. Ik ben niet welkom. Ik had niet geboren moeten worden...

🐾🐺🐾🐺🐾🐺🐾🐺🐾🐺🐾🐺🐾🐺🐾
|| 662 woorden ||
|| Bewerkt op : 06-01-2019 ||
|| Gepubliceerd op : 24-05-2020 ||
|| Photo found on Pinterest under "Sweater paws aesthetic" ||