Sweater Paws

Sweater Paws - Hoofdstuk 3

P.o.v  Kai Wynters

Ik wring mijn handen zenuwachtig in elkaar als ik opkijk naar het vervallen gebouw. Blijkbaar vond mijn oom het een goed idee om de plannen te wijzigen zonder mijn tantes weten. Toen de auto de straat uit gereden was en mijn tante uit het zicht, keerde hij meteen de auto een andere straat in dan dat de navigatie aangaf. Hij had een grijns op zijn gezicht die ik niet vertrouwde en mijn onderbuik gevoel had het goed.

Mijn oom duwt een plastic pasje tegen me aan die ik onhandig vast pak. Ik staar naar het pasje wat in mijn trillende handen ligt. Een vervalste ID. Net als ik wil protesteren word er een hand voor mijn mond geslagen en trekt mijn oom ons uit de rij vandaan.

''Je gaat dit nu niet voor me verkloten, jochie. Je tante mag hier niks vanaf weten. En als ik erachter kom dat je je verklikkende bek hebt open getrokken dan zullen er consequenties zijn''

Dreigt hij met een gevaarlijke ondertoon. Hij pakt mijn pols in een stevige grip en sleurt me terug de rij in terwijl hij blijft mompelen over dat hij geen alcohol meer mag van mijn tante. Na zo'n vijf minuutjes staan we voor de uitsmijter die ons met een verdachte blik in zich op neemt.

Hij knikt naar mijn oom dat hij naar binnen mag terwijl hij mijn ID bestudeert. Mijn oom pakt de uitsmijter zijn schouder vast en drukt een stapeltje brief geld in zijn hand. Mijn ogen vergroten als ik de onderhandeling onder mijn neus zie gebeuren, dit kan niet goed gaan.

Terwijl ik mezelf mentaal voorbereid op een ritje naar het politie bureau, kucht de man kort en duwt me dan naar binnen. Een rilling loopt over mijn rug door de ongewenste aanraking. Met trillende benen volg ik mijn oom die voor me uitloopt met een verlangende uitdrukking op zijn gezicht.

Bonkende muziek vult mijn oren en een sterke lucht van alcohol dringt mijn neus binnen waardoor ik hem ophaal en een vies gezicht trek. Hoe kunnen mensen hier van genieten? Net als ik me wil omdraaien om mijn oom te achtervolgen blijf ik bevroren op mijn plek staan als de plaats waar hij net stond leeg is.

Paniek vult mijn gedachten als ik verwoed om me heen kijk opzoek naar de bruingrijze bos haren die toebehoren aan mijn oom. Mijn handen beginnen te trillen als ik hem niet kan vinden tussen de menigte mensen. Ik wurm me tussen de grijpende handen en bewegende lichamen door naar de andere kant van de club waar ik mezelf verschuil in een hoekje. Ik buig mijn hoofd hopend dat ik kan verdwijnen terwijl ik steeds meer moeite moet doen om op mijn benen te kunnen staan.

Ik leun met mijn volle gewicht, wat niet veel is, tegen de muur als ik staar naar mijn trillende handen en benen.

''Stop met trillen''

Fluister ik smekend, maar het helpt niks. De atmosfeer om me heen word bedrukkend en kleine zwarte vlekjes vullen mijn zicht. Net als ik weg begin te vallen door het gebrek aan zuurstof voel ik een hand op mijn schouder. Ik schrik weg waardoor de eigenaar van de hand hem langzaam van me af haalt. Een man hurkt voor mijn trillende vorm neer. Met waterige ogen staar ik in zijn Hazel kleurige die me met bezorgdheid aanstaren.

''Gaat alles met je?''

Ik knik voorzichtig mijn hoofd, bang voor wat de man wilt gaan doen. Een zucht rolt over zijn lippen.

''Het gaat overduidelijk niet goed aangezien je hier een paniek aanval hebt''

Zijn stem is zacht, maar iets wat ik beschrijf als dominantie laat het er grommend uitkomen. Ik probeer mezelf verder klein te maken als ik zijn dominantie aan neem voor kwaadheid. De man wrijft zijn grote handen over zijn gezicht en zucht.

''Zou je mee willen komen naar buiten? Frisse lucht zal goed voor je zijn''

Wetend dat hij gelijk heeft leg ik voorzichtig mijn trillende kleine hand in zijn grote beren klauw. Hij sleurt me soepeltjes door de menigte van mensen heen. Als de frisse buitenlucht mijn gezicht raakt hap ik een grote teug lucht naar binnen. De man stopt als we aan de zijkant van het gebouw staan en de muziek gedempt word.

Hij pakt mijn andere hand ook vast en drukt ze tegen zijn borst aan. Verwardheid overspoelt me. Wat is hij aan het doen? Raak me niet aan! Denk ik paniekerig. Ik probeer mijn handen uit zijn grip te trekken terwijl krokodillen tranen over mijn wangen biggelen als ik denk aan wat deze man kan uitvoeren met mijn kleine zwakke lichaam.

''Rustig, rustig. Richt je aandacht op mijn ademhaling''

Zegt hij met een kalmerende ondertoon in zijn stem. Met rasperige ademhaling volg ik de zijne. Adem in en weer uit. Adem in en weer uit. Herhaal ik steeds in mijn hoofd. Mijn omgeving word weer duidelijker als ik langzaamaan begin te kalmeren.

''Goed zo! Adem in en uit''

Zodra ik weer de voldoende hoeveelheid zuurstof binnen krijg en de meeste paniek en angst is weggeëbd kijk ik tussen mijn wimpers door omhoog naar de extreem lange man voor me. Voorzichtig trek ik mijn handen uit zijn grip vandaan en druk ze tegen mijn borst.

''D-d-dankj-je w-wel''

Stotter ik zachtjes. Ik dacht eerst dat hij het niet gehoord had, omdat het even akelig stil werd. Maar nog geen seconde later hoor ik.

''Geen probleem! Zou je me kunnen vertellen waarom je hier bent? Je bent overduidelijk geen volwassenen''

Ik schuifel ongemakkelijk heen en weer door de bestraffende ondertoon en wrijf over mijn armen. Ik schrik lichtelijk als de man plotseling op de grond gaat zitten voor me.

''Kom ga zitten.''

Hij slaat zijn hand kort tegen het gras aan als teken dat ik voor hem moet gaan zitten. Eigenlijk wel blij met het idee van zitten, zak ik via de muur naar beneden en trek mijn benen tegen mijn borst. Ik denk niet dat ik nog langer op mijn benen had kunnen staan.

''Sorry, ik kan soms wat dominerend overkomen''

Mompelt hij verontschuldigend als hij over de achterkant van zijn hoofd wrijft. Een vriendelijke glimlach ontstaat op zijn gezicht als hij me recht in de ogen aan kijkt. Ik breek het oogcontact al snel als zijn blik me te veel word en ik hem niet wil uitdagen. Verwachtend staart hij me aan waardoor de realisatie op me neervalt. Juist. Ik zou hem vertellen waarom ik hier was.

Ik open mijn mond en leg al stotterend en met trillende handen uit wat er gebeurd is en waarom ik hier beland ben. Tegen de tijd dat ik mijn verhaal gedaan heb weet ik dat ik iets verkeerds gezegt heb. De man zijn hele lichaam trilt in woede terwijl er grommende geluiden uit zijn borst vandaan vibreren.

🐾🐺🐾🐺🐾🐺🐾🐺🐾🐺🐾🐺🐾🐺🐾
|| 1137 woorden ||
|| Bewerkt op : 06-01-2019 ||
|| Gepubliceerd op : 24-05-2020 ||
|| Photo found on Pinterest under "Sweater paws aesthetic" ||