Lily en de andere wereld

Hoofdstuk 17

Lily

Zo ik moest even op adem komen. Jace liet me verbijsterd achter. Hoezo vertrok hij? Hij was zo’n beetje de enige die ik kende en enigszins vertrouwde. Gauw ging ik mijn kamer in. Ik liet me met een plof op bed vallen. Ik had niet echt een goede indruk gemaakt was ik bang. Maar ik irriteerde me dood aan al dat bekakte gedoe. Ik had sowieso weinig op met mensen die overal personeel voor hadden. Laat staan als er niet eens een bedankje af kan. Ik vond Jace’ vader nou niet echt om over naar huis te schrijven. Hij was koel, te beleefd en afstandelijk. Daarnaast mocht ik hem bij voorbaat al niet omdat hij degene geweest was die bepaald had dat ik weg moest uit Ierland. Ik had misschien iets tactischer kunnen reageren, maar mooi niet dat ik excuses zou maken. Ik meende oprecht wat ik had gezegd en zou voortaan wel ergens anders gaan eten.
Wat zou Jace bedoelen met boeven vangen? Zijn kus daarnet was heel intens geweest. Het leek op een afscheidskus. Ook al zou ik hier niet lang blijven, ik voelde me wel rot over dat hij weg was. Ik zuchtte diep en besloot mijn gedachten te verzetten. Ik trok een hemdje aan en een sportbroekje en liep naar de sportruimte. Gelukkig was die nog leeg. Als mijn plan B moest lukken, kon ik wel wat training gebruiken.
Na de training, wat voor mijn gevoel uren had geduurd, ging ik douchen en moedeloos op bed zitten. Ik verveelde me nu al en voelde me heel onrustig. Ik besloot op verkenning te gaan. De bediende Mary had gezegd dat ik altijd welkom was, dus ik besloot haar op te zoeken. Het viel me op dat ik weinig mensen tegen kwam. Daar was ik blij om want ik had geen zin in nog meer nieuwsgierige blikken. Al na een paar minuten moest ik mezelf bekennen dat ik verdwaald was. Alles leek ook op elkaar. De gangen waren lang en leken op elkaar. Was ik nou twee trappen opgelopen of waren het er drie? Alle deuren leken ook op elkaar. Toen één van de deuren open ging, sprong ik bijna een gat in de lucht van schrik. Een oudere man leek ook te schrikken toen hij me zag. “Het spijt me juffrouw Keane. Ik wilde u niet laten schrikken. Bent u verdwaald?” Ik was even verbaast dat hij mijn naam kende. Toen herinnerde ik me het ontbijtfiasco. Misschien was deze man hier ook wel bij aanwezig geweest. “Nee, het spijt mij! Ik ben op zoek naar Mary. Ik wilde naar de derde verdieping, maar ik vrees dat ik hopeloos verdwaald ben.” De man keek me even aan. “U bent al op de derde verdieping. Dit zijn de slaapvertrekken van het personeel. Op dit tijdstip is het personeel meestal in de andere vleugel. Ik denk dat Mary daar ergens is. Ik ben Henry. Volg mij maar.” Opgelucht liep ik achter hem aan. We liepen door een brede deur en kwamen in een soort hal terecht. Er stonden banken, een televisie, een boekenkast en een pingpongtafel. Zeker de ontspanningsruimte. Het zag er zeer knus uit, met de zon die door de hoge ramen scheen. Henry liep echter door, naar een andere deur. Weer kwamen we in een soort gang. Hij deed de eerste deur open en toen stonden we in een gigantische keuken. Er waren meerdere mensen bezig met het bereiden van een maaltijd. Er stonden glimmende apparaten. Een grote stevige vrouw kwam voor ons staan. “Zo zo Henry, wie heb je bij je?” Ze had een harde stem, maar een heel vriendelijk gezicht. Henry stelde me voor als juffrouw Keane. Snel zei ik dat ik graag Lily genoemd wilde worden en dat ik op zoek was naar Mary. “Hebt u een probleem, juffrouw Lily? Wij kunnen het ook voor u oplossen.” Shit nou dachten ze dat ik kwam klagen. “Nee! Ik heb geen probleem. Ik ben alleen een beetje op zoek naar eh gezelschap.” Beschaamd sloeg ik mijn ogen neer. Het kwam er beetje sneu uit, maar ja zo voelde ik me ook. De vrouw streek over mijn haren. “Ach lieverd. Ik ben Louise. Ik run hier de keuken. Henry is mijn man. Je bent altijd welkom hier.” Ze klonk oprecht en ze straalde warmte uit. Meteen voelde de steen die de hele dag al in mijn buik lag, minder zwaar aan. “Ga lekker zitten juffrouw Lily! Wat wilt u drinken?” “Oh zegt u alstublieft gewoon Lily en je. Ik ben een heel gewoon meisje.Hebt u thee”? Louise keek me glunderend aan. “Wat heerlijk om u te ontmoeten. Ik hoorde dat u vanochtend de Ard rí op zijn plek gezet heeft. Dat had u niet hoeven doen voor ons!” Meteen voelde ik de irritatie weer oplaaien. “Natuurlijk wel! Het is onbeschoft. Het maakt niet uit om wie het gaat. Je hoort te bedanken als iemand iets voor je doet!”. Henry leek zich ongemakkelijk te voelen, maar Louise leek in haar element. Ze schoof een stoel in mijn richting en zette zo snel een kop thee voor me neer dat het haast tovenarij leek. “Mary is bezig met de kamers. Ze zal zo wel komen”. Ik nam voorzichtig een slokje van mijn thee en vertelde Louise en de mensen die in de keuken werkten mijn verhaal. Ik vertelde over thuis, over mijn lieve broers, ouders en opa. Het deed me goed dat ze aandachtig luisterden. Het voelde goed om alles van me af te praten. Toen ik mijn verhaal verteld had, had Louise tranen in haar ogen. “Ach meisje toch! Logisch dat je op zoek was naar gezelschap. Zo weggeplukt uit je vertrouwde omgeving en hier is het zeker een kille bedoening voor je.” Ik moest mijn best doen om niet om te komen in zelfmedelijden. “Mag ik jullie helpen?” Verbijsterd keken ze me aan. “Maar dat is niet de bedoeling Lily. Als de Ard rí daar achter komt, hebben we een probleem.” “Daar komt hij niet achter” zei ik monter. Toch merkte ik dat ze me liever niet aan het werk zette. Ik probeerde het via een andere boeg. “Mag ik dan tenminste mijn eigen maaltijden bereiden en hier opeten? Ik vind het hier veel gezelliger en fijner”. Louise dacht even na en knikte toen. Gelukkig dat had ik kunnen regelen!
Toen Mary uiteindelijk kwam, was ik vrolijk aan het kletsen met de mensen in de keuken en schraapte ik mijn eigen worteltjes klaar voor mijn diner. Mary liet me de ontspanningsruimte zien en kletste gezellig tegen me aan. Eindelijk kon ik me ontspannen. Dit voelde veel meer als thuis dan de rest van het paleis. Toen Mary bekende dat haar hartenwens was om een muziekinstrument te leren spelen, bood ik haar aan om haar piano te leren spelen. In de ontspanningsruimte stond een oude, aftandse piano, maar voor een beginner was dat geen probleem. Dankbaar keek Mary mij aan.
Ik at zowel die middag als die avond bij het personeel en toen het tijd was om naar bed te gaan, voelde ik me haast vrolijk. Ik had toch nog een gezellige dag gehad met genoeg normale mensen om mij heen.