Lily en de andere wereld

Hoofdstuk 15

Lily

Met rode wangen liep ik het huisje van opa in. Mijn lippen voelden nog schraal van de zoen. Lekker dan. Echt weer iets voor mij om te gaan zoenen met een jongen die niet normaal was, tenminste niet van de wereld die ik kende en daarbij mij ook nog dreigde mee te nemen naar die wereld. Toen ik de deur sloot keek opa mij onderzoekend aan, maar hij zei niets. We hadden het die middag gehad over een nieuw plan. Dit plan leek nog het best uitvoerbaar, al zaten er wel wat haken en ogen aan. Opa zat aan de keukentafel met papieren voor zich. “Lily, als je een beetje bijgekomen bent, wil ik graag het een en ander vast leggen van wat we vanmiddag besproken hebben”. Ik knikte gegeneerd. Gauw ging ik zitten om ons plannetje tot in detail uit te werken.

De dagen die ik nog had, vlogen voorbij. Sara kwam weer thuis en was tot over haar oren verliefd. Helaas was Liam niet eerlijk geweest over zijn wereld, want Sara had het al over samenwonen en studeren in Schotland. Ik jubelde maar mee. Liam mocht zijn eigen bende opruimen. Als ik in de gelegenheid was zond ik hatelijke blikken naar Liam, maar hij leek niet bepaald onder de indruk. Hij knipoogde terug en lachte schijnheilig. Jace en ik bleven stiekem zoenen, ook al maakten we elke dag opnieuw afspraken. Ik begon steeds meer op hem gesteld te raken. Kleine dingen vielen op. Hoe attent hij was, vriendelijk, maar ook overtuigend en dominant hij kon zijn. Soms werd ik gek van hem om vervolgens in zijn armen weg te zwijmelen. Ik probeerde zoveel mogelijk tijd door te brengen met mijn ouders en broers. Opa had ze onder invloed van een spreuk ingefluisterd dat ik op kamers zou gaan en dat het oké was. Ze waren enthousiast en blij voor me. Het voelde als één groot toneelstuk, omdat ze normaal gesproken nooit blij en enthousiast zouden zijn. Ik voelde me haast opgelucht toen de dag van vertrek aan brak. Ik had een koffer gepakt met kleding, maar vooral met foto’s en aandenkens aan thuis. Daarnaast had ik een klein envelopje met contant geld, een bankpas, een telefoonnummer en een prepaid telefoon bij me. Deze had ik diep weg gestopt tussen mijn ondergoed. Ik hoopte dat als mijn spullen doorzocht zouden worden, ze het fatsoen hadden om niet tussen mijn ondergoed te kijken.
Jace was de afgelopen dagen steeds bij me in de buurt geweest, niet alleen om me te zoenen, maar volgens mij ook om me in de gaten te houden. Ik denk dat hij bang was dat ik weg zou lopen. Dat was ik natuurlijk ook eerst van plan, maar dat hoefde hij niet te weten. Met opa had ik alle details uitgewerkt voor plan B. Het zou niet makkelijk worden, maar het was wel een poging waard. Ik wilde nog steeds liever niets weten van die andere wereld. Voor mij was dat een wereld waardoor ik mijn echte moeder was kwijt geraakt, en ik zou door hen nu weer mijn familie kwijt raken. Ik hoopte dat het maar tijdelijk zou zijn.

Jace zou me om 10 uur oppikken. Dan zouden we s’ avonds aankomen bij zijn paleis. Ik zag er enorm tegenop, maar stond op de afgesproken tijd klaar. Ik omhelsde mijn broers en ouders en deed loze beloftes. (Ja ik kook gezond, ik bel geregeld, ik pap niet aan met jongens en haal hoge cijfers). Ik keek ze nog één keer goed aan en liep toen naar de auto waar Jace, Liam en mijn opa stonden. Ik knuffelde mijn opa stevig. Gelukkig bleef hij sterk, want ik stond op het punt om in te storten. Hij fluisterde in mijn oor “Er is altijd een oplossing Lily. Houd moed!” Ik knikte. Ik keek hem lang aan en zei hem dat ik hem snel weer zou zien. Dit voelde minder als een loze belofte omdat mijn opa hoe dan ook welkom was op het paleis. In tranen stapte ik in de auto. Ik ging achterin zitten, want ik had geen behoefte aan een gesprek met Liam of Jace. Ze wierpen me een bezorgde blik toe, maar ik negeerde ze en liet mijn tranen op de vrije loop. Het voelde alsof mijn hart in duizend stukjes brak. Pas na lange tijd kalmeerde ik. De jongens zeiden niets tegen me, maar boden me wel tissues en water aan. Liam zat achter het stuur en Jace keek steeds bezorgd mijn kant op. Toen ik voor de zoveelste keer eten weigerde zei hij: “Je moet wel wat eten Lily”. Ik schudde alleen mijn hoofd. Mijn buik zat al vol met verdriet. Ik werd al misselijk bij het idee te moeten eten. Ik krulde me op de achterbank op en viel uiteindelijk in slaap.