Belirsiz Sonsuzluk

25-Derin hisler

"Leyla, sana söylemem gereken bir şey var. Ben... Seni seviyorum." Koray, bu cümleyi sayamadığı kadar çok kez kurmuştu bir saat içinde. Aynanın karşısında ilanı aşk etmek için prova yaparken yüzündeki gergin sırıtma ise yatağına yayılmış Okyanus için eğlence kaynağıydı. "Bu olmadı Ok, değil mi?" dedi genç adam üzgünce. "Çok basit geliyor kulağa."

Okyanus güldü. Önceki akşam Arda'yı ikna etmek için yarım saat dil dökmüştü ve Leyla'nın yanlarına yarım saatliğine de olsa getirilmesi için ağabeyini ikna etmişti. Bu haber elbette en çok Koray'ı mutlu etmişti. Genç adam, az sonra kızı gördüğünde dilini yutmamak ve ona içindekileri söylemek için can atıyordu. Ne zaman aşık olduğunu bile anlamadan o kıza kapılmış giderken sonunu bilmese de ondan vazgeçmek istemiyordu. Hayatı boyunca gerçekten güzel bir aşka tanıklık etmişti Koray. Ege ve Okyanus'un aşkı, ona bu aşkı kendisi yaşıyormuş gibi hissettirmişti daima. Ancak şimdi, yıllar sonra ilk defa o da gerçekten birine aşık olmuştu. Hayatı boyunca tek işi bir seri katile ortaklık etmek olan Koray, ilk defa kendi hayatı için bir adım atmak istiyordu ama o kadar telaşlıydı ki bu işi eline yüzüne batırmadan nasıl tamamlayacağına dair en ufak bir fikir yoktu. Okyanus ise sütten ağzı yanmış biri olarak ona yardımcı olmuyordu pek. Öyle ya, kızın kendi aşk hayatı zaten karmakarışıktı. Çocukluğundan beri sevdiği adamı kendi elleriyle öldürmüştü. Koray, Egemen'in masum olduğunu anladığı an koca bir hayal kırıklığı yaşamıştı. Ancak bunun için hiçbir zaman Okyanus'u suçlayamazdı. O da sevmişti Ege'yi. Buna en yakından şahit olan oydu. Genç kızın şimdiki gülümsemesinin altında yatan acıyı bile görebiliyordu genç adam. Okyanus iyiymiş gibi yapsa da iyi değildi ve her geçen gün biraz daha eriyordu gözlerinin önünde. Nasıl olduğunu bilmiyordu Koray ama kız bir anda Eymen'e kapılmıştı. Ege'nin katili olarak Eymen'i gördüğü zamanlarda Koray bu aşka şiddetle karşı çıkmıştı ama şimdi ikisinin de birbirine değer verdiğini görürken onların bir arada olmasını en çok isteyen de yine oydu. Arkadaşını mutlu edebilirdi Eymen. Bu işin sonunda ne olacağını bilmiyordu genç adam ama Eymen'in kızı nasıl sevdiğini gözleriyle görmüştü. Teslim oldukları gece de, Okyanus'un vurulduğu gece de genç adam çıldırasıya sevdiği bu kız için acı çekmişti. Okyanus kafasına silah dayadığında onu kurtaran da oydu, kızın başında bekleyip o uyanınca ortadan kaybolan da. Aslında Koray onu asla Ege ile bir tutamazdı çünkü Ege onun geçmişinin koca bir parçasıydı. Son yaşananlardan önce, onu öldü bilirken bile en yakın arkadaşıydı. Bambaşka biri olarak adamı karşısında bulduğunda, onun cesedini kendi elleriyle taşıdığında bile bu durum değişmemişti. Biliyordu, Ege de kıza bu saatten sonra iyi gelemeyeceğini biliyordu. Bu yüzden ölmek istemişti. Daha fazla yıpratmamak için, uğruna ölmeyi göze almış ve bunu başarmıştı. Koray'a göre genç adam kendilerini çoktan affetmiş ve bu yeni aşk için de ne Eymen'e ne de Okyanus'a kızmamıştı. Bilakis önlerindeki engel olan kendini ortadan kaldırmıştı. Oysa Ege'nin de bilmediği bir şey vardı. Önlerinde bir engel olduğu doğruydu ama onların önündeki tek engel bu değildi.

Odanın kapısı hızla açılıp Cem içeri girdiğinde Koray düşüncelerini zihninin kuytu köşelerine yolladı. "Seninki geldi." diye sırıttı Cem. "Aşağıda, Can ve Yağız ile oturuyor."

Koray kalbinin hızlandığını hissetti. Kendinden beklemediği bir çeviklikle aşağı indiğinde Okyanus başını iki yana sallayarak odadan çıktı. Diğerlerine göre daha yavaş bir yürüyüşle koridorda ilerlerken Deniz ile karşılaştı. Genç polisi gördüğünde tepkisizce yoluna devam edecekti ki kadın onu engelledi. "Maske, bekle." Okyanus lakabının üstüne bakarak konuşan kızın karşısında durdu. Kadınsal bir içgüdüyle bu kızın Eymen'den hoşlandığını anlamıştı. Zaten kör olmayan herkes de onun kuyruğu gibi dolaşan bu kızın niyetini anlardı gerçi. Kız da kendisi ve Eymen hakkında şüpheleniyordu ve işin aslını da kendisine söyleyebilecek yegane düşmanını bu nedenle durdurmuştu.