Hell-o (Nederlands) (oud)

Met het mes tegen de keel

Door de scherpe bocht die Tom maakte, ging de auto wiggel- waggelend rechts en links. Luca kon hierdoor Tom niet zomaar uit de auto pakken want ze moest zich stevig vasthouden omdat ze anders eraf viel. Niet zo ver van de auto, was er een kleine opening in de middenberm van de autosnelweg. Omdat de auto voortdurend grote bochten aan het maken was, kwam het in deze opening terecht en maakte het wat vangrail kapot. Stukken metaal van de vangrail vlogen kapot in de lucht terwijl dit allemaal gebeurde. Tom kwam nu aan de andere kant van de autosnelweg (waar auto's de andere richting rijden) en Luca verloor haar greep en viel. Luca kwam op de grond terecht en rolde over het oppervlak. Met die scherpe puntige vleugels lijkt dat nog wel pijnlijk. Ze kon uiteindelijk terug evenwicht krijgen. Ze stond terug op, verspreidde haar vleugels en ze vloog naar omhoog in richting van Tom die nu ondertussen al een eindje voorop was. Tom voelde zich zeer slecht voor die politieagent. Tom had de plaats voor het stuur waar de politieagent daarjuist was ingenomen. Telkens keek hij door de buitenspiegel om te zien waar Luca zich bevind. Luca ging Tom weer inhalen totdat er iemand anders buiten hun twee op de baan was. Hij toeterde tegen Tom omdat Tom bijna op hem gebotst was. Dit deed Tom ineens weer herinneren aan die nacht wanneer hij 'gestorven' was. "Huh, déjà vu." dacht Tom. De auto ging voorbij Tom en kwam nu naar Luca gereden. Luca zag dit en dacht aan een strenge regel die satan had gemaakt bij het bezoeken van de overwereld, namelijk 'er mogen geen ooggetuigen zijn!'. Luca vloog naar omlaag in richting van de auto. De auto begon nu veel harder te toeteren (de persoon aan het stuur was aan het panikeren bij het zien van Luca), en niet veel later vloog Luca recht door de voorruit van de auto. Toen ze aan de achterruit terug eruit kwam, verliet ze de auto met veel bloed aan haar hand. De auto stopte en Luca bleef met geen enkele vertraging nog op het zelfde tempo Tom achtervolgen. Tom zag dit allemaal gebeuren via de buitenspiegel en dacht "HEEFT ZIJ NOG NET DIE KEREL ZOMAAR VERMOORD?!?". Tom vond het zo zeer erg voor die persoon (en ook de politieagent), maar hij kon er niet over rouwen of nadenken want hij werd achtervolg en elke seconde moest hij zijn aandacht erbij houden. Tom dacht "Wel gelukkig zie ik momenteel niemand anders op de baan, dus dat is al goed.". Maar geen seconde later, ziet hij twee auto's achter elkaar van de afrit komen op de baan waar Tom nu op zat. "NEE!" dacht Tom tegen zichzelf. Hij keek vlug door de buitenspiegel naar Luca. Tom begon te schreeuwen tegen de auto's "GA HIER WEG!! NUU!!" en hij begon als een gestoorde persoon te toeteren. De twee bestuurders van de auto's leken hem te negeren of niet te horen want ze reden gewoontjes de baan door. Dan zagen ze de demon achter Tom zijn auto en gingen ze aan de kant. Maar Luca liet ze niet zomaar ontsnappen. Luca vloog recht naar hen toe, maar deze keer, greep zij de voorkant van de voorste auto met haar sterke armen en gooide ze het overeen net alsof het maar een kartonnen doos was. De auto vloog in de lucht, en landde perfect omgekeerd op de auto achter hem. En dan ineens hoorde Tom een "BOOOEEEEMMM!!!" geluid. Tom keek met angst naar achter. De auto's waren door de harde klap ontploft en Luca vloog voorbij net alsof het niets was. "DEZE FUCKING GESTOORDE MEID!" dacht Tom. "HHEEEEEYYYYY, LUCAAA!!!" riep hij luid zodat zij het kon horen. "STOP MET ANDERE MENSEN TE VERMOORDEN EN IK OFFER MEZELF OP VOOR U!!" riep hij. Luca antwoordde niet terug en bleef hem nog steeds achtervolgen. Tom vloekte tegen zichzelf. "Al die mensen sterven dankzij mij!" dacht hij. Hij gaf zichzelf de schuld, terwijl het eigenlijk Luca haar schuld was. Tom dacht dat als hij terug aan de andere kant van de autosnelweg reed, dat Luca minder mensen zal doden omdat ze daar dan niet de andere richting rijden. Tom was aan het wachten voor een opening in de middenberm, en dan zag hij er ééntje, niet zo zeer ver meer. Tom maakte zich al klaar om door die opening te gaan. Maar Luca ging Tom nu bijna inhalen. Ze deed haar staart in de positie om aan te vallen. Tom zag Luca daar het raam vlak naast hem en zag haar klauwen en staart naar de auto grijpen. Tom maakte een sterke bocht naar rechts door de opening van de middenberm en vloog erdoor. Luca's staart miste Tom, maar raakte de autodeur zeer hard aan waardoor die loskwam en wegvloog. Opnieuw ging een groot stuk vangrail in de middenberm door Tom zijn auto kapot en puin vloog naar voren. Terwijl dit allemaal gebeurde, had Tom niet door dat de baan waar hij op ging, ook nog iemand anders was. Namelijk een auto met een gezin, 2 ouders en een kind. De twee ouders vooraan zagen dit allemaal gebeuren en ze begonnen in angst te schreeuwen. Toen Tom zijn auto aan de andere kant van de baan kwam, vloog die recht met een grote klap op de auto van het gezin. Tom vloog uit de opening waar de autodeur daarjuist stond die nog net werd kapotgemaakt door Luca, en viel op de grond samen met al het puin van de auto's. Er kwam vuur uit de auto en iets veroorzaakt dat opeens het zwaailicht van de auto en de politiesirene afgaan. Tom kreunde en keek voor zich. Zijn zicht was wazig en hij hoorde zijn oren suizen. Voor zich, zag hij een pistool liggen met de rest van de puin. Sommige stukken puin waren zelfs in brand. Tom zijn zicht werd iets beter en hij zag het pistool. "Dat pistool! Dat is van die politieagent!" dacht Tom. Hij hoorde het geschreeuw van een 10-jarige jongen. Hij kon niet zo goed zien wat er aan de hand was, maar hij zag Luca iets grijpen met haar staart in de andere auto. Het geschreeuw deed Tom in actie schieten en hij kroop met moeite en pijn naar het pistool. Hij pakte het op met zijn bloedende trillende handen, en richtte het recht voor zich. Hij lag nog steeds met gespreidde benen op de grond en hij probeerde het naar Luca te mikken. Niet veel later zag hij dat zij de jongen uit de auto pakte met haar staart, en de jongen zat in paniek te schreeuw en te krijsen. Ineens kwam er uit haar hand vuur, en er verscheen een groot scherp pikzwart lang zwaard (haar uniek wapen). Ze hield het nu recht voor zich en draaide zich om naar Tom. "Als je schiet, Tom..." zei ze langzaam en eng. Tom liet zijn pistool langzaam naar beneden zakken en zijn gezicht zat vol met angst. "Nee..." zei Tom stil. De staart van Luca had de jongen aan de keel vast en de jongen was langzaam aan het stikken. Hij probeerde met zijn handen zijn keel te verlossen van de staart maar de staart was te sterk. Luca hield nu haar zwaard recht voor de jongen zijn keel vlak boven waar haar staart is. Luca vervolgde "... dan gaat de jongen dood.". Ze hield het nu iets harder tegen de keel van de jongen. "N-n-niET DOEN!!" zei Tom terwijl hij vlug probeerde mankend rechtop te staan. Luca keek nu langzaam terug naar Tom. "Kom hier, of anders doe ik het." zei Luca dreigend. "J-j-ja." zei Tom terwijl hij het pistool op de grond liet vallen en zijn handen voor zich hield. "W-w-wacht gewoon nog even... Alstublieft..." zei Tom. Het leek Luca niet echt te boeien wat Tom zei. "W-wat is je naam, jongen?" zei Tom rustig en troostend om de jongen gerust te stellen. De jongen was helemaal niet gerust en hij zei snel "Victor.". De jongen had bruin glad haar en een bril aan. Hij was nog steeds aan het stikken. Tom kwam rustig naar voren gestapt met zijn handen voor zich. "H-het zal oké zijn, V-Victor. I-ik ben hier!" zei Tom. Luca stond terwijl met totale verveling te luisteren. "Je stapt te traag." zei ze en ze deed haar zwaard naar voren en zwaaide het naar de keel van de jongen. Het bloed spatte eruit. "NEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!" riep Tom. De staart liet de keel van de jongen los en de jongen viel levensloos op de grond. Tom viel op zijn knieen en tranen rolden over zijn wangen. "Het was maar een kind" dacht hij. Zijn gevoelens ging van verdriet naar woede en hij keek naar Luca met een dreigende blik. "JIJ MONSTER!!!" riep Tom vol met woede. Luca zei "Tuurlijk ben ik er één. Letterlijk! En ik ben er trots op." en ze vloog in een flits naar Tom. Tom zette zich recht en greep de pistool die hij daarnet op de grond liet vallen weer op. Hij ging de baan af en ging weer de bosjes in. Tom kon zijn ogen niet geloven wat er nog net allemaal gebeurt is. Het was net alsof dit allemaal één grote nachtmerrie was. Tom veegde zijn tranen tijdens het lopen met zijn mouw af en spurtte door de struikjes. Eenmaal uit de struikjes kwam hij terug tussen de boomstammen. Maar deze keer, struikelde hij over een grote boomwortel en viel hij op zijn buik. Hij draaide zich om en zag Luca dalend recht naar hem toevliegen. Tom greep de pistool, hield het voor zich en haalde de trekker over. BAM!!! De kogel kwam recht in Luca haar buik terecht. Luca leefde nog en was oké, maar door de plotselinge pijn, verloor ze wat controle over haar vleugels en viel ze op de grond. En vlak daarna, 'BAF!!', recht met haar voorhoofd op een boomstam gevlogen en ze viel naar achteren. Nu lag ze helemaal stil op het gras. Tom hijgde hevig, hij lag nog steeds met gespreidde armen en benen in het gras en keek achter zich naar Luca. Tom had het gedaan, hij had gewonnen. Tom legde zijn hoofd terug op de grond en was opgelucht, maar tergelijkertijd ook wat verdrietig. "Die jongen had dat echt niet verdiend." dacht hij. Hij draaide zijn hoofd weer naar Luca. Zijn woede daagde terug op. "Jij..." zei hij stil maar krachtig en hij zette zich rechtop met zijn pistool nog steeds in de hand. Hij mankte naar Luca en hij zag haar levensloos op de grond liggen. Ze leefde nog want Tom kon zien dat ze nog aan het ademen was, ze was alleen maar bewusteloos. Ze lag met haar ene arm op de buik en met haar andere arm op het gras. Haar benen waren gebogen en beide haar vleugels zat helemaal stil op een rare maar onconfortabele positie. Tom keek haar boos aan en richtte zijn pistool naar haar. "Jij... moordenaar!" zei hij met tranen in zijn ogen. "Je hebt die jongen, en niet alleen hem maar ook de anderen zomaar vermoord. Waarom kon je alleen mij niet vermoorden, hé?" zei hij boos. Hij wist dat Luca niet aan het luisteren was omdat ze bewusteloos was, maar voor Tom maakte dat niet uit. Tom bleef het pistool trillend recht voor zich houden. Er gebeurde niks, er was geen 'BANG!!', alleen maar stilte. Tom liet zijn pistool naar beneden zakken en sloot zijn tranende ogen. Hij kon het niet doen. Hoe graag hij haar hoofd ook wou kapotschieten, hij kon het toch niet doen. Tom vond dat hij een lafaard was en er kwamen nu nog meer tranen naar buiten. Hij ging op zijn knieen zitten een zat hopeloos recht voor Luca, met een pistool los in zijn hand die hij niet gaat gebruiken omdat hij de ballen niet heeft. Na een tijdje verdrietig op de grond te zitten, vroeg Tom zich nu af wat hij nu moet doen. "Zelf als ik haar vermoord, waar komt ze dan terecht terug in hel? En als dat het geval is, zullen ze backup sturen waardoor ik in nog meer problemen zal zitten." dacht Tom. Tom wist ook dat hij Luca hier niet zomaar kon laten liggen, ze zal toch ooit eens wakker worden en dan zal ze waarschijnlijk zeer woedend zijn op Tom. Tom wist echt niks te doen, dan ineens kwam hij op een idee. Hij dacht terug aan wanneer hij die demon verzorgde, dit is exact dezelfde situatie, alleen zijn wij niet in hel. Tom keek terug naar Luca en haar wond. "Ze kan niet veel doen zolang ze verzorgd is, en de enige die haar kan verzorgen is ik. Misschien om ervoor te zorgen dat ik niet aangevallen wordt door mijn vijanden, is om de vijanden uit te helpen." dacht hij. Als Tom Luca haar wond verzorgde, ging ze volgens Tom hem misschien nog een kans geven. Tom stond terug rechtop. "Maar kan ik dat hier niet doen." dacht Tom. Tom moest terug naar zijn appartement gaan, maar deze keer met een 3 meter lange demon met gigantische vleugels. Tom wist niet hoe hij er zou aan kunnen beginnen om haar naar daar te brengen, ze was groot en zwaar. Dan kwam Tom op een idee. Hij stapte naar Luca haar voeten en pakte ze allebei op. Zelf de voeten waren zwaar voor Tom. Tom deed de twee scherpe voeten met moeite op zijn schouders. Hij moest ervoor zorgen dat die scherpe klauwen niet tegen zijn huid gedrukt was, anders zou dat heel wat littekens geven. Hij buigde een beetje door zijn knoeien en met moeite zette hij zijn eerste stap vooruit. Hij kreunde terwijl hij de zware Luca over het gras sleep. Na een tijdje slepen kwam Tom terug aan de autsnelweg aan. Alles zag exact hetzelfde uit toen hij daarjuist daar nog was. Vernietigde auto's lagen overeind, stukken pijn waren nog steeds in brand, hier en daar was er wel een plasje bloed, ... . Het zag er vreselijk uit. Er was nog steeds niemand die het bloedbad gezien had buiten Tom en Luca. Tom kon er niet veel meer aan doen en hij bleef de baan volgen. Af en toe moest Tom een stoppen om terug op adem te komen. Tom nam hier en daar een weg naar links en rechts om zover mogelijk van de plaats te zijn waar het bloedbad zich plaatsvond. Het was ondertussen al 2 uur 's nachts. Na een tijdje gaf Tom het op en hij zette zich ergens neer aan de rand van de baan. Hij wilde zo graag gewoon in het gras liggen en zijn ogen sluiten. Luca was nog steeds bewusteloos en ze zag er nog steeds niet beter uit. Het zal een tijdje duren vooraleer ze weer wakker wordt. Tom plofde met zijn rug in het gras. Het gras voelde voor Tom zeer zacht aan, vooral na voortdurend te struikelen op een steenharde baan. Tom was geen goeie slaper, maar deze keer toen Tom zijn ogen sloot, was hij al meteen weg.