Hell-o (Nederlands) (oud)

1999: Lara's ondergang

11 uur s'nachts, 8 Augustus 1999

Lara spurtte voor haar leven door de donkere verlaten stegen van de stad. De politiesirenes luidde door de straten heen en ze kon moeilijk zien door het donker schemerlicht. Lara had blonde woeste haren die hingen tot haar nek en haar armen en gezicht zaten vol met blauwe plekken en wonden. Ze was ongeveer in haar twintig en had een groot scherp mes in haar hand zitten die ze nog niet zo lang geleden had gebruikt, je kon dat duidelijk zien door de spatjes bloed die erop kleefden. Ze had geen flauw idee waar ze naartoe ging, maar ze had wel een idee waar ze naartoe wou: weg van die politiesirenes. Ze nam hier en daar een bocht naar links en naar rechts om de politie kwijt te geraken, maar de geluiden gingen niet weg. Ze moest een manier vinden om de politie te slim af te zijn.

Ondertussen was er aan de stoep bij een straat niet zo veel verder, een groep bewapende politieagenten aan hun politiewagens. De commissaris was er ook bij. Hij gaf de politiemannen bevellen over hoe de groep opgesplitst zou worden om de wegrennende moordenaar achterna te gaan. Veel voorbereiding was nodig, sinds dat de moordenaar al 5 jaren lang wordt achtervolgd door de politie. Die moordenaar heeft sinds die 5 jaar al minstens 200 mensen vermoordt, zeer veel dus. Dus de politie deden hun allerbest om die moordenaar te pakken te krijgen. Ze stuurden zoveel mogelijk man, sommigen te voet, anderen gaan met de helikopter door de gebouwen heen om haar te spotten. De groep politiemannen doen wat er gevraagd wordt van de commissaris en splitsen zich op. Vijf gaan door de steeg recht voor zich heen, vier anderen gaan naar links en nog vier anderen gaan naar rechts. De commissaris bleef bij de politiewagens staan samen met nog twee andere agenten. Bezorgd, hoopte hij dat alles goed zou verlopen deze keer.

De politieagenten waren zo snel mogelijk aan het rennen door de stegen heen. Uiteindelijk gaat de groep van 5 agenten nog eens opsplitsen. Het doel was om de moordenaar zo snel mogelijk te vinden, maakte niet uit met hoeveel ze waren, ze moesten haar gewoon zo snel mogelijk vinden. Er bleef nog een kleine groep van 3 over. Één van de politieagenten vroeg hijgend tegen de andere 2, "Denk je dat we haar deze keer te pakken zullen krijgen?". Een politieagent antwoordde pas 15 seconden later met, "Ik weet het niet, maar laten we hopen van wel. Die moordenaar heeft al genoeg van ons weggerend, deze keer pakken we haar beter hoor.". Ze gingen verder en verder en uiteindelijk komen ze langs een verlaten magazijn. Één van de politieagenten stopte met lopen om te zoeken naar een ingang, en hij vond er recht één voor zich staan. De twee andere liepen weg terwijl één van de twee naar achter keek en vroeg, "Jack, waarom stop je?!". De politieagent Jack antwoordde terug "Het is oké, ik ga hier gewoon een kijkje nemen in dit verlaten gebouw. Wie weet zit ze daar.". De lopende politieagent knikte terug om te laten zien dat hij het begreep en keek terug naar voren en verdween om de hoek. Jack was nu helemaal alleen. Hij pakte langzaam zijn pistool en deed de deur van de ingang langzaam open. Hij liet de deur eerst op een kier open en scheen met zijn zaklamp naar binnen. Eigenlijk was het daarbinnen helemaal niet zo donker sinds dat je het maanlicht op de vloer kon zien. Hij deed zijn zaklamp weer uit omdat die niet meer nodig was. Nu deed hij de deur langzaam helemaal open. Hij keek eens goed rond om te zien of dat er geen gevaar was. Toen de kust veilig was, glipte hij naar binnen. Hij stond in een grote verlaten zaal, waarvan het plafond helemaal open was, verbonden met het nachtlicht van buiten. Op de vloer, lag het vol met puin. Hij luisterde zo goed mogelijk om iets te horen, en dan opeens hoort hij zachte voetstappen aan de andere kant van de zaal. Hij hoorde ook het geluid van een mes die tegen de muur wordt geschraapt. Hij keek goed rond en dan, zag hij haar. Ze was aan de andere kant van de zaal waar hij in was en had haar mes goed in de handen vast. Ze was hevig aan het hijgen en aan het beven. Ze was tegen de muur aan het leunen met haar ene arm. Jack richtte zijn pistool in haar richting toe. Hij zei met een serieuze toon, "Het stopt hier, Lara. Je bent onder arrest.". Ze keek met een irriteerde blik naar hem toe, ze was niet van plan om zomaar op te geven. Ze keek heel eventjes naar haar mes en dan weer naar hem. Uiteindelijk, liet ze haar mes op de grond vallen en deed ze langzaam haar handen naar omhoog. "Gefiliciteerd om mij te pakken te krijgen." zei ze met een enge toon. Jack draaide langzaam rond haar heen en zij ging dan ook langzaam de andere kant op voor afstand. Jack sluipte langzaam naar de plek heen waar ze haar mes had laten vallen terwijl hij zijn pistool naar haar richtte, en hij pakte het mes van de grond en bekeek heel even de spatjes bloed aan de rand. Daarna stak hij die niet zo ver weg, net dat hij die nog ging gebruiken. Nu zaten ze langzaam rond elkaar aan het stappen in rondjes. Ze hielden van elkaar afstand omdat ze allebei niet durfden te dicht te komen, om te vermijden dat één van hen onverwacht aangevallen zou worden door de ander. "Mag ik u eens een vraag stellen?", zei Jack. Lara was benieuwd om te horen wat deze politieagent ineens haar te vragen had. "Herinner je me nog?", vroeg hij. Lara bestudeerde zijn gezicht heel even en antwoordde "Ik heb al zeer veel politieagenten gezien hoor.". Het was even stil en Jack verwachtte dat ze nog niet klaar was. Lara ging dan verder "Jij komt mij niet bekend voor. Je ziet er exact hetzelfde uit als al die andere schijtagenten.". Jack was niet blij met zijn antwoord en zei "Schandalig dat u me niet herinnert.". Het was even stil. Lara vroeg "Waarom?". Jack zei "Een jaar geleden, had u mijn zoon als menselijk schild gebruikt.". Lara begon het langzaam terug te herinneren. Jack ging door "We hadden u die keer bijna te pakken gekregen, totdat je mijn zoon pakte en je mes rond zijn keel deed. We hadden u niet geschoten omdat je anders zijn keel ging opensnijden, we hebben u laten gaan.". Er verscheen een grijns op Lara's gezicht. Ze zei eng "Je wilt dus wraak nemen?". Jack schudde zijn hoofd, "Hoeft niet." zei hij. "U zult toch de doodstraf krijgen wanneer we je hebben, dat zal u wel een lesje moeten leren". Lara kwam deze keer dichterbij, nog steeds met haar handen in de lucht. Ze zei "Alleen één ons zal het dus overleven, oftewel kun je me pakken en krijg ik de doodstraf...". Ze had haar zin niet afgemaakt. Jack wist wat ze wou doen. Hij zei "Ik weet wat je van plan bent. Het is geen goed idee.". Ze schudde haar hoofd en antwoordde "Ik ben niks van plan, agent. Ik kan je niet aanvallen ik heb mijn enige wapen op de grond laten vallen.". Ze kwam maar dichter en dichter. Jack vertrouwde dit niet. "Gaat ze me wurgen?" dacht hij. Maar Jack was niet bang, beter nog, hij was er klaar voor. Hij wist dat dit uit de hand ging lopen, maar hij liet het toch toe, hij wou zien hoe dit ging uitlopen. Ze kwam dichter en dichter nog steeds met haar handen in de lucht. Dan, onverwachts, deed ze haar handen langzaam naar beneden en hield die voor zich. Ze wou dat hij haar in de boeien zette. Jack keek met een verward blik naar haar handen. Was ze serieus? Jack vroeg "Geen trucs?". Ze antwoordde niet en ze bleef haar handen voor zich houden. Het was doodstil. Jack wist niet wat te doen. Ze moest toch nog iets van plan zijn, het was te voorspelbaar, maar hoe zou hij ervoor zorgen dat hij niet in haar val zou lopen. Jack zonder enkele optie, pakt langzaam de boeien. Ineens pakte Lara het tweede mes die ze had verstopt aan haar achterkant en stak het diep in Jack's buik. Bloed spatterde overal. Het gebeurde allemaal in een oogwenk. Ze keek naar haar mes die diep in Jack's buik zat. Bloed drupte op de vloer. Dan pas, had ze de steek in haar buik door. Ze tilde langzaam haar hoofd naar beneden totdat ze het zag. Jack had namelijk ook een mes in Lara's buik gestoken. "Wat?!?" zei ze verbaasd. "Maar!... Je bent een politieagent... Dat mag niet...". Jack keek met woede in zijn ogen naar Lara's verbaasd en gefrustreerd gezicht. Lara en Jack trekken de messen allebei terug en vielen allebei op de grond. Ze zaten allebei in een grote plas bloed. Lara leunde met haar hoofd tegen de muur achter zich en hield haar hand over de wond. Jack keek haar aan en zei "Ik wist dat u me ging neersteken, dus ik liet je proeven van je eigen medicijn.". Lara zei kwaad terug "Je hebt jezelf vermoordt dommerik.". Jack zei terug "Ik had geen enkele optie meer.". Ze wisten allebei goed genoeg dat het niet lang zou duren voordat ze allebei zouden doodbloeden. Het was even stil. Jack zei "Mijn zoon heeft alleen nog mij. Hij heeft geen moeder, geen grootouders of geen andere familieleden.". Het was terug stil. Jack vervolgde "En nu, zal hij helemaal alleen zijn, dankzij jou.". Lara had daar helemaal geen spijt voor. Jack zei nu kwaad "Dit is de ergste moord die je tot nu toe gepleegd hebt. Mijn zoon zal nu voor de rest van zijn leven zonder familie zitten, en dat is allemaal jouw schuld. Zijn leven is verpest dankzij jou, je bent een monster.". Ze bleef met geen enkel spijt in haar gezicht naar hem staren in woede. Jack zei nu stil maar krachtig "Ik hoop dat ze voor jou een speciaal plaatsje hebben in hel. Monster.". Jack bleef nog heel even liggen en ging dan rechtop staan. Lara bleef op de grond zitten en staarde naar Jack met een blik vol woede. Jack draaide zich om en mankte langzaam naar de voordeur van het gebouw terwijl hij een spoor van bloed achter zich liet.

Buiten waren twee 17 jarigen door de straat aan het stappen. Ze waren met elkaar aan het praten totdat ze ineens een man uit de voordeur van een verlaten gebouw ziet komen. Ze keken allebei de richting uit van de man. De man mankte langzaam naar voren, helemaal ingekrompen met zijn hoofd naar beneden getild. De twee jongens merkten de grote wond in zijn buik op en één van de twee vroeg "Hey man, gaat het wel?". De man antwoordde niet, hij mankte meer en meer naar voren. "Hallo? Hoor je me?" vroeg de jongen opnieuw. De man tilde zijn hoofd langzaam naar boven en zijn gezicht zat vol met schok toen hij onduidelijk uitsprak "Tom...". De man viel helemaal neer op de grond en de twee jongens renden naar hem toe en riepen "WOWOW HEY! LET OP!".

De commissaris was nog steeds aan het wachten aan de politiewagens. Ineens kreeg hij iets te horen via zijn walkie talkie. Hij hoorde een politeagent aan die lijn die hem vertelde dat twee jongens nog net het noodnummer hebben gebeld voor een zwaargewonde politieagent. De commissaris nam het bevel om zo snel mogelijk naar die plaats te gaan.

Lara zat nog steeds aan de muur. Ze kon niet rechtop staan, de wond was te diep. Heel haar lichaam was verzwakt en ze moest het gewoon uitwachtten. Ze keek rond in de donkere verlaten zaal, het was doodstil. Wat er nog net allemaal was gebeurt speelde in haar hoofd af net zoals een film. Ze bleef wachtten en wou haar ogen sluiten totdat ze licht zag. Het was een fel wit licht aan de andere kant van de zaal. Ze dacht eerst dat het de politieagenten waren die gearriveerd waren aan het verlaten gebouw en dat ze onnodig rondschijnen met hun zaklampen door het gebouw. Maar niet veel later merkt ze op dat het licht geen zaklampen waren, maar iets anders. Het gebouw begon te vullen met een rare verbrandde geur. Dan ineens wist ze wat het licht was. BRAND. Ze schoot in actie en deze keer probeerde ze wel rechtop te staan, maar het lukte niet. Het vuur verspreidde zich bliksemsnel door het gebouw heen. Lara begon te kruipen naar de voordeur zo snel dat ze kon. Het vuur kwam maar dichter en dichter en Lara begon te zweten van de warmte. Het leek net dat het vuur haar achtervolgde, net dat het wou dat ze in de vlammen ging. Ze kruipte sneller en sneller maar helaas komt het vuur aan haar voeten terecht. In een flits, is heel haar lichaam onder de vlammen. Ze schreeuwde in pijn. Ze voelde haar huid en haren wegbrandden en al haar organen waren gloeiend heet. Ze rolde van de pijn. Niet veel later, stopte het geschreeuw en het enige dat overbleef in het gebouw was het geluid van de brand zelf.

De twee jongens zagen van buiten het vuur in het gebouw verspreidden. Eén van de twee jongens geeft het teken aan de ander dat ze hier weg moeten. Allebei samen pakken ze ieder een arm van de doodbloedende politieagent en gingen daar zo snel mogelijk weg. Niet veel later, is er ineens een grote explosie in het gebouw, waardoor de twee jongens struikelde op de grond. Het gebouw stort helemaal in de vlammen. De twee jongens kijken vol verbazing naar het gebouw dat helemaal in elkaar aan het instorten was. Eén van de twee jongens vroeg aan het ander "Niemand anders was daar toch binnen, hé? Want het leek net dat ik geschreeuw van binnen hoorde". De andere jongen keek hem aan en dan weer naar het gebouw "Ik denk dat het beter is dat we zelf het antwoord daar niet op weten.". Ze staarden voor zich en de geluiden van politiesirenes kwamen dichter en dichter. Uiteindelijk kwamen er 5 politiewagens om de hoek en parkeerde zich recht voor het gebouw. De twee jongens keken achter zich naar de politiewagens. De commissaris stapte als eerste uit de auto uit en keek naar het vernietigde gebouw in brand. Zijn gezicht zat vol met schok en hij mompelde tegen zichzelf "Wat in godsnaam is er hier gebeurt?!".