UYARI! Son 10 bölüm kitap olacağımız için kaldırılmıştır, bizi Parola yayınları hesabından takip edebilir, basıldığımızda kitapçılardan ulaşabilirsiniz. Dilerim kitaplığınızda yer edinebiliriz.
❝Mürekkebin soluk rengi beyaz kağıdı kirletirken, roll...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsanı yaşatan şey neydi?
Beni yaşatan şey sevgiydi, biliyordum. Sevilmeye muhtaçtım. Öyle muhtaçtım ki, ölümlerden normal insanlardan fazla etkileniyordum. Öyle ki, ölenlerle ölebileceğimi düşünüyordum.
Ölüm görmemiş insan değildim aslında. Efe'nin annesi, Merih'in ailesi, hepsinin öldüğü zamanları hatırlıyordum. Babam cenazeye gitmemize izin vermemişti ama arkalarından dökülen yaşları, çok iyi hatırlıyordum.
Gecelerce uyanıp babama, "Amcam görevden ne zaman dönecek baba?" diye sorardım. Merih'i ilk defa o kadar kötü görmüştüm çünkü. Merih benim için hiç ağlamayan, hep güçlü, ciddiyetini kaybetmese de, eğlenceli olan kişiydi. Merih'ti o. Merih Soydaner. Onun ağladığını gördüğümde inanmıştım, amcamı bir daha göremeyeceğime.
Hayatımdaki insanlar o kadar değerliydi ki, nefes almaya devam ettikleri için minnet duyduğum oluyordu onlara. Anneme bile. Nefes alsın, yaşasın yeter, benim ne olduğum umurumda değil, diye düşünürdüm.
Hayatın darbelerinden biriydi toprağın altına gömdüğüm sevdiklerim.
Onların ardından, kalanlara öylesine bağlanmıştım ki, bana verdikleri zarar umurumda olmamıştı.
Beni seviyorlar mıydı? Elimi tutuyorlar mıydı? Bana gülümsüyor, benim için endişeleniyorlar mıydı? Yeterdi. Canımı alsalar da umurumda değildi. Sevgileri yaşatıyordu çünkü beni.
En büyük zaafım ailemdi, sonra sevgi, şefkat. Biri başımı okşadığımda, ona kanacağımı bile bile yaşıyordum, bile bile başımın okşandığı o anın huzurunu yaşıyordum. Ben kendimi çok iyi biliyordum ama hata yapmama engel olamıyordum.
Hata değil.
Hata bir kere olur ikincisi seçimdir.
Bunu ben seçmiştim.
Birine karşı bir şeyler hissetmeyi, onu zaafım yapmayı, sonrasında seçimlerimin sonuçlarına katlanmayı ben seçmiştim.
Ben, Ala Lara Akkor.
İnsanların benim hakkımda anlatacağı çok şey yoktur. En çok konuştuğum anda bile kendimi anlatmam. Kendimi unuttururum, bu yetmez kendimi unuturum. Bunu öğrenmiştim annemden. Hayır, ailemden. Benim soğuk olmam seçimim değildi, annemin seçimlerinin, bende yarattığı sonuçtu; ama bunu kimse bilmiyordu. Önemli değildi.
