UYARI! Son 10 bölüm kitap olacağımız için kaldırılmıştır, bizi Parola yayınları hesabından takip edebilir, basıldığımızda kitapçılardan ulaşabilirsiniz. Dilerim kitaplığınızda yer edinebiliriz.
❝Mürekkebin soluk rengi beyaz kağıdı kirletirken, roll...
❝İhanetin ürpertisi girdiğinde ensene, dönemezsin arkanı bir daha seni sevene.❞
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Korkunun kaynağı gelecekte yatar. Kim gelecekten kurtulmuşsa, korkacak hiçbir şeyi yoktur." demiş Milan Kundera. Kendimi bildim bileli bir şeylerden korkardım ama en çok gerçek anlamda yalnız kalmak beni ürkütürdü.
Ninniler, karanlık, annem, birçok şey korku figürüydü benim için. Hayatımda ilk defa, gerçek anlamda korku hissediyordum.
Bu karanlık ya da ninniler gibi olmayan şeylerden korkmak değildi, gelecek olan şeyden korkmaktı.
2021, hayatımın en çok beklediğim yıllarından biriydi. Çünkü üniversiteyi bitiriyor ve yıllarca deli gibi girmek için çalıştığım Vega hayalime gittikçe yaklaşıyordum. Ben hedefleri olmadan yaşayamayan biriydim. Küçükken ilkokulda, en hızlı okuyan kişi bendim, ortaokulda fen bilimleri derslerinde en başarılı olan kişi bendim. Matematik'te üstüme yoktu. Zekiydim, başarılıydım çünkü deli gibi çalışıyordum. Okuldan geç gelsem de o masa başına oturuyordum, tatilde herkes eğlenirken de. Ben kendimi bildim bileli hedeflerim için kendimi yıpratıyordum.
Biraz daha büyüyüp hayatın gerçekleriyle karşılaştığımda, hedeflerimden biri o gecenin intikamını almak olmuştu. Ben, yaşadığım, hatta yaşayamadığım her şeyin hesabını sormak istedim; ben çocukluğumun acısını birinden çıkartmak istedim. Bunun için zamanı kollamam gerektiğini biliyordum.
Gün geldi, burnumu sokmamam gereken bir şeye karıştığımda, kendimi Kule'de buldum. Resmi olmasa da, devlete askeri ve istihbarat desteği veren bir birimin adıydı. Zamanının en önde gelen teknolojileri, ilaçları ve askeri ekipmanlarının bulunduğu bir yerdi. Tanıdığımı zannettiğim babamı, abimi, hatta amcamı, kuzenimi, hiçbirini tanımadığımı fark etmiştim. Ama tanıdığımın aksine kötü biri olduklarını bilmektense, gizli bir askeri birliğin üyesi olduklarını bilmeyi tercih ederdim.
Ki öyleydi de. Babamın en öne çıkan özelliğini sorsalar, ülkesine olan sevgisi ve bağlılığı derdim. Hatta ona bir kere, neden asker olmadığını sormuştum. Öyle gerekti, demişti. Şimdi nedenini biliyordum. Sahada olmasa da, geride durup hepsini kontrol eden o güçtü, o da bir askerdi. Onunla gurur duyuyordum.
Babam, "Ülkem için her şeyi yaparım," dediğinde gururdan gözlerimin dolduğu olmuştu. Şimdi, ülkesi için beni feda ettiğini öğrendiğimde neden canım acıyordu? Bunu ondan duymamıştım, beni gerçekten feda edip etmediğini bilmiyordum ama öyle hissediyordum.
Ki öyle de olmuştu.
Birimde, Nergis Hanım ve Avcı'yla yaptığım son planlamada, bana çok fazla bilgi vermemiştiler. Bazı kişiler hakkında bilgi alıp planlama yapsak da, beni olayların dışında tutmuşlardı. Piyon gibi.
