UYARI! Son 10 bölüm kitap olacağımız için kaldırılmıştır, bizi Parola yayınları hesabından takip edebilir, basıldığımızda kitapçılardan ulaşabilirsiniz. Dilerim kitaplığınızda yer edinebiliriz.
❝Mürekkebin soluk rengi beyaz kağıdı kirletirken, roll...
Bana göre çok uzun gelen bir zamandan sonra, merhaba...
Bölüm sonunda görüşelim ama lütfen benim için oy verip yorum yapmayı unutmayın, olur mu? 🥺
Instagram'da playlistler paylaşıyor olacağım, Spotify'da Matruşka yazarsanız playlistimiz zaten çıkacaktır ama mutlaka Sezen Aksu dinleyerek okuyun, olmazsa olmazımdır...
İyi okumalar!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sen, yıllar önce gördüğüm, gönlüme kördüğüm kadın."
Çocukluğum güzel masalların olduğuna kendimi inandırmaya çalışarak geçmişti. Çocukken annemden, doğrusu Vera'nın tamamen başka birine çevirdiği annemden dinlediğim korkunç masallarla geçmişti. Kapı kenarlarından Ahu'ya anlattığını dinlediğim güzel masallar, çocukluğumun en güzel zamanlarıydı. Yalnızlığımdan mı yoksa evin soğukluğundan mı titrediğimi bilmediğim o anlar bile benim için çok özeldi. Çünkü güzel masallar dinliyordum.
Gün geldiğinde masalların yerini gerçekler aldığında canım çok yansa da, şu an çok güzel bir masalın içinde gibiydim.
Dudakları dudaklarımın üzerinde dolaşırken eli bedenimde dolaşan adam, benim masalımın baş kahramanıydı. Ürkütücü değildi, korkunç değildi, o beni öylesine seviyordu ki, hayatımdaki tüm eksiklikleri kapatıyordu sanki.
Ellerimi ensesinde birleştirip hareketlerinin hazzını yaşamak için kendime izin verdim. Hızlandı, inlemelerimiz büyük otel odasının duvarlarına çarptı, kulaklarımda yankılandı. Bu, daha da fazla haz almama sebep oldu. Alnı alnıma yaslıyken, çıktığımız yerden birlikte indiğimizde, kaderimin nasıl birden bu kadar güzelleştiğini düşündüm. O huzur mavisi gözler, gözlerime aşkla bakıyordu. Cehennem yeşili olduğunu düşündüğüm gözlerimi bile sevdiriyordu bana. Aklım almıyordu.
Alnımdan öpüp kendini yanıma attığında, benden uzaklaşmak yerine beni daha da kendine çekti, başım göğsüne yaslandı. Göğsü hala hızla inip kalkıyordu. Gözlerimi kapattım. Burası benim meskenim, burası benim huzurum, burası benim tüm dünyam.
Sessizce kendimize gelmeyi bekledik. Elleri saçlarımdaydı, gece karası, kötülüğümden karardığını düşündüğüm saçlarımın her bir telini okşadı. Eli saçlarımdan hiç ayrılmadı. Diğer eli yüzümdeydi, parmakları yanağımı, çenemi, göz altlarımı, şakaklarımı, tüm yüzümü okşuyordu. Benden uzaklaşınca cehennemi yaşayacakmış gibi benimleydi, yanımdaydı. Hiç ayrılmıyordu.
"Reha," diye fısıldadığımda, "Sevgilim," dedi efendim dercesine.
