UYARI! Son 10 bölüm kitap olacağımız için kaldırılmıştır, bizi Parola yayınları hesabından takip edebilir, basıldığımızda kitapçılardan ulaşabilirsiniz. Dilerim kitaplığınızda yer edinebiliriz.
❝Mürekkebin soluk rengi beyaz kağıdı kirletirken, roll...
Lütfen benim için aktif olmayı unutmayın, olur mu? Paragraf aralarını doldurarak okursanız 56 çok daha hızlı gelir🥺🤍
Bölüm şarkısı...
Belki-Dedublüman
Bölüm sonunda görüşürüz🥹
AHU LARİSA AKKOR
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Kurtar beni."
Böyle demiştim. Sıyrılamadığım kabusları yaşarken. Gözlerime sonsuz güvenle bakan elaya, kimi zaman sarıya dönen gözlerin sahibine.
Kurtar beni kabuslarımdan, kendimden, hakkım olmasa da hissettiğim yalnızlıktan.
Şu hayatta yalnızlık hissedecek en son kişi bendim.
Ala'nın yanında, öyle mutlu bir çocukluk geçirmiştim ki, bunlar beni ağlatıyordu.
Anlamıyordum. Annem onun anlattığı gibi biri değildi. Gerçekten. Onun da başını okşamış, saçını örmüş, ona da yemek yedirmişti. Ben nasıl fark etmezdim öyle olmasa?
Büyüdükçe annemin Ala'ya olan bazı davanışlarını görmüştüm, evet. Ama annem bana karşı da öyleydi. Sırf kilo aldığım için akşamları yemek yememi yasaklamıştı. Düşük notlar getirdiğim için haftalarca evden çıkamamış, başımı derslerden kaldırmamıştım. Bana da bunları annem yapmıştı.
Annemdi ama o.
Rosa İvanova Akkor böyle biriydi demek ki.
Onu böyle kabul etmek çok mu zordu?
Ala'ya daha kötülerini mi yapmıştı yoksa o, annemi kabullenemiyor muydu? Bilmiyordum. Böyle düşünmek bile canımı çok acıtıyordu, Ala'ya haksızlık yaptığımı hissediyordum.
Ne olursa olsa, yarımdı o benim. Canım, ikizim. Canımın bir parçasıydı.
Ellerimi karnıma değdirdiğimde ve içimde bir şeyler hissettiğimde, bunu Kaan'dan bile önce onunla paylaşmak istemiştim.
Korkmuştum. Öyle korkmuştum ki, bana ne yapacağımı söylesin istemiştim.
Ben ne anlardım anne olmaktan? Anlamazdım. Daha kendim çocuktum ben.
Annemle aram bozuktu. Ala için onunla defalarca kez kavga etmiştim. O da zaten iyi değildi. Sürekli başı ağırıyordu, terapilere gitmek dışında odasından düzgün çıkmıyordu bile.
Babam...
Babam her zamanki gibiydi. Gerçek anlamda işkolikti babam. Bunun sadece şirket işleriyle sınırlı olduğunu düşünürdüm, birimi öğrenmeden önce. Babamın sadece para kazanmak istediğini düşünürdüm. Hayır, babam ülkesini kurtarmak için ailesine bile vakit ayırmıyordu. Şirket dışında çoğu vaktini birimde geçiriyordu. Bu ara da öyleydi. Eve düzgün gelmiyordu bile. Belki gelse, annemin durumunu daha iyi anlayacaktı? Onun bu kadar kötü olduğundan haberi olduğuna bile şüpheliydim.
