ANGEL

8 თავი

- შუგა ვინ არის ეს კაცი?
- მისი სახელი იცნობია მან ჩემი მშობლები მოკლა. ნაბიჭვარი ამდენი ხნის შემდეგ ისევ დაბრუნდა.
ამის დედაც. მისი სამიზნე შენ ხარ მია. არ მოისვენებს სანამ არ მოგკლავს.
- კი მაგრამ რატომ? ვეუბნები სახეგაფითრებული.
- არ ვიცი, მართლა არ ვიცი. ამ დროს გამახსენდა რომ ის კაცი სადღაც მყავდა ნანახი.
მან დედაჩემიც მოკლა.
- ჰიონ დაცვა უნდა დავიქირავოთ
- არა აზრი არ აქვს, მას ყველგან ხალხი ჰყავს.
- მაშინ რა უნდა გავაკეთოთ?
- ამას მე მივხედავ, თვქენ ნუ ჩაერევით.
- კი მაგრამ მარტო ვერაფერს შეძლებ, გვინდა რომ ჩვენც დაგეხმაროთ.
- ჯერ ვერაფერს ვიზამთ. მია სახლში იქნება გარეთ ვერ გავა. არც მარტო დარჩება. იმ კაცს არ უნდა მივცეთ საშუალება რომ მიამდე მიაღწიოს.
ამ ყველაფერს ჩუმად ვუსმენდი, ბოლოს კი სირბილით ოთახში ავედი. ლოგინზე დავემხე და ავტირდი.
- ეს რატომ მემართება, რატომ ვარ ასეთი უბედური.
ამ დროს კარები იღება და ოთახში შუგა შემოდის. მე კიდევ თავს არ ვწევ.
- ჰეი
- შუგა გთხოვ მარტო დამტოვე
- მისმინე, ნუ გეშინია ჩვენ დაგიცავთ. მე დაგიცავ. მეუბნება მშვიდად.
- რ..რა?
- მე, ყველაფერი გამახსენდა მია.
- მ..მართლა? ანუ შენ გახსოვს?
- ხო მახსოვს. მეუბნება და ჩემს სახეს ხელებში იქცევს
ყველაფერი მახსოვს მეუბნება და საკოცნელად იწევა. მაგრამ უეცრად კარები იღება და ორივე გონზე მოვდივართ.
- შუგა რა..უი ბოდიშით მე გავალ. ამბობს ჯინი და კარებს ხურავს.
- ხოო, ვამბობ და სახეზე სულ ვწითლდები.
- ისევ ისე წითლდები. მეუბნება და ლოყაზე მკოცნის. მაპატიე რომ აქამდე ვერ გითხარი ვეღარ გავძელი. მეუბნება სიცილით.
- რაა? კარგი რაა🥺 საზიზღარო. როდის გაგახსენდი
- როცა გამომწერეს.
- ანუ ახლა კეთილი ხარ თუ ბოროტი?
- ორივე ერთად. შენ ნუ შეგეშინდება კარგი? მე შენთან ვიქნები მე ხომ შენი ანგელოზი ვარ.
- ხო ასეა ჩემი პატარა ანგელოზი კნუტი ხარ.
მას ჩავეხუტე ისე რომ ხელი არ სტკენოდა.
- შუგაა? შენი მშობლები როგორ დაიღუპნენ?
შუგამ ჩაიხვნეშა და მოყოლა დაიწყო.
- 17 წლის ვიყავი როდესაც ეს მოხდა. სკოლაში ვიყავი და დედამ დამირეკა რომ სახლში არ მივსულიყავი. ხმაზე შევატყვე რომ ტიროდა. ავნერვიულდი და შუა გაკვეთილიდან გამოვედი. დედა გამუდმებით მეუბნებოდა რომ ვუყვარდი. პანიკამ მომიცვა და სკოლიდან გამოვიქეცი სახლის კარები ღია დამხვდა. შევედი და მათი სხეულები ეგდო უსიცოცხლოდ. მათთან მივვარდი სუს სისხლის გუბეში ცურაობდნენ. უეცრად უკნიდან ნაბიჯების ხმა მომესმა და გავიდე. იქ ის კაცი იდგა იარაღით ხელში და მე მიმიზნებდა.
გასროლამდე მოვასწარი და გავიქეცი, მაგრამ ტყვია მხარში მომხვდა. ბოლოს გინზე რომ მოვედი საავადმყოფოში ვიყავი.
დავინახე როგორ მოიშორა ცრემლები შეუმჩნევლად.
- მაპატიე რომ გკითხე, გთხოვ ნუ ტირი.
- კარგი წამოდი ქვემოთ ჩავიდეთ ვისადილოთ
- შუგა ჩემი ტანსაცმლები
- არაუშავს მე გიყიდი
- არაა, ჩემს სახლში წავალ და წამოვიღებ.
- შენ გგონია ამის მერე სადმე გაგიშვებ?
- ვინმესთან ერთად წავალ.
- ვაა მოსულან გვრიტები?
- ჯინ გეყოფა, ხომ არ დაგავიწყდა რა გააკეთე?
- და რა გააკეთა? იკითხას თაემ
- რა და. ამ დროს ხელი ავაფარე შუგას პირზე
- არაფერი ისეთი დაივიწყეთ.
ვამბობ და ძალით ვიცინი.
მალე ყველამ ვისადილეთ.
- მია წამოდი შენი ნივთები წამოვიღოთ.
- ეჰ კარგი. მე და შუგა მანქანაში ჩავსხედით
- შუგა ხელი გტკივა და მანქანას როგორ ატარებ?
- იმდენად არ მტკივა, შეიხლება რაღაცა გკითხო?
- კი
- შენს მშობლებს რა შეემთხვათ?
- ეს რა სამაგიეროა?
- არა, თუ არ გინდა ნუ მეტყვი, უბრალოდ...
- კარგი ნუ დაიბენი მოგიყვები.
მამამ მე და დედა მიგვატოვა, ხო და სახლში მხოლოდ მე და დედაჩემი ვიყავით. ყოველთვის ვატყობდი რომ დედა რაღაცაზე ნერვიულობდა. მარტო არასდროს მიშვებდა სადმე, სკოლაშიც ერთად მივდიოდით და ერთად მოვდიოდით.
ერთ დღეს ჩემს ოთახში ვიყავი და რაღაც ხმაური მომესმა გარედან ღამე იყო და ვერ დავინახე კარგად რა ხდებოდა, უცებ დედა შემოვიდა შეშინებული და მითხრა რომ კარადაში დავმალულიყავი. მეც დავემორჩილე, მაგრამ კარადის კარები ოდნავ ღია დავტოვე რომ გამერკვია რა ხდებოდა. ხმაურმა იმატა და ჩემს ოთახამდე მოაღწია, კარები გაიღო და შავებში ჩაცმული კაცი შემოვიდა. მე მკითხულობდა, დედამ უთხრა რომ არ იცოდა სად ვიყავი. შემდეგ იმ კაცმა...დედა გააუპატიურა, ვერ შევძელი მისი დახმარება, ძალიან შემეშინდა. ვუყურებდი როგორ იტანჯებოდა დედა, ბოლოს მან დანა ამოიღო და...მე ცრემლები ვეღარ შევიკავე და ავტირდი.
- ჯანდაბა, მაპატიე პატარავ (უჰ🥴)
არ იტირო ბოდიში.
- შემდეგ ჩემი ძებნა დაიწყო, ბოლოს დავინახე რომ ოთხიდან გავიდა და კარები ნელა გავაღე. ვინანე რომ ეს გავაკეთე. ჩემს წინ დანით ხელში გაჩნდა. ვცადე გავქცეოდი მაგრამ დამიჭირა და უნდოდა გავეუპატიურებინე, საბედნიეროდ ფეხი ინტიმურ ადგილას ამოვცხე და გამოვიქეცი ნახევრად შემოხეული ტანსაცმლით.
- ნაბიჭვარი უფრო მეტად მიჩნდება იმის სურვილი რომ შუაზე გავგლიჯო. შუგამ საჭეს დაარტყა ხელი. მალე სახლთანაც მივედით.
ყველაფერი ისევ ისე იყო (აბა მკვლელი ხომ არ დაალაგებდა😂)
- გინდა შემოგყვე ოთახში?
- ამმ არ ვიცი.
- კარგი წამოვალ.
მე და შუგა ჩემს ოთახში შევედით
- აქ შედარებით სისუფთავეა.
- ხო, მე დავიწყე ჩალაგება და შუა პროცესში შუგას ხელები ვიგრძენი წელზე.
- შუგა რას აკეთებ?
- იცი როგორ ველოდი ამ მომენტს? როდესაც არ შემეძლო შეგხებოდი ძალიან მეშლებოდა ნერვები. მე მისკენ შევბრუნდი და ჩვენი სახეები ერთმანეთთან ძალიან ახლოს იყო.
- მინდოდა შეგხებოდი, ჩაგხუტებოდი და...ბოლოს შეყოვნდა და ჩემს ტუჩებს მიაშტერდა.
- მეკოცნა. ეს მითხრა თუ არა მისი ტუჩები ნაზად და ვნებიანად შემახო.
ვიციიი ვიციი რომ მოსაკლავი ვარ, ვიცი რომ ნაჯახი არ ამცდება და კიდევ ვიცი რომ ჩემზე უარესი ინტრიგანი და საძაგელი ავტორი არ არსებობს 🤣🤣🤣🤣🤣ჲმედია ძალიან არ ვიბოდიალე რაღაცაები რომ ვწერდი. იმედია მოგეწონათ და მე ახლა რაზგონს ავიღებ რომ მერე მოსაკლავად რომ გამომეკიდებიან გავასწრო 😂😂😂😂😂😂