THE GUITAR PLAYER

87) Είμαι...

Σόρρυ που άργησα αλλά έχω και εγώ τα ελαφρυντικά μου.
Πάμε τώρα

"Α-Άρθουρ; Πώς και από εδώ;" ρώτησα αμήχανα προσπαθώντας να κρυφτώ.

Αποτυχία το μασκάρεμα.

"Πώς και από ταεδώ τα μέρη;"

"Είπα να πάρω κανά ... παυ.. παυσίπονο..."

"Ααα και στολίστηκες σαν την επιτάφιο και ήρθες;" γέλασε.

"Χα χα χαα... Εσύ πώς από εδώ;"

"Ε πάμε μέσα να σου πω... Έχει κατακλεισμό και βγήκαμε χωρίς ομπρέλα!"

"Και δίχως τσίπα ορισμένες..." μουρμούρισα.

Που κατάντησα... Στέκομαι μες τη βροχή και εγώ και το μωρό μου.

ΤΙΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙΙΙ
ΚΑΝΕΝΑ ΜΩΡΟ ΚΑΝΕΝΑ

"Γεωργία είσαι εντάξει;;"

"Ναι φίλε μου..."

"Ε πάμε μέσα."

"Μόοοολις θυμήθηκα ότι δεν έχωωωω... λε λε λεφτά..."

Ανασήκωσε τους ώμους. "Έχω εγώ όμως!" Άνοιξε την πόρτα σαν κύριος και εγώ μέχρι να την ανοίξει είζα χαθεί μέσα στα βρεγμένα στενά της Αθήνας.

Προχωρούσα κυριολεκτικά σαν την βρεγμένη γάτα. Το τηλέφωνο μου ηχούσε μανιωδώς αλλά δε με ενδιέφερε. Έκανα τον κύκλο. Ήμουν πεπεισμένη να πάω και να αγοράσω το τεστ.

Ένιωθα τις στάλες να διασχίζουν το πρόσωπο μου και να έχουν την αίσθηση πικρών και όξινων δακρύων τα οποία θα χύσω αν ανακαλύψω πως κυοφορώ. Δε θέλω... Απλά φοβάμαι. Η βροχή συντρόφευε το κλάμα μου και καταπράυνε τα σωθηκά μου...

Έφτασα ξανά στην είσοδο. Πάλι καλά είχε φύγει. Ποσώς με ενδιέφερε πλέον η ταυτότητα μου. Δε με ένοιαζε το τι θα πει ο κόσμος. Πρέπει να ξέρω...

Το αγόρασα και το έβαλα στην τσέπη.

"Πρόσεχε μη βραχεί!" πρόσταξε η φαρμακοποιός.

Ήμουν σπίτι ... Επιτέλους. Θα αντιμετώπιζα τις κλήσεις του Παύλου αργότερα. Τώρα προείχε να μάθω.

++++++++++++

Κρατώ το τεστ στα χέρια... περιμένω τον προαπαιτούμενο χρόνο... Έφτασε η στιγμή.
Διαβάζω για πολλοστή φορά τις οδηγίες και ελέγχω αν έχω κλειδώσει καλά την πόρτα.

Οι παλάμες μου ιδρώνουν... Δε χρειάζεται πανικός.  Τώρα πρέπει να μάθεις...

Θετικό...