THE GUITAR PLAYER

77) Ένα κάρο αναμνήσεις

 Γεια σας μπέιμπια.

Δεν αντέχω βαρίεμαι πολύ...

-Πωπωπω και μεις σε βαριόμαστε όμως όλο δράμα είσαι

Η πόρτα είναι εκεί.

-Μα.

Σκάσε!

Και μετά από έναν καυγά με τη συνείδηση μου πάμε στο κεφ.

"Θέλω ένα πράγμα από 'σενα πριν πεθάνω.."

"Γιαγιά..." την κοίταξα με αυστηρό τόνο.

"Θα γινότνα κάποια στιγμή αγόρι μου... "

Της έσφιξα το χέρι. Θα ορκιζόμουν ότι είδα ένα δάκρυ να κυλάει στο μάγουλο της.

"Θέλω να προσέχετε..." με κοίταξε με παρακλητικό τόνο.

"Μα..."

"Όχι... Δε προσέχεις αγόρι μου."

Κοίταξα κάτω.

"Γιαγιά μπορεί η ζωή μας να γέρνει προς την δυσκολία... Αλλά πάντα βρίσκουμε τρόπο. Εσύ μου το έμαθες. Αυτή ήταν η χάρη που ήθελες; Το να υποσχεθώ να προσέχω;"

Με κοίταξε. Ζάρωσε τα χείλη. "Σε παρακαλώ συγχώρεσε τον πατέρα σου..."

"Γιαγιά αυτό είναι δική μου υπόθεση."

"Όχι... Εκείνος τώρα θα σας προσέχει." Πήρε βαθιά ανάσα. "Δεν είναι τυχαίο που ήρθε τώρα...."

"Τώρα που τι;"

"Που εγώ αποσύρομαι."

"Γιαγιά θα το παλέψεις! Εσύ πάντα αγωνίζεσαι!" Φώναξα δύσπιστος.

"Κάποια πράγματα είναι αναπόφευκτα σε αυτή τη ζωή... "

"Σταμάτα..." σούφρωσα τα φρύδια μου."Μη μου το κάνεις αυτό..."

"Εσύ μη το κάνεις..."

"Τι κάνω;"

"Απαρνείσαι τον πατέρα σου..."

"Γιαγιά μη με κάνεις να το ανοίγω "

"Ξέρεις πόσα βράδια προσευχόμουν να καταλάβει; Πόσο ήθελα να είναι δίπλα σας ; Να μεγαλώσετε με πατέρα;" η φωνή της ήταν τρεμάμενη.

"Και πάλι χωρίς πατέρα μεγαλώσαμε."

Σαν να την απογοήτευσα.

Μαλάκα Παύλο μην είσαι τόσο απότομος!

"Όμως αποφάσισε να γυρίσει."