THE GUITAR PLAYER

5) Έλα να μιλήσουμε

Ρε που χάθηκε η ζουζούνα ;
Γιατί δεν ανεβάζει ;
Ζωω και υπάρχω και είπα να ενημερώσω την ιστορία μου...

Σήμερα ήταν η κορυφαία μέρα που θα ερχόταν ο Παύλος στο σπίτι...
Κλασσικά βρισκόμουν σε φάση νύστα . Ας πούμε πως τα κουρασμένα ροχαλητά της Δανάης δεν είναι ο καλύτερος ήχος στα αυτιά μου.

"Έρχεται ο κλαρινογαπρός έτοιμη βρε σαύρα;"

Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου και έκανα ένα καταφατικό νεύμα. Φόρεσα τα βανς παπούτσια μου που μόλις είχα πάρει και ας ήμουν μες το σπίτι. Έβαλα ένα λυτό ψηλόμεσο σορτσ και μια μπλούζα με μεγάλη στάμπα από πάνω. Διόλου κακό σκέφτηκα...

"Τώρα ναι... " μούγκρισα και αφοσιώθηκα στο παράθυρο.

Σαν μια γελοία τραγωδία...
Μια πριγκίπισσα περιμένει (ναι καλά 😂)
Τον πρίγκιπα της αναμένει ...
Ίσως της δώσει λίγη αξία
σ'όλη την μονοτονία...

Φτάνει η φιλοσοφία! Νυστάζεις πάνε πάρε καφέ Γεωργία!

"Είσαι ελαφρώς στημένη ... κάνω λάθως;"

"Εμμμ... τι;" ρώτησα και αστραφτάλισαν λιγουλάκι τα μάτια μου τονίζοντας τον ενθουσιασμό μου.

"Παιδάκι μου εσύ είσαι τελείως τσιμπιμένη..."

"Τι θες;" είπα και θεωρητικά ξύπνησα.

Μου τσίμπησε το χέρι και αγρίεψα. Όρμησα πάνω της και αρχίσαμε να ξεμαλλιαζόμαστε , να τσιμπιόμαστε και να γεμίζουμε το δωμάτιο παιδιαρίστικες τσιρίδες.

Βήματα ακούστηκαν και τρία αγόρια έσκασαν μύτη. Έτσι όπως είμασταν με ένα νεύμα ξεχωριστήκαμε αρπάξαμε μια εύκαιρη χτέννα καθώς στο σπίτι της Δανάης πάντα υπάρχει μία κοντά.

Παίρνω βαθιά αναπνοή και γλιστράω το πόμολο.

Στηθήκαμε κορδωτές σαν να λέμε ποίημα στο νηπιαγωγείο.

"Γεια σου Δανάη..." λέει με τω που μπαίνει μέσα ο αραχτός Παύλος.

"Είμαι και εγώ εδώ..." έβηξα νευρικά.

"Εσένα σε πειράζω... " είπε και με κιοίταξε.

Μετά τις χαιρετούρες θρονιάστηκαν στον καναπέ τα αγόρια. Έκανε η Δανάη να βολευτεί ανάμεσα τους αλλά ως βόδια δεν έκαναν καμία κίνηση.

Αφήγηση Παύλου

Ενώ αράζαμε στον καναπέ κοίταξα λίγο παραδίπλα. Η Γεωργία πείραζε τα μαλλιά της.

Πώς το λένε; Ένιωσα αυτό το κλικ με αυτή την κοπέλα.

Δεν μοιάζει με την πρώην μου... Δεν είναι σαν... Σαν τις άλλες... Κι ας έχει βανς παπούτσια όπως όλες... Τα μάτια της όμως δεν τα έχει καμιά... Αποφάσισα να μην κολώσω και να την αρπάξω να μιλήσουμε και ας ένιωθα πως δεν μπορούσα να το διαχειριστώ.

Κάτι έπαθε ο πατέρα της απ'ότι έμαθα... Και θα λένε πως δεν της καίγεται αρφάκι και γκομενιάζει.

Όμως η Γεωργία από μακρυά μοιάζει να κλαίει... Μοιάζει ανυπεράσπιστη.

Όταν οι υπόλοιποι πορώθηκαν μπροστά στην ανοιχτή τηλεόραση , έκανα πέρα να αφήσω την Δανάη επιτέλους να πάρει θέση στον καναπέ και σηκώθηκα δήθεν να πάω τουαλέτα.

"Ρε που πάς;" με ρώτησε ο Μανώλης

" Να χε..."

"Το πιάσαμε Παύλο..." με πρόλαβε η Γεωργίτσα

Την άρπαξα επιφυλακτικά από το χέρι και εκείνη τραβήχθηκε πίσω.
Της έκανα νόημα να έρθει έξω.

Με τω που βαδίσαμε στην αυλή , μες τα σκοτάδια άστραψαν τα λαμπερά της μάτια.

"Τι θες;" ρώτησε

"Πολύ θάρρος πήρες εσύ μου φαίνεται..."

"Θα σταματήσεις αυτή την ανώριμη συμπεριφορά; μου την σπας!"

"Θέλω να σου πω πολλά μα πάμε καμιά βόλτα..."

"Εδώ θα κάτσουμε..." είπε

Πρόσεξα τις αμήχανες κινήσεις της , την ντροπή που προσπαθούσε να κρύψει...

Γεωργία Pov

Με πλήσιασε και μου χαμογέλασε. Το στραβό του χαμόγελο με τρέλανε.

Χαμογέλασα και γω για λίγο.

"Ρε..." ψέλλισε και έστριψε το κεφάλι του ήπια όλο απορία.

"Τι;"

"Δεν το ξερα ότι χαμογελάς..."

"Κι όμως..." είπα όλο συγουριά.

"Να σου βάλω ένα τραγούδι;" μου είπε προσπαθώντας να το παίξει μάγκας.

"Όχι όχι... Δεν ταυτίζομαι εύκολα με ανθρώπους στην μουσική..."

"Ξενέρα..." μου είπε και με πλησίασε.

Τα δύο καλογυμνασμένα χέρια του με λίγες φλέβες να εξέχουν με έκανε να ανατριχιάσω και να ξαφνιαστώ καθώς τα έσφιξε γύρω από τους ώμους μου. Σήκωσα τα μάτια μου που είχαν πέσει κάτω σαν διασκορπισμένες χάντρες .

Τα μάτια μας συναντήθηκαν και το πρόσωπο του ενός αντικατοπτρίζονταν από την στεγνή κόρη του ματιού του άλλου.

Με πλησίασε και ...