THE GUITAR PLAYER

48) καβγαδάκι γερό

I don't accept anything less than what I offered.

   Στεκόμουν μόνη. Ένα δάσος γεμάτο δένδρα με περίεργες φυλλωσιές τριγύρω. Οι ρίζες τους έβγαιναν έξω από το χώμα.

Έτρεχα με μανία στα σκοτάδια. Σκόνταψα. Σηκώνομαι και δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου. Είμαι ξεμαλλιασμένη, ξεχυλωμένη και κανένας δεν είναι γύρω μου.

  Είμαι πολύ λυπημένη.

Τα δάκρυα συνεχίζουν να με πλυμμηρίζουν.

Γιατί Γεωργία; Γιατί θες τόσο να πεθάνεις;

Μια ακαταμάχητη επιθυμία να δώσω τέλος στην ζωή μου εμφανίστηκε.

   Σκουπίζω τα μάτια και πλησιάζω τον Παύλο.

   Κάθεται με εκείνη την κοπέλα πάλι. Έχει μακριά ξανθά βαμμένα με καμμένες άκρες μαλλιά. Χείλη παραφουσκωμένα σαν πάπια. Κορμί πλαστικό και ατσαλάκωτο. Άβαφη αλλά εντυπωσιακή. Η τελειότητα της δεν μπορούσε να συμπληρωθεί με το μακιγιάζ. Ντροπιασμένη επέστρεψα στο δάσος.

  Αυτή την φορά δεν έτρεχα. Τα βήματα μου ήταν βαριά. Μέχρι να παρακάμψω τις ρίζες των δένδρων. Κάθομαι με στεγνά μάτια και τότε ακούω ...

"Γεωργία ξύπνα!"

Ανοίγω διάπλατα τα μάτια μου. Είχα μουσκέψει το μαξιλάρι μου από τα δάκρυα και τον ιδρώτα.

"Έκλαιγες;" με ρωτάει ο Παύλος φιλώντας μου το μέτωπο.

Τρομαγμένη τον αγκαλιάζω.

"Μωράκι μου εδώ είμαι..." ψιθύρισε στο αυτί μου.

"Τι ώρα είναι;" ρώτησα αχνά.

"Πέντε και δέκα το χάραμα..."

Βόγγηξα και χτύπησα με δύναμη στο στρώμα.

"Εφιάλτη είδες;" με ρώτησε γλυκά.

Μούγκρισα θετικά και τον έσφιξα κοντά μου.

"Θες να σου πω νανούρισμα γατάκι μου;"

Χάιδεψε τα μαλλιά μου και μουρμούρισε ένα ύσηχο τραγούδι. Η φωνή του με νανούρισε σε δευτερόλεπτα. Με ηρέμησε απευθείας.

++++++++++++++++++++++++++++++++

Λένε πως θυμάσαι μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό από τα όνειρα που βλέπεις. Εγώ όμως θυμόμουν το δικό μου κατά λεπτομέρεια.

"Φίληηηηη!!!"

Από τις σκέψεις μου με έβγαλε η τσιρίδα της Δανάης.