THE GUITAR PLAYER

71) Αναίσθητη

Τι κάνουν τα μωρά μου;
Πάρτε ένα τζούσι κεφ τώρααα.

"Φίλος;" με ρώτησε ενοχλημένος.

"Φίλος φυσικά...."

"Πας καλά κοπέλα μου;" με ρώτησε σαν να με μισεί.

"Μπορείς να ηρεμήσεις;" ρώτησα γιατί παρατήρησα ότι γυάλιζε το μάτι του.

"ΘΕΣ ΝΑ ΣΟΥ ΦΕΡΩ ΤΗΝ ΚΙΘΑΡΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΓΑΜΩ;" βούηξαν τα αυτιά μου από την φωνή του. "ΜΠας... Και συνέλθεις..."

Χαμήλωσε το κεφάλι προσπαθώντας να ηρεμήσει.
"Πώς μιλάς έτσι;!!"

"Γωγώ... εγώ... εσύ..."

"ΑΥΤΟΣ . ΕΜΕΙΣ . ΕΣΕΙΣ. ΑΥΤΟΙ! ΈΞΩ"

"Όμως εγώ..."

"Έξω." είπα σιγανά. Δε θέλω να ξέρω. Μου προκαλεί τόσο θυμό αυτό το άτομο.

Εμ κάνει κάτι με την κολλητή μου και την υποχρεώνει να μη πει τίποτα... Εμ είναι όλη μέρα με μένα. Ίσως για αυτό να μαλώσαμε με τη Δανάη. Τώρς βγάζει νόημα.

"Μ-μα..." τραύλισε.

"Να μάζευες τη γλώσσα σου." είπα αμίληκτη.

"Μα..."

"ΈΞΩ. ΤΏΡΑ. " ούρλιαξα. "Και να πάρεις και την κωλοκιθάρα σου..."

"Ξέρεις πολύ καλά τι αξία έχει για μένα!" ματά με παράπονο εστίασε στα μάτια μου. "Α ναι... Δε ξέρεις..." απογοητεύτηκε.

"ΜΗ ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙΣ ΑΛΛΟ!" τον έσπρωξα και του έδωσα στα χέρια το όργανο του. "ΔΡΟΜΟ!"

Με κοίταξε με ένα βλέμμα...

Το κεφάλι μου με πόνεσε έντονα. Σα να μου θύμιζε κάτι αυτή η δραματική έξοδος. Σαν να έχει ξανασυμβεί.

Είμαι όμως πολύ θολωμένη. Του έγνεψα να τελειώνει με τα χέρια. Η πόρτα του δωματίου μου έκλεισε.

Ξάπλωσα πίσω. Γιατί να είναι όλα τόσο δύσκολα;

1 εβδομάδα μετά

"Τελείωνε ο Στέφανος είναι στο αμάξι!!!"

Ο περιβόητος Στέφανος. Το αγόρι της για το οποίο θα έπρεπε να γνωρίζω.

Απίστευτο πως η Αλκμήνη κατάφερε να με πείσει να βγω έξω. Και μάλιστα να πείσει και τους γονείς μας να το δεχτούν.

  Όμως η αλήθεια είναι ότι η μνήμη μου αποκλείεται να επανέρθει αν βλέπω διαρκώς τους ίδιους χώρους. Πρέπει να κάνω ότι έκανα και παλιά. Αν κρίνω από όσα λέει η αδερφή μου μάλλον μου άρεσε πολύ τον τελευταίο καιρό να διασκεδάζω και να έχω προστριβές με την μουσική.