Sevgili Taehyung,
Sonunda benden kurtulduğuna seviniyor musun yoksa hala intikam ateşiyle mi tutuşuyorsun bilmiyorum.
Mektuplarımı yanıma aldım.
Eğer ben ölürsem bunları okuyacağını biliyordum.
Ama ben ölmeden bunları okursan yazdıklarım hiçbir işe yaramayacaktı.
Ölümümün senin elinden olacağının farkındayım.
Çünkü ben izin vermediğim sürece tanrı dışında beni kimse öldüremez.
Ve sana izin vereceğim.
Senin beni affedemediğin gibi ben de seni affedemem.
Ama içten içe ikimizin de olanların birbirimizin suçu olmadığını biliyoruz.
Onu öldürmediğimi biliyorsun. Hatta bana işkence çektirirken öfkenin kapladığı gözlerinin ardında biraz merhamet bile görüyordum.
Bu aptalca düşünce her seferinde gülümsememi sağlıyor.
Beni seviyorsun Taehyung.
Ama bana olan kinin sevginden daha büyük.
Ve durumların değişip beni gerçekten sevdiğini kabul etmekten korkuyorsun.
Bunu anladığımda artık çok geçti. Çoktan yanından gitmiştim bile.
Ama o gece sarhoş olup bana sahip olduğunda bunu bilerek yaptığını şimdi anlamıştım.
Yanından uzaklaşmamı istiyordun çünkü beni sevmekten korkuyordun.
Acı çekmemi istiyordun ve ölümün benim için bir ödül olduğundan emindin.
Ama zaman geçtikçe sen de fark ettin ki bu olanları haketmiyorum.
Onu öldürmedim Taehyung. Ama ölmesine sebep oldum.
Sanırım bu beni bir katil yapıyor.
Ama öyle olmadığımı düşünüyorsun. Belki haklısın belki de haksız.
Kendime çektirdiğim cezanın yeterince büyük olduğunu da fark etmiştin.
Sonuçta her gece vicdan azabımdan ağladığımı duymuştun.
Ve korkunu anlıyorum Taehyung.
Abinin intikamını alman gereken kişiyi sevmemelisin.
-Rachel
