SMILE:The Prince and the Princess Revelation (NEAR ENDING) - (UNDER REVISION)

Smile 28: A Time to Heal

We are on the middle of nowhere!

Hindi ko alam kung nasan na kami kasi lahat nang nadadaanan namin puro daan, puno at bangin lang ang nakikita ko.

"Tangina Dylan, san na to?!"

Sinigawan ko ulit siya and then again for nth time he didn't answered my question. He just remain silent habang tahimik na nagmamaneho.

Nangigil na lamang ako sa inis at hinayaan na lamang siya. Gusto ko pa nga sana mag-cellphone pero dahil sa hawak ko hindi ko magawa.

"Dylan! Ano ba?! Pansinin mo naman ako! Putang Ina mo naman oh!"

Again, he didn't replied nor getting my attention. Sinigawan ko siya nang sinigawan pa hanggang sa hindi ko na nakayanan dahil nagmu-mukha na kong tanga kaya nanahimik na lamang ako ay hinayaan kung san kami paparoon.

Hindi nga ako nagkamali dahil ilang minuto lamang ang nakalipas ay huminto ang motor ni Dylan sa tapat nang isang weird na statue.

"Baba" utos niya

Umismid na lamang ako ay agad umalis sa pagkakaupo sa motor niya, medyo nakaramdam pa nga ako nang pangangalay sa pwet ko dahil ilang oras den akong nakaupo dun.

"Dylan anong lugar to?"

Hindi niya ako sinagot at kinuha na lamang ang hawak kong isang plastik. Bahagya pa akong nagulat nang hilahin niya ang pulso ko kung saan, hindi na ko nagtanong at sumunod na lamang sa kanya.

Palayo nang palayo kami sa motor niya nang pumasok kami sa isang eskenita. Pababa nang pababa ang daan medyo nakakatakot na lalo pa at nakakalat ang mga weird na statue.

Ilang minuto den ang nilakad namin, nang humito si Dylan at pumasok sa isang parang bahay na mukhang templo, namutla na lamang ako nang makita ko kung asan kami.

"Shit!" I muttered a cursed

Nakita kong tumango siya at lumapit sa mga patay na nasa kabaong. Hindi nakalibing ang mga patay kaya kitang kita ko ang mga kalansay na nasa loob.

Tila nagmukhang museum nang mga patay ang paligid dahil sa dalawang patay na nasa gitna. Lumapit siya sa mga patay na kalansay at niyukuan ito.

Tumingin naman siya sa akin at dahil sa takot sa lugar na ito ay nakigaya na lamang den ako sa ginawa ni Dylan. Niyukuan ko ang dalawang kalansay.

Nang umangat ang ulo ko nakita ko pa ang nakadikit na lapida sa gitna ng mga ito.

RIP
In loving memory of
MARCO COLIESH and MATHILDA FAUKERSON-COLIESH

Namumutla kong tumingin kay Dylan na naka-Indian sit na habang titig na titig sa dalawang patay na nasa harapan namin.

Napayuko ako nang mapagtanto ko kung sino ang mga ito— SHIT! THEY ARE DYLAN'S PARENTS!

Huminga ako nang malalim at lakas loob na umupo den sa sahig tabi niya. Tumingin ako sa lapida.

"So" I started "They are your parents?"

Walang emosyon siyang tumango sa akin.

"That infront of you is my mom" aniya, tumingin naman ako. I know this is her mom not because of the pink coffin but because of her gown "This is my dad"

Tukoy naman niya na nasa harapan niya.

"Dylan bakit mo ko dinala dito?"

Tumingin siya sa akin at nakasalubong ang mga mata namin.

"Nothing." He answered. "Nothing, sweetcakes"

Napangiwi ako, nilabas naman niya ang mga dalawang plastik na pinahawak niya sa akin sa motor and there I saw some junk foods and soft drinks.

"Pwede ba yun?" Tanong ko "Dinala mo ko dahil wala lang?"

Tumango naman siya siya sa akin na ikinakunot nang noo ko.

"Dinala mo ko dito dahil wala lang?!"

Umiling siya sa akin bilang tugon, kinuha pa siya nang chichirya niya at binuksan ito. Kinuha na den ako para may makain.

"Dylan."

Tumingin siya muli sa akin. Mata sa mata. Nanlaki pa ang mata ko nang makita ang pigil pigil nitong luha. Napatahimik ako.

"Sweetcakes"
"Hmm?"

Bumuntong hininga siya.

"Sweetcakes. I wanna say something"
"Ano naman yu—"

I was cutted of nang bigla niya akong hinalikan. Nanlalaking mata ko lang itong tinignan at hindi nakatakas sa akin ang mga takas na luha nito sa mga mata habang napapikit.

Dumagungong ang puso ko. Ewan ko kung bakit— Sa kaba siguro. Lalayo na sana ako sa halik niya nang diniinan niya ang pag halik sa akin, ramdam na ramdam ko ang labi niya sa labi ko.

Laway sa laway, dila sa dila.

He take his lips a moved at hindi naman ako nagpatalo at ginantihan siya nang halik. Hindi pa rin tumigil ang mga luha sa mga mata niya kaya pinunasan ko ito— not minding our lips together.

I saw savoring this kiss to the point na parang wala na ko sa sarili ko dahil dun. I feel his longing, love, passion and sadness through that kiss.

Alam ko sa sarili ko na nasasaktan siya sa hindi ko malamang dahilan at aaminin ko nang martir ako kung hindi ko nagugustuhan ang malungkot na halik na ito— but the hell I care!

If this will heal him. Bahala na si batman kung san to tutungo. Choosy pa ba ko! Mahal ko si Dylan— fuck!— MAHAL KO ANG GAGONG TO! Shit!

Mas napapikit ako nang mariin nang mapagtanto ko ang aking naisip—DAMN!

I deepened the kissed as I held his jaw and he fight back again by using his lips.