Vluchtgedrag [✓]

Hoofdstuk 20. Bella Italia

D A A N

Meteen toen het vliegtuig op de luchthaven van Pisa was geland, voelde ik een soort rust over mij heen vallen. Het was Joey gelukt om de roddel uit het magazine te houden en te doen alsof het niet waar was, maar in de dagen die volgden voelde ik me verschrikkelijk. Ik wist dat er een moment ging komen dat Linde de waarheid ging ontdekken. Aan dat moment wilde ik niet denken, maar het lukte me niet om mijn gedachten te verzetten.

Het nieuws dat ik voor een lopende zaak naar Italië moest, was een geschenk dat rechtstreeks uit de hemel kwam. En dat Linde uiteindelijk met me mee wilde, maakte het alleen nog maar beter.

Toen ik aankwam op het vliegveld en Linde zag staan, realiseerde ik me dat zij nog meer toe was aan deze reis dan ik. Linde had mij verteld hoe ze aan haar kneuzingen en blauwe plekken was gekomen. Meteen voelde ik een soort woede in mij opkomen. Iemand had haar pijn gedaan en ik was er niet om haar te beschermen. Als die verdomde ex van Maartje zijn kop nog een keer liet zien, was hij van mij. Dat beloofde ik haar.

De vlucht naar de prachtige stad in Toscane was voor zowel Linde als voor mij een absolute hel geweest, gezien er op de rij achter ons een gezin met twee peuters had gezeten. Vanaf het moment dat het vliegtuig was opgestegen, had één van de twee peuters de hele vlucht gehuild. En niet normaal huilen, nee hoor, hij krijste aan een stuk door. Het was verschrikkelijk.

Linde had nog een poging gedaan om een paar uurtjes bij te slapen in het vliegtuig, maar het was hopeloos.

De andere peuter was niet heel veel beter dan haar broertje. Het kleine meisje schopte continu tegen mijn stoel aan. Ik heb nooit begrepen waarom mensen kinderen willen, laat staan waarom ze met twee kleine kinderen in een vliegtuig gaan. Ondanks haar gedrag zag het meisje er toch best schattig uit, met name door de blonde krullen en helderblauwe ogen die ze bezat. Het leek net een mini versie van Linde.

Goddank waren we inmiddels aangekomen in het hotel waar Linde en ik de komende dagen gingen verblijven. Morgenochtend en het begin van de middag had ik een vergadering, maar de rest van de tijd kon ik genieten van het prachtige Italië samen met een beeldschone vrouw. Mijn baas had voor mij en Linde een reservering gemaakt in een luxe hotel, met uitzicht op de zee.

De plaats waar we verbleven heette Livorno, als ik het me goed herinnerde. Het was in ieder geval vlakbij Pisa en met een uur en twintig minuten rijden was je in Florence. Met mijn ouders was ik al wel eens in Florence geweest, maar heel veel herinnerde ik me niet van die reis. Volgens mij was ik toen amper zeven jaar oud.

Van wat Linde mij had verteld wist ik dat dit haar eerste keer is in Toscane. Hopelijk had ze het naar haar zin. Zo niet kon het in ieder geval niet liggen aan het hotel, want dat was het meest mooie hotel dat ik ooit in mijn leven had gezien.

Nadat we onszelf hadden ingecheckt bij de receptie, liepen Linde en ik met grote ogen in de richting van onze hotelkamer. Het hotel had een soort rustieke, landelijke sfeer, met veel donkere kleuren en houten tafels en kastjes. Als ik op de blik in Lindes ogen mocht afgaan, was dit ook haar smaak. Het was niet te veel poespas, maar precies genoeg om het huiselijk en toch luxe eruit te laten zien.

In de hotelkamer, dat net zo goed een penthouse had kunnen zijn, lieten Linde en ik ons tegelijkertijd op het immense tweepersoonsbed vallen. De reis naar Livorno toe had ons allebei uitgeput.

Op het tafeltje vlakbij het bed, stond een fles champagne met daarnaast een paar kleine chocolaatjes. Linde was gek op champagne, dat wist ik inmiddels, maar wat ik nog niet van haar wist was of ze net zo gek was op chocola. Mijn gok was dat ze er van hield, aangezien ze een vrouw was, maar ik wist het niet zeker.

Linde had de tafel inmiddels ook opgemerkt. Ze trapte haar pumps uit en liep op blote voeten naar de tafel, waar ze een van de chocolaatjes pakte en opat. Aan haar gezicht te zien was ze een grote fan.