Vluchtgedrag [✓]

Hoofdstuk 3. Je eerste klus

L I N D E

Het was nog vroeg in de morgen toen ik besloot dat het tijd was om mijn laptop, die ik van Tom had gekregen, voor de allereerste keer te openen. De afgelopen paar dagen waren vliegensvlug gegaan, waardoor ik bijna duizelig was geworden van alle informatie die op mij werd afgevuurd.

Twee dagen geleden had ik samen met Tom mijn profiel in elkaar gezet, die daarna meteen online werd gezet. Als ik op Toms enthousiasme af mocht gaan, waren er al een aantal aanvragen binnen gekomen. Vandaag liet hij me weten of er iets bruikbaars tussen zat. Om eerlijk te zijn was ik daar toch lichtelijk zenuwachtig voor. De afgelopen nacht had ik een krappe vier uur geslapen, wat inhield dat ik ontzettend moe was en donkere kringen onder mijn ogen had.

En aangezien ik vanavond ook nog naar mijn ouders in Zandvoort - mijn geboortestad - moest, was het wel zo fijn als ik daar niet als een zombie aan tafel zat. Misschien was het verstandig als ik eerst nog even wat bij ging slapen. Het was immers ongeveer veertig minuten rijden, dus als ik geen ongelukken wilde veroorzaken moest ik wel fris achter het stuur stappen.

Deze morgen had ik niet de moeite genomen om me fatsoenlijk om te kleden, waardoor ik nu in een sportlegging en een veel te grote sweater op de bank zat. Mijn ontbijt bestond uit een croissantje dat ik gisteren in de supermarkt had gehaald, een beker melk en een gloeiend hete kop thee. Aangezien ik een drukke dag voor de boeg had, en het me dus niet kon permitteren dat ik halverwege flauwviel, had ik mezelf gedwongen het croissantje op te eten.

Terwijl ik mijn handen om de kop thee vouwde, bekeek ik mijn rood gelakte nagels. De nagellak was er slecht aan toe, zag ik. Dat moest ik maar even van mijn vingers halen als ik geen preek van mijn moeder wilde krijgen.

Mathilde Verheijen was het toppunt van klasse. En zo had ze ook altijd haar best gedaan om haar kinderen op te voeden als respectabele mensen. Het was haar en mijn vader grotendeels gelukt.

Mijn oudste broer Theo was aardig goed terecht gekomen. Na acht jaar lang een studie gevolgd te hebben, was hij eindelijk dokter in het Academisch Medisch Centrum in Amsterdam. Tevens was hij getrouwd met Féline de Jong, de dochter van een bekend zakenman. Mijn ouders waren apetrots op hem toen ze hoorden dat hij zijn vriendin van vier jaar ten huwelijk had gevraagd. En dit had hij allemaal bereikt voor zijn dertigste! Inmiddels was hij eenendertig en was Féline zwanger van hun eerste kindje.

Dan was er ook nog Jurrian, mijn jongste broer, die alle goede genen in onze familie geërfd leek te hebben. Jur zag er erg flatteus uit, had charmes waar je u tegen zegt en bezat zo ongeveer alle talenten die je maar kon bedenken. Zijn carrière als politicus liep van een leien dakje. Het was hem gelukt om op zijn tweeëntwintigste in de Tweede Kamer te zitten en nu hij inmiddels negenentwintig was, wilde hij dolgraag door tot hij Minister President van ons land was. Niet dat dit zo makkelijk te bereiken was, maar toch. Ik zag het hem nog doen ook.

Daarnaast was het Jur overigens ook gelukt om, ondanks zijn flirterige karakter, een vaste vriendin te hebben. Fenne Jonker was inmiddels al bijna drie jaar hopeloos verliefd op mijn broer. En waar mijn moeder eerst nog pogingen had gedaan om haar de deur uit te werken, had ze dit uiteindelijk opgegeven toen ze merkte dat Fenne een blijvertje was. Mijn moeder kennende voldeed Fenne niet aan de normen die zij stelde, maar wat mij betreft was dit onzin. Fenne was misschien een tikkeltje naïef, maar ze had een hart van goud.

Mijn twee jaar oudere zus Christine was het lievelingetje van mijn moeder en tevens het toppunt van perfectie. Het was nu twee jaar geleden dat Christine getrouwd was met haar jeugdliefde, Lex van der Heyden, en inmiddels was ze net bevallen van haar eerste kind. Een meisje genaamd Kae Marissa van der Heyden.

Als er iets was wat ik in de loop der jaren had opgegeven, was het om net zo te zijn als mijn zus. Het was onmogelijk om zo perfect te willen zijn. Waar het voor Christine van nature leek te gaan, zoog het bij mij alle energie uit mijn lichaam. Daarnaast wilde ik overigens ook niet langer leven voor anderen, maar meer voor mijzelf. Wat nog best lastig bleek te zijn met een veeleisende moeder als die van mij.