Vluchtgedrag [✓]

Hoofdstuk 23. Ik ben verliefd

L I N D E

In stilte keek ik naar de uitzichtloze en helderblauwe zee voor me. Gedachteloos nam ik de zoute geur van het zeewater in me op, terwijl de wind mijn blonde haren door de war blies. Het was nog best fris, maar de warme wollen trui die ik droeg hield mij enigszins warm. In deze tijd van het jaar was het normaal dat er dicht aan zee een frisse, harde wind stond. Toch was ik dit weer niet meer gewend, sinds ik verhuisd was richting de drukke hoofdstad.

De hevige golven van de zee hypnotiseerden mij, net zoals ze in Italië hadden gedaan. Het was geen vervelend gevoel. Mijn gedachten dwaalden af naar de afgelopen tijd. Alles wat ik had meegemaakt vloog voorbij als een versnelde film in mijn gedachten. Na het reisje met Daan was er iets veranderd. Niet alleen tussen ons, maar ook ikzelf was veranderd. Mijn gevoelens waren intenser geworden, ook al wist ik dat de verandering tussen Daan en mij niet per se iets positiefs betekende. Het was gek, maar ik kreeg het gevoel dat we beiden al hadden geaccepteerd dat dit het einde was. Dat onze gevoelens voor elkaar er niet meer toe deden. Was dat zo?

Het was inmiddels ruim een week geleden dat Daan en ik samen in Italië waren. Sindsdien hadden we elkaar amper gesproken, wat wellicht ook kwam door onze overvolle agenda's. De paar keren dat ik hem een berichtje had gestuurd, had hij die gelezen en niet gereageerd of gelezen en kortaf gereageerd. Daan ontweek mij. Ik wist niet wat er met hem aan de hand was, maar het versterkte mijn gevoel dat er iets veranderd was tussen ons.

Misschien kwam dit door wat hij mij had verteld. Misschien door de manier waarop ik had gereageerd. Of misschien was het wel een combinatie van beiden. Ik wist het niet.

Sinds een paar dagen was ik weer in Zandvoort bij mijn ouders, waar ik eindelijk tot rust kon komen. Vlak nadat Daan en ik geland waren op Schiphol, had ik mijn vader een berichtje gestuurd met de vraag of ik bij hem en mijn moeder mocht logeren. Ik wilde niet terug naar Amsterdam, waar ik continu werd geconfronteerd door de gebeurtenissen in mijn leven. Maartje's ex, Daan, mijn werk. De laatste tijd voelde ik me steeds vaker een goedkope hoer. Niet alleen doordat ik door mijn gevoelens voor Daan was overgehaald om met hem naar bed te gaan, maar omdat ik mij steeds minder druk maakte over het fysieke contact met al mijn klanten. Laatst had ik zelfs heel ordinair getongd met een man die ik pas een uur kende, enkel omdat hij het vroeg. Wat was er met mij aan de hand?

Aangezien ik dringend advies nodig had van iemand wie ik vertrouwde, had ik Theo ook gevraagd om te komen. Mijn ouders hadden dolblij gereageerd op mijn verzoek en Theo was naar Zandvoort gekomen, in zijn eentje. Speciaal voor zijn zusje had hij zijn vrouw en de kleine thuisgelaten. Hoe lief was dat? Ook Christine was nog steeds met haar dochter bij onze ouders, waardoor ons gezin op een kind na compleet was. De kans dat Jur ook plotseling bij pap en mam op de stoep stond, was echter nihil.

Na de intense dagen in Italië, waar de relatie tussen Daan en mij een hoogtepunt en vlak daarna een dieptepunt had bereikt, leek het me verstandig om mijn gedachten te verzetten in een vertrouwde omgeving. Mijn ouders hadden mij de logeerkamer aangeboden, dat tot een paar jaar geleden nog mijn slaapkamer was.

Op het vliegveld had Daan mij amper aangekeken. Zijn blik was de hele tijd ijskoud en gaf mij telkens weer een rilling over mijn lichaam. Om Daan enigszins een plezier te doen had ik hem gezegd dat hij me wel in Amsterdam af mocht zetten. Zo hoefde hij minder ver te rijden en kon ik zelf thuis nog wat spullen en schone kleren ophalen.

Ik had mijn koffer, die ik had meegenomen naar Italië, leeggehaald en de meeste kleren in de was gedaan, om vervolgens direct weer nieuwe kleding in de koffer te stoppen. Ook legde ik er een aantal boeken in, zodat ik wat leesvoer had voor bij mijn ouders thuis.

De logeerkamer in mijn ouderlijk huis was nog precies zoals ik het me herinnerde. De muren waren bedekt met lichtblauw behang, zoals de kleur van de zee die je zag vanuit het raam. Bij het raam, op een houten nachtkastje, stond een foto van mij met mijn vader, voor een vissenkom. Voorheen zwom er in die vissenkom een sluierstaart goudvis, maar nu was die enkel gevuld met steentjes op de bodem en een klein beetje groen. Het enige wat was veranderd, was de vloer van de kamer. In plaats van de donkerblauwe vloerbedekking, lag er nu een eiken laminaatvloer. Daardoor was het getik van mijn zwarte pumps het enige geluid wat de kamer vulde.