Vluchtgedrag [✓]

Hoofdstuk 15. Prinsessenjurk

L I N D E

Ik voelde me een prinses in een sprookje.

Daan had opnieuw een jurk voor mij geregeld voor de bruiloft van zijn broer en Kirsten. Het was net een echte prinsessenjurk. De stof van de jurk die mijn huid raakte was dun en zacht en daaroverheen zat nog een doorzichtige stof, tule leek het wel, met daarop allemaal gouden sterretjes. Speciaal voor de bruiloft van Aaron en Kirsten had ik mijn haren iets gekruld. Verder had ik geen moeite gedaan voor een ingewikkeld kapsel waarbij mijn haar werd opgestoken in een knot of iets dergelijks. In plaats daarvan had ik het lekker laten hangen.

Tegen vier uur in de middag hadden Aaron en Kirsten elkaar tijdens een prachtige - maar ook een hele lange - ceremonie het ja-woord gegeven. Daarna waren alle gasten naar de tuin vertrokken, waar ze met elkaar een drankje hadden gedaan. De tuin was eindeloos mooi dankzij de versieringen en de rode en witte rozen.

Op hetzelfde moment maakte de ingehuurde fotografe zowel binnen als buiten trouwfoto's van Aaron en Kirsten. Af en toe moesten er wat mensen naar het bruidspaar toe om met hen op de foto te gaan.

Uiteraard was Daan één van de mensen die samen met het bruidspaar op de foto moest. Voor de trouwdag van zijn broer had hij speciaal een nieuw pak gekocht dat hem waanzinnig goed stond. Het was een donkerblauw pak met een blauw met roze gestreepte stropdas en een wit overhemd. Hij zag er fantastisch uit. Maar, eerlijk is eerlijk, alles stond die man goed.

Aaron en Kirsten hadden ongeveer tweehonderdvijftig man uitgenodigd op de bruiloft. In eerste instantie had ik me verbaasd over de hoeveelheid mensen, tot ik Diana Verhulst hoorde zeggen dat ze ongeveer honderd á tweehonderd man hadden geschrapt omdat Aaron en Kirsten het graag 'klein' wilden houden. Was dat de wereld waarin Daan leefde? Een wereld waarin een bruiloft met tweehonderdvijftig gasten als klein werd beschouwd?

Toen de bruid en bruidegom klaar waren met het maken van de foto's, werd iedereen naar de eetzaal begeleid waar het eten opgediend zou worden. Aaron en Kirsten hadden voor tapas gekozen, wat betekende dat er allemaal smakelijke hapjes werden geserveerd in combinatie met heerlijke drankjes. Tussen de gangen door waren er een aantal gasten die een speech gaven, waaronder Daan en een goede vriendin van Kirsten.

De speech van Daan was enorm grappig geweest, aangezien hij een aantal gênante verhalen vertelde over Aaron in hun kindertijd. Ook liet hij zo nu en dan foto's zien van vroeger en nu, waar Aaron niet altijd even charmant opstond. Echter was het ook een hele mooie en lieve speech waarin de hechte band tussen de twee broers duidelijk naar voren kwam. Tijdens het luisteren had ik meermaals naar de ogen van Daan gekeken en gezien hoe oprecht blij hij was voor Aaron.

Na het diner was het tijd voor het feest. De balzaal van Kasteel Spelderholt - de trouwlocatie in Beekbergen die Aaron en Kirsten hadden uitgekozen - was versierd met allerlei gouden sterretjes, slingers en andere versierinkjes. Het was niet een hele grote zaal, maar groot genoeg voor het aantal mensen dat was overgebleven.

De kersverse meneer en mevrouw Verhulst dansten hun openingsdans op de akoestische versie van het nummer 'Bless the broken road' van Rascal Flatts. Toen ik de beste vriendin van Kirsten sprak, kwam ik erachter dat het nummer het lievelingslied was van de bruid.

Met een glas champagne stond ik aan de zijkant van de dansvloer te kijken naar Aaron die met zijn moeder danste. Kirsten danste op datzelfde moment met haar vader. Daan kwam met een zelfverzekerde glimlach op mij afgelopen en pakte mijn hand vast. "Zullen we dansen?" stelde hij voor.

Gewillig liet ik mij meetrekken naar de dansvloer. Ik hield wel van een man die een beetje kon dansen. Daan trok mij dichter tegen hem aan en ik sloeg mijn armen om zijn nek. Het viel me nu pas op dat hij best een paar centimeters langer was dan ik, en dat terwijl ik redelijk hoge hakken droeg.