Just Inlove [Slow Update & Editing]

Chapter 11: "He's Weakness"

"hehe. sige ate. kakain lang ako aa. papagalitan mo naman ako pag-hindi ko naubos yung food ko di ba? babye ate! Aylabyu! muah muah" 

"bye baby. ate loves you so much" 

"ma. ito na po yung phone" "oh anak. sige na. magpahinga ka na.. alam ko kakagaling mo palang ng school. sige na i love you. and i miss you so so much" 

"I love you more ma. Bye" 

*hung Up*

I sighed. it's only been a day nung umalis sila. but i miss them so much. hayy. hindi ko tuloy mapigilan ang umiyak. iba pa din kasi pag kasama mo parents mo di ba? and I even if i had to kill my self para lang makasama ko sila.. pero.. hindi na. Okay na din naman ako dito ee. i already find my home. pero namimiss ko talaga sila ee. 

"ILANG BESES KO NA BA SINASABI SAYO NA HINDI KA SUBSTITUTE?! FOR CHRIST SAKE JUSTINE! HINDI LANG SAYO UMIIKOT ANG MUNDO! AT KAHIT NALAMAN MO YUN DAPAT HINDI KA NAGPAKAGAGO" 

napatayo ako sa narinig ko. si Dady. sinisigawan si Justine. 

"Yo bunso!" sabi ni kuya at chill na chill. "angyareh sa mukha mo?" 

(O.O) <<< AKO!

"WALA KAYO SA POSISYON KO KAYA HINDI NINYO MAIINTINDIHAN YANG MGA SINASABI NINYO! KAYA HINDI NIYO ALAM ANG NARARAMDAMAN KO!" 

"ano yun?" tanong ni Kuya Jurmaine. 

Nagkipit-balikat lang ako. kasi kahit ako hindi ko alam kung bakit sila nagsisigawan. 

"teka lang bunso aa. puntahan ko lang sila dady" sabi niya at umakyat na sa taas. 

napaupo nalang ako. shet. ano ba to? halos 24 hours palang akong andito. tapos ganito na agad nangyayari. parang natatakot tuloy ako. 

[Justine's POV]

biglang bumukas yung pinto ng kwarto ko. 

"Justine! can we talk?" 

Si dad. with a Bad Aura. SHIT! hindi kaya nalaman na ni dad na hindi ako makakapag-laro this season. MALAS TALAGA SI LABANOS! 

Lumabas na siya at sinundan ko nalang siya. andito kami ngayon sa office nia sa taas. tangina. kinakabahan ako. 

"Your Coach Called me. and he told me na hindi ka daw makakapag-laro this Season. ano nanaman bang naisip mo at nag-training ka ng lasing?" sabi niya. at hindi ko alam ang expression ng mukha niya dahil naka baba lang yung ulo ko. 

"Talk! why won't you speak? lahat ng kalokohan mo. kinoconsider namin. kesyo ganyan kesyo ganito. kesyo ampon ka. nagalit ka. hindi namin sinabi sayo. naintindihan namin yun. that's why kahit ayaw namin. we gave you freedom para naman makahinga ka ng konti. pero bakit ganito? parang napa-sama? hindi ko na alam gagawin ko sayong bata ka" sabi niya. 

FREEDOM? PUCHA! oo aaminin ko. ginawa ko yung mga bagay na yun dahil nagalit ako sakanila. pero hidni naman nila ako masisisi di ba? dahil sa isip at mga mata nila. isa lang akong SUBSTITUTE sa pagkawala ng anak nila. 

"anong mararamdaman mo dad? kung mahal na mahal mo yung mga magulang mo? at bigla mong nalaman na your just filling in someone elses' shoes. na ginawa ka lang substitute ng pagmamahal nila? matutuwa ka ba? hindi di ba? nasaktan ako! at sa tingin mo ba? gusto kong hindi makapag-laro this season? I've been working hard for this year! tapos ganito nalang? alam kong kasalanan ko yun. kaya sana! wag niyong isipin na ginusto ko yung" sabi ko habang nanlalaki yung mata. I Just exploded. hindi ko na gusto lahat ng nangyayari. this is my weakness. pagdating sa basketball masyado akong nagpapaapekto. ganun na din si dad. siyempre basketball player din siya ee. 

"ILANG BESES KO NA BA SINASABI SAYO NA HINDI KA SUBSTITUTE?! FOR CHRIST SAKE JUSTINE! HINDI LANG SAYO UMIIKOT ANG MUNDO! AT KAHIT NALAMAN MO YUN DAPAT HINDI KA NAGPAKAGAGO" sabi ni dad at napatayo na siya. i know he's also mad. 

"HINDI NGA SAKIN UMIIKOT ANG MUNDO! PERO HINDI KO TO GINUSTO! ALAM NIYO BA KUNG GAANO KADAMING TANONG ANG TUMTAKBO NGAYON SA UTAK KO? KUNG BAKIT GANITO! KUNG BAKIT GANYAN? KUNG BAKIT KAYO NAGSINUNGALING SAKIN! HINDI KO ALAM! KAYA PWEDE! WAG NIYONG SABIHIN SAKIN NA HINDI AKO MAGPAKA-GAGO! DAHIL HINDI NIYO MAIINTINDIHAN OH MARARAMDAMAN KUNG GAANO KASAKIT SA KIN ANG MGA NALAMAN KO" hidni ko namalayan na tumutulo na yung mga luha ko sa mga sinasabi ko. tangina nagpapaka-bading nanaman ako. 

"SIGE NGA! IPAINTINDI MO SAKIN! PARA MALAMAN KO KUNG ANONG PUMASOK DIYAN SA NAPAKA-LIIT MONG KOKOTE PARA GAWIN MO YUNG MGA BAGAY NA NAGAWA MO!" sigaw din ni dad. 

"WALA KAYO SA POSISYON KO KAYA HINDI NINYO MAIINTINDIHAN YANG MGA SINASABI NINYO! KAYA HINDI NIYO ALAM ANG NARARAMDAMAN KO!" sigaw ko kay dad at sabay punas ng mga luha na lumalabas sa mata ko. 

Like what i said. nobody can understand me. ako lang ang may pinagdadaanang ganito. kaya walang tao ang kayang umintindi sakin. 

"dad! Justine? anong nangyayari dito?" sabi ni Kuya Jurmaine with a worried face. 

"dad just found out na hindi ako pwedeng maglaro this season" I said at sabay alis sa office ni dad with tears falling from my eyes. 

dire-diretso ako sa may pinto ng bahay ng.. 

"JUSTINE!" 

nilingon ko siya at nakita niyang umiiyak ako. 

"ANO?" sabi ko. 

"Okay ka lang ba?" tanong niya sakin at kita sa mukha niya na concern siya. pero tangina. kasalanan niya talaga ito. 

"MUKHA BA AKONG OKAY? SA TINGIN MO BA OKAY LANG AKO?" sabi ko sakaniya at nanlilisik yung mata ko sa galit. 

"calm down.. wala naman akong gingawa--" sabi niya and she was trying to hold both my arms. 

"WALA KANG GINAGAWA? KASALANAN MO LAHAT KUNG BAKIT NAGKAKANDA-LECHE LECHE TONG BUHAY KO! EVER SINCE NA NALAMAN KONG AMPON AKO! NAGING GANITO NA KO! BAKIT KASI KAILANGAN MO PANG MABUHAY? WHY DO YOU NEED TO EXIST? AND RUIN MY LIFE? FUCK YOU! I DON'T WANT YOU TO GET NEAR ME--" 

"JUSTINE!" 

napatingin ako sa nagsalita. si dad. and he was looking at me with un-explainable eyes. 

napatingin naman ako kay Jusmine. and she was also crying. napatakip nalang siya sa bibig niya. para siguro mapigilan ang paghagulgol niya. 

tumalikod na ko at tumakbo papunta sa kotse ko. kahit na hindi ko alam kung saan ako pupunta. i just drove away the house. 

lahat ng inis ko. ngayon ko nalabas. tangina. I even said things that i didn't mean. pakshit. 

bumalik sa alaala ko yung itsura ni Jusmine habang sinasabi ko yung mga words na hindi ko dapat nasabi. she was badly hurt. at alam kong wala siyang kaslanan sa mga nangyari, alam kong biktima lang din siya. but can you blame me for blaming her? she was so lucky to have everything. while i have nothing. oh wait. i have everything. but it was her everything and i was lucky enough to experience what she had. 

after almost 1 hour of drive. nakarating ako sa bahay ni Sandy. 

nag-door bell ako. 

then the door opened. 

nag-cross siya ng arms nung makita niya ako at lumapit sa gate. 

"What do you wa--?" 

hindi pa siya tapos mag-salita. niyakap ko na siya. this is the safest and most calm place i had. kaya niyakap ko siya. then i started sobbing. 

"Justine? are you crying?" she said habang nakayap sakin. 

"please. let's just stay like this for a while" 

*To Be Continued* 

-- 

oh. ansabe niyo this CHAPPIE? UD ulit ako latur. wait for it guys!:)