Στα Άδυτα της Καρδιάς σου

Κεφάλαιο Τριάντα Επτά - Παίζουμε Κρυφτό ;

Οι καρδιές τους έπειτα απο καιρό είχαν συγχρονιστεί στον ίδιο παλμό για χάρη του παιδιού τους που ψήνοταν κυριολεκτικά στον πυρετό.

Η Μαρίνα είχε παραλύσει εντελώς δίχως να μπορεί να θέσει σε τάξη σκέψεις και επόμενες κινήσεις 《Ελα ησύχασε μην μου λιποθυμήσεις κι εσύ τώρα ..παω να ετοιμάσω την μικρή να την πάμε στο νοσοκομείο..》 ανακοίνωσε ως πιο ψύχραιμος εκείνος πασχίζοντας να την ενδυναμώσει.

《Δεν ξυπνάει Κρίστιαν να πάρει είμαι κακή μητέρα έπρεπε να το εχω αντιληφθεί πως είχε πυρετό..το παιδάκι μου !》ψέλλιζε βηματίζοντας πάνω κάτω στο δάπεδο οσο ο Κρίστιαν προσπαθούσε να την ξυπνήσει.

Στράφηκε προς το μέρος της χλωμός και ανήσυχος οσο ποτέ άρπαξε το μωρό αστραπιαία οπως ηταν με μια κουβερτούλα και ξεκίνησε.
《Μαρίνα πάμε δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο !!》φώναξε παροτρύνοντας να τον ακολουθήσει.

Πράγμα το οποίο και έπραξε αρπάζοντας το παλτό της σαν κυνηγημένη απο την ντουλάπα φορώντας και ενα ζευγάρι μαύρες μπαλαρίνες τον ακολουθήσε.

Την περίμενε νευρικός στο αυτοκίνητο ευχόμενος να μην επικρατούσε κυκλοφοριακό χάος στους δρόμους μιας και ξημερώματα οι δρόμοι γέμιζαν.

Έτρεξε και χώθηκε στην θέση του συνοδηγού βαστώντας το βρέφος ανα χείρας που φάνταζε βυθισμένο λήθαργο.

《Εχω τηλεφωνήσει ήδη στο νοσοκομείο μας περιμένουν προπάντων ηρέμησε..》σχολίασε κοφτά γυρνώντας το κλειδί στην μίζα .

Αγκάλιασε το κορμάκι της φοβισμένη συγκρατώντας δια της βίας τους λυγμούς καθώς οι ενοχές την είχαν κυκλώσει βασανιστικά.

《Θεε μου αν πάθει κάτι θα πεθάνω Κρίστιαν ορκίζομαι..!》ψέλλισε ευρισκόμενη σε παραλήρημα που στην κατάσταση που βίωναν φάνταζε λογικό .

《Είσαι η καλύτερη μητέρα που έχω γνωρίσει στην μέχρι τώρα ζωή μου ..》εξομολογήθηκε με ειλικρίνεια δρώντας κατασταλτικά στην αγωνία της .

《Κι εσύ ο καλύτερος πατέρας που θα μπορούσα να χαρίσω στο πλασματάκι μου ..》

《Το πιστεύεις ..; Σκοπεύες να μην μου αποκαλύψεις την ύπαρξη της να σου θυμίσω..》

《Ναι και έσφαλα ..το παραδέχθηκα ευθύς σαν σε αντίκρισα να κοιμάσαι μαζί της ..ομως τι έχει το παιδάκι μας..;》ρώτησε με παράπονο ακουμπώντας το ζεστό μέτωπο της .

《Σε λίγο θα ξέρουμε γλυκιά μου ησύχασε..δεν μας ωφελεί ο πανικός..》σχολίασε ενω και τα δικά του χέρια έτρεμαν παρατήρησε συγκινημένη.