I Never Thought It Would Be You

Hoofdstuk 15

POV Noah

Als ik klaar ben met mijn verhaal begint ze te schreeuwen:
"Je hebt me in mijn onderbroek gezien!?" Ze is eigenlijk best knap als ze boos is. Nee dat is ze niet! Ik pest haar, ze is lelijk. Je kan jezelf niet meer voor de gek houden ze is gewoon knap geworden. Nee dat is ze niet, ze is hartstikke lelijk. Ugh ik word gek van mijn gedachten.
Ik heb ineens door dat ik niet geantwoord heb, dus ik zeg snel:
"Nee! Ik heb weggekeken!" Ze kijkt eerst boos maar dan lijkt het alsof haar blik een beetje verzacht, alsof ze je aardig vindt, wees aardig terug! Ahhh, nee ik ga niet aardig tegen haar doen, ik haat haar.
Dan begint ze ineens te giegelen, Jezus ze is nu knap. Ugh, kan ik mijn gedachten niet gewoon uitzetten.
"Wat valt er te lachen?" Vraag ik boos, want ik ga dus echt niet aardig tegen haar doen.
"Niks. Alleen het feit dat ik jou aangevallen heb." Nu begint ze nog harder te lachen. Ze is zo schattig als ze lacht, waarom kan ik dit nou niet uitzetten, ik word er gek van!
"Ja haha. Heel grappig." Zeg ik droog en heel sarcastisch, nu gaat ze echt helemaal dood van het lachen en voor een minuut vraag ik me af of ze ooit nog wel bijkomt, maar dan gaat ze iets rustiger lachen totdat ze eindelijk is gestopt. Ik kijk haar gemeen aan want ik vind dit namelijk niet zo grappig.
Dan vraagt ze, "Hoe kom ik eigenlijk thuis?". Ik ga haar dus echt niet brengen, ze mag misschien knap zijn, godver Noah doe normaal, maar ik ga echt niet helemaal weer naar de universiteit rijden.
"Lopend." Zeg ik dan dus maar.
"Kun je me niet brengen?" Vraagt ze voorzichtig.
"Nee."
"Waarom niet." Stop met die vragen.
"Omdat ik lui ben." Zeg ik dan dus maar, ik dacht dat dat wel duidelijk was, maar ja, blijkbaar toch niet. Ik laat me neer vallen op de bank en zet de tv aan. Ik voel Catelyns blik nog steeds op mijn rug branden maar ik trek me er weinig van aan. Er is eigenlijk niets leuk op tv dus zet ik Netflix maar aan, tegelijkertijd voel ik de bank naast me iets in deuken, ik blijf met het scherm hangen op een horror film en hoor al gelijk een gek piep geluidje naast me, dus klik ik hem aan.
"Nee please Noah, ik kan echt niet tegen horror" Zegt ze.
"Dan ga je toch lekker met m'n zusje en haar barbies spelen als je zo'n mietje bent." Ha, die was goed. Dan hoor ik niks meer dus ik ga ervan uit dat die bij haar ook wel aankwam. Ik zet de film aan en begin te lachen als er al gelijk iemand dood gaat.
"Hoe kan je daarom lachen, maniac." Zegt Catelyn met een kussen voor haar gezicht en haar ogen dicht.
"Omdat het gewoon zo slecht is dat het grappig is, je kan bijna ruiken dat al dat bloed ketchup is!"
"Kunnen we alsjeblieft iets anders opzetten, ik vind dit echt niet leuk" Zegt Cate zonder haar ogen te openen.
"Als je zo'n mietje bent dat je dit eng vindt waarom ga je dan niet gewoon weg." Ze blijft toch zitten maar kijken doet ze niet. Ik zie haar even twijfelen voor ze zegt:
"Ja dat durf ik nu niet meer door die stomme film van jou, en by the way ik heb honger."
"Nou dan ga je naar de keuken en eet je iets, en kan je ook iets voor mij meenemen want ik heb honger." Zeg ik dan maar, jeetje moet ik alles voorkauwen ofzo, het is toch niet zo moeilijk om gewoon eten te pakken. Ze loopt weg met het kussen stevig in haar armen.

Na een kwartier is ze nog niet terug en heb ik inmiddels wel echt honger.
"Catelyn waar blijft dat eten?" Roep ik hard naar de keuken terwijl ik er heen loop.
"Ik durf niet meer verder te kijken naar de film dus ik wilde iets doen wat lang duurde, en ik ben hier veilig want er zijn messen, dus ik ben maar koekjes gaan bakken." Krijg ik als antwoord terug als ik eenmaal in de keuken sta en Catelyn spullen aan het afwegen is.
"Uhm, Oke. Wat voor soort koekjes?"
"Chocolate chip, maar ik kon geen chocolate chips vinden, dus ik heb maar een chocoladereep gepakt."
"Oeh, m'n favo." Mompel ik en loop langzaam dichterbij terwijl ze inmiddels het deeg aan het kneden is.
Ik loop rustig door en pak de bloem die naast haar staat. Ha, ze heeft niks door. Ik gooi een handje bloem in haar gezicht.
"OMG NOAH! WAT DOE JE?" Roept ze boos terwijl ze zich omdraait.
Damn wat is ze eigenlijk knap als ze zo boos is. Nee gadver, noah wat doe je, ja weet ik niet, ugh, ik moet stoppen met die gesprekken met mezelf.
"IK WACHT OP ANTWOORD HOOR!" Word ik uit mijn gedachten gehaald.
"Bloem op jouw gooien." Antwoord ik droog terug. Maar dat had ik beter niet kunnen doen want ze pakt het hele pak bloem en gooit heel veel ervan naar me.
"Catelyn stop!" Roep ik als ze maar door blijft gaan met handjes bloem naar me gooien terwijl ik weg ren
"Payback bitch." Roept ze lachend. Oh nee, mij een bitch noemen, die krijg je terug.
"Please Lyn, stop."
"Hoe noemde je mij" Zegt ze ineens terwijl ze stopt met rennen en me serieus aan kijkt. Kut, ik noemde der Lyn, waarom noemde ik haar Lyn. Cate is gebruikelijk, echt niemand noemt haar catelyn maar waarom Lyn. Hoe kom ik er uberhaupt op.
Omdat je haar een bijnaam wilt geven want ze is aardig. nee gadver. Ze is niet aardig. Ja zeker wel, ze is super aardig merk dat gewoon. Agh nee. Ga weg kut gedachtes. Ze betekent niks.
"Niemand noemt mij zo." Zegt ze als ze rustig terug loopt naar de keuken waar ze doorgaat met het beslag kneden alsof ze niet het hele huis onder het bloem heeft gestrooid.
"En nu moet ik dit zeker op gaan ruimen?" De sfeer is door haar in een klap weg.
"Dat zou fijn zijn." Zegt ze. Waarom heb ik geen effect meer op haar. Ze werd altijd zo bang vanmij dat ze alleen als ze me ziet al huivert, en dat is nu helemaal niet meer zo.

POV Catelyn

Terwijl ik lachend achter hem aan ren met bloem in mijn handen roep ik "Payback bitch." Ik hoor hem lachen. Hij heeft eigenlijk wel een leuke lach. Wacht wat catelyn doe normaal. Je hebt een vriendje. En hij pest je!
"Please Lyn, stop"
Ik stop abrupt met rennen en kijk hem serieus aan. noemde hij mij nou echt lyn.
"Hoe noemde je mij." Zeg ik ineens bloed serieus
"Niemand noemt mij zo" Dat is niet helemaal waar. Mijn vader noemde mij vroeger altijd zo, hij vond Cate niet leuk genoeg want dat gebruikte iedereen
Ik sta op het punt om te huilen, maar het is Noah. Hij is het niet waard. Dus loop ik rustig terug naar de keuken waar ik doorga met de koekjes maken. Ineens hoor ik Noah.
"En nu moet ik dit zeker op gaan ruimen?" Ik ben zo boos en verdrietig dat het me niks meer boeit.
"Dat zou fijn zijn." Ik weet gewoon dat Noah het niet begrijpt.
"Nope, veel succes ermee." Yay ik mag het doen. Ik krijg ineens een idee. Snel ren ik de trap op en zoek naar Jara's kamer terwijl ik haar naam roep.
"Jara?" Ik open een deur. Geen Jara. "Jara waar ben je?" Opeens hoor ik voetstappen snel op me af komen. Een lachende Jara staat nog geen twee seconden later voor mijn voeten.
"Hoi Cate. Mag ik je zo noemen? Vast wel." Ze ratelde door over van alles en nog wat.
"Jara, ik heb je hulp nodig." Onderbreek ik haar.
"Met wat?"
"Kom maar mee." Ik pak haar hand vast en samen lopen we naar de keuken.
"Wat is hier gebeurd?" Vraagt ze verbaasd.
"Niets. Maar, ik heb je hier mee naartoe meegebracht voor een reden. We gaan opruimen en dan koekjes bakken!"
"Koekjes! Ik hou van koekjes!" Jara springt enthousiast op en neer. "Ik zet K3 op, dan kunnen we meezingen!" Ik grijns, dit is best een goed idee, want nu hoef ik niet alleen op te ruimen. Er staan 2 bezems tegen de muur aan die ik pak, een ervan geef ik aan Jara en we gaan aan de slag.

POV Noah

Ik ben nu ongeveer weer tien minuten bezig met de film, maar ik let voor geen meter op. Zal ik sorry zeggen? Nee. Ja. Nee. Ja. Oke. Twijfelend loop ik naar de keuken, maar als ik in de buurt ben hoor ik hard K3 muziek. Waarom zou Catelyn dat luisteren. Als ik de keuken in kijk zie ik Catelyn met mijn kleine zusje Jara dansen en zingen op de muziek. Terwijl ze aan het schoonmaken zijn. Zonder dat ik er iets aan kan doen krullen mijn mondhoeken omhoog. Ik glimlach. Een echte glimlach. Mijn zusje is blij, dus dan ben ik het ook.

--------------------------------------------------------------------------------------

oké, uhm sorry sorry sorry sorryyyyyy

we hebben echt al heeeeeeel lang niet meer geschreven. of na ja.
ik (xx_Belle_Laag_xx) heb echt al heeeeeeel lang niet meer geschreven. maar dat gaan we dus even anders doen.
we gaan nu weer zo veel ogelijk proberen te schrijven dus nou ja dat.

byeeeeeee