အေရွ႕အရပ္သည္ကား ေရာင္နီထြန္း၍ ေနသစ္တစ္ခုသည္ အသက္ဝင္လွုပ္ရွားစျပဳလာသည္။
"ဗိုလ္ေလး... ဗိုလ္ေလး..."
သမားေတာ္ႀကီး အေဝရာမွာ အေရးေပၚအခန္းေထာင့္ဝယ္ ငုတ္တုပ္ေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာေသာ ရွင္းဝဏ္၏ ပုခံုးကို အသာအယာ လႈပ္ႏိုးလိုက္ကာ...
"ဗိုလ္ေလး အိမ္ျပန္ကာ နားလိုက နားပါေတာ့။ က်ဳပ္လည္း ရွိပါရဲ႕။"
ရွင္းဝဏ္မွာ ထိုအခါက်မွ ဇေဝဇဝါျဖင့္ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ၾကည့္မိေတာ့သည္။ ဒီေနရာက အေရးေပၚအခန္းပဲ။ သူက ဘာကိစၥနဲ႔ ဒီေနရာေရာက္ေနတာလဲ? သူေနာက္ဆံုးမွတ္မိသည္က သူႏွင့္ အရွင္ေယာေဝ စကားမ်ားၾကသည္။ အရွင္ေယာေဝမွာ ႐ုတ္တရက္ႀကီး နာက်င္မႈေဝဒနာႏွိပ္စက္ျခင္းခံသည္တြင္ သူ႔မွာ အရွင္ေယာေဝကို စိုးရိမ္တႀကီးျဖင့္ ေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ပိုင္း မွတ္ဉာဏ္မ်ားက ေဝဝါးကာ ဘာမွ မမွတ္မိ။ ယခု သတိဝင္လာ၍ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက အေရးေပၚအခန္းေထာင့္တယ္ ငုတ္တုပ္ေလး အိပ္ေနသည္တဲ့။ ေကာင္းေရာ....
"က်ဳပ္က ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီအထဲေရာက္ေနတာတုန္း သမားေတာ္ႀကီး"
"ဗိုလ္ေလးရဲ႕ ဦးရီးကို ဒီပို႔ေပးရင္းႏွင့္ ဒီေရာက္ေနတာပါေကာ။"
"အိမ္း... ထူးဆန္းပါ့။ အဲဒါေတြ က်ဳပ္ မမွတ္မိၿပီေကာ သမားေတာ္ႀကီး။"
အေဝရာကေတာ့ အူတူတူျဖစ္ေနေသာ ရွင္းဝဏ္အား ၾကည့္ကာ နားလည္စြာ ျပံဳးလိုက္သည္။ ဤကား ထိုအဆိပ္၏ အက်ိဳးဆက္ ဆိုးက်ိဳးတခုျဖစ္ၿပီး အဆိပ္မိသူသည္ ထိုအဆိတ္တို႔ကို ခႏၶသမွ ေခ်ဖ်က္ၿပီးသည့္တိုင္ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ အခ်ိန္အခိုက္အတန႔့္တခုကို ေမ့ေလ်ာသြားသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုအခ်ိန္အခိုက္အတန္႔သည္ တစ္ရက္၊ တစ္ညထက္ပို မၾကာတတ္သလို အဆိပ္မိသူတိုင္းေတာ့မျဖစ္ေပ။
"အိမ္း... အဲ့ဒီ မမွတ္မိတာကေတာ့ အဆိပ္ရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ ဆိုးက်ိဳးေၾကာင့္ပါ့။ သို႔ေပမယ့္ မပူပါလင့္ ဗိုလ္ေလး။ အခ်ိန္တခုၾကာရင္ ျပန္လည္ အမွတ္ရပါလိမ့္မယ္ေကာ။"
ရွင္းဝဏ္က ေခါင္းညိတ္ေနရင္းမွ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ကုတင္ေပၚဝယ္ လဲေလွ်ာင္ေနေသာ အရွင္ေယာေဝထံမ်က္စိေရာက္သြားေတာ့သည္။ သတိေမ့တာလား အိပ္ေပ်ာ္ေနတာလားမသိ။ မ်က္စိေလးမွိတ္ကာ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ မ်က္ႏွာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ျဖဴေလ်ာ္၍ေနသည္။
YOU ARE READING
ဖူးစာရွင္ || ဖူးစာရှင်
Actionတခါက ကမ႓ာႀကီးရဲ႕ ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ မဆံုးႏိုင္ေအာင္ က်ယ္ဝန္းတဲ့ အနႏၲသစ္ေတာဆိုတာ ရွိသတဲ့။ အဲ့ဒီ့ သစ္ေတာႀကီးထဲမွာ Demon ႏွစ္ေယာက္ဟာ သူတို႔ရဲ႕ ႏွလုံးသားစိတ္ဝိညာဥ္ေတြကို အခ်စ္ေတြနဲ႔ ထာဝရခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့ေလရဲ႕..... တခါက ကမ္ဘာကြီးရဲ့ ထောင့်တစ်နေရာမှာ မဆုံးနိုင်...
