Mos më lësho!!!

Chapter 5

-Nuk di nga tia nis, pranoi pas disa perpjekjesh te deshtuara qe beri per te folur.

-Sikur t'ia nisesh nga ai mesazhi idoit qe me dergove ate nate, foli serioz ai.

-Me fal! Kerkoi pasi shfryu sikur te perpiqej te nxirrte sikletin ne ate shfryrje.

-Nuk zgjidh gje me vetem nje 'me fal'.

-E di, por ate nate mendoja se do te te mbroja ty me ato fjale qe te shkruajta... doja te te mbaja larg, nuk doja te te merzisja te betohem, u perpoq ajo te shpjegohej.

-Nuk doje te me merzisje, me shkruajte se ishe fejuar me dike dhe se ishit jasht, cfare mendove se po beje me kete? E pyeti qortues kete here.

-Doja te me urreje...

-E arrite per pak minuta, tregoi te verteten ai, ...derisa u kthjellova qe kishte shume gjera qe nuk shkonin.

Ajo nuk foli me vetem permbysi shikimin e merzitur mbi duart e saj qe ne stres kishte filluar ti ferkonte me njera -tjetren.

-Nje gje nuk e kuptova kurre, foli serisht ai dhe terhoqi vemendjen e saj qe ngriti koken per ta pare ne sy.

-Cfare? e pyeti kurioze sepse ajo pak gjera i kishte sqaruar.

-C'ishte ajo, kemi ikur jasht vertete mendove se un nuk do te levizja cdo gure per te mesuar se ku ishte?

-Kisha vendosur te beja dicka... foli ajo dhe ai rrudhi vetullat ne mos kuptim.
-Cfare dickaje? E pyeti serisht me mendjen qe me nje mendim po i torturonte.

-E kisha vendosur qe ajo dreq fejese nuk do te behej ne asnje menyre, me mire vdisja se te mos luftoja per te vetmen gje te bukur e te mire qe me kishte ndodhur ne jete.

-Me ke do te luftoje? Pyeti serisht ai duke e ditur qe ajo kishte pranuar te mos luftonte me askend.

-Un e vdekur isha gjithesesi, me mire te vdisja e lumtur qe kisha luftuar me trupin tim vetem per te lene te jetonte shpirtin e zemren. I tregoje te verteten me ne fund, e ai vetem e mori ne perqafim duke mos i thene me asnje fjale me shume, edhe fjalet nuk i dilnin i dridhej zemra vetem tek e mendonte dicka te tille.

-Vertete e mendove te ma beje nje gje te tille mua? Keto fjale i dolen nga shpirti.

-Me fal por doja sikur nje here te vetme ne jete te isha egoiste, dhe fshiu me kurrizin e dores lotet.

-Mos qaj vogelushe, gjithcka kaloi, ngushelloi ai dhe filloi te krihte floket e saje me gishterinje per ta qetesuar, ama koka e tij nuk po ia dilte te qetesohej nga ato mendime torturuese po dinin mire si ta cmendnin.

'E vogla ime' e perkedheli duke prekur cdo kontur te fytyres se saje si per tu siguruar me tej qe e kishte aty duke fjetur e qete dhe e sigurt ne krahet e tij.

***
Gjumi i doli serisht nga disa ulerima, nuk kishte qetesi per te ne kete shtepi perfundimisht, vetem se kete here ulerimat ishin te nje femre, u kthye te shikonte anen tjeter te krevatit por u zhgenjye kur nuk e gjeti Krisin aty prane saj, u ngrit nga shtrati dhe me hapa te vegjel u afrua drejt deres per te degjuar se c'po ndodhte, sillej si nje e huaj ne ate shtepi qe pretendohej te ishte pak edhe saja.

-Un amanetin ca cova gjer ne fund, vajzen e gjete ku e le, ndonese burri i botes me trokiti ne dere per te marre te bijen un nuk ia dhash per te mos shkelur mbi fjalen tende edhe pa me dhene ti asnje sqarim, tani dua nje sqarim se c'po ndodh, pse e solle ne shtepi vajzen ashtu?

-Eshte me barre ore po te them, eshte me barre e bija e botes uleriste gruaja ne kupe te qiellit pa i interesuar se nga vajza per te cilen po fliste e ndante vetem nje dere, e cila i depertonte lehtesisht ato ulerima.