Beni koruyor. Bana değer veriyor. O benim tek arkadaşım, beni tek seven kişi o . O beni tek tuhaf bulmayan kişi.
Tek sorun onu kimsenin görmemesi.
O var. O gerçekten var.
Peki neden onu kimse görmüyor.
Neden sadece ben görüyorum tek ben.
Etrafimda...
Bu bölümün şarkısı AJ Mitchell - I Don't Want You Back. Bölümle en çok uyan şarkı bu sanırım. Çünkü daha iyisine bulamadım. Sözler fazla uyumlu değildiye Türkçe çevirisini eklemedim. Yukarıya tıklayıp,dinleyebilirsiniz.
SEN DE DUYDUNMU? : ~Sanki git gide onu kabullendiğimin farkına varıyordu. Gitgide dibe gömüldüğümün farkındaydı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aşağı kata indim her yer karanlıktı . Rüzgar salonda yoktu ya da zifiri karanlıktan onu görmüyordum . Odama çıkarken yanıma mumu almamıştım. Deli gibi Rüzgârı ararken bir yandan da sessiz olmaya çalışıyordum. Nefes nefese kalmıştım ses çıkmasın diye kendimi sakinleştirmeye çalışıyordum ama olmuyordu. Korkudan daha da hızlı nefes alıp vermeye başlamıştım. Tam o sırada Rüzgâra çarptım. Neden yaptığımı bilmiyorum ama ona sarıldım. Cidden sarıldım. Neden yaptım ya ben bunu? Ama o an hiç olmadığım kadar güvende hissettim.
Kendime gelip Rüzgâra sarılmayı bıraktım. Hiçbir şey yapmayıp bana bakıyordu şaşırmıştı. İşaret parmağımı dudağıma götürüp sus işareti yaptım. Bir terslik olduğunu anladı. İkimiz de etrafı gözlüyorduk . Rüzgâr beni korumak için duvar tarafına geçip beni arkasına aldı. Hafif adımlarla yana kayarak üst katın merdivenlerine ilerliyorduk. En sonunda odaya hızlı bir adım attık.
-Noldu? diye sessizce sordu kapıyı hafif açık bırakıp koridoru gözetlerken Bu kapının anahtarı nerde diye telaşlı birşekilde söylenirken etrafa bakıyordu.
Onu ilk defa bu kadar telaşlı görüyordum.
Kapıya baktım cidden anahtar yoktu etrafa bakmaya başladım. Kapıyı hızla açtığım için yere düşmüş, aldım ve titreyen ellerimle anahtarı Rüzgâra verdim. Kapıyı hızlı ve sessizce kilitleyip bana döndü.
Kapıya sırtını yaslamış telaş içinde bana bakarken az önceki sorusuna cevap bekliyordu.
-O adam, takım elbisesi olan, onu sokakta eve bakarken gördüm ve sanırım o da beni gördü dedim.
Korkudan bunu söylerken kekelemiş bile olabilirim. Normal, sonuçta hayatımda her gün bir kadını ölmekten kurtarıp bir adamın canını almıyorum ve o adamın herhalde bir yakını olan başka bir adam peşime düşmüyor. Böyle söyleyince daha kötü oldu farkındayım. Hayatımın toplam aksiyonunun 10 katı kadarının bile yanına yaklaşamayacağı aksiyonu bir günde yaşamıştım. İç sesim bu durumlarda susturulamaz hale geliyor. Her neyse Rüzgar bunu duyunca şaşırdı, yüzüme baktı.
-Sen niye böyle birşey yaptın ? Niye yanıma geliyorsun kapını kilitleyip odanda kalsana dedi. Tedirginliği yüzünden belliydi.
O an duraksadım. Bunu neden yaptığımı ben bile bilmiyordum. Belki de onun yanında kendimi rahat hissettiğim için yapmıştım ama bunu ona söyleyemezdim.
