Beni koruyor. Bana değer veriyor. O benim tek arkadaşım, beni tek seven kişi o . O beni tek tuhaf bulmayan kişi.
Tek sorun onu kimsenin görmemesi.
O var. O gerçekten var.
Peki neden onu kimse görmüyor.
Neden sadece ben görüyorum tek ben.
Etrafimda...
Bu bölümün şarkısı Billie Eillish~ Khalid - Lovely Türkçeye çevrilmiş halini yukarıya ekledim, okuyup dinleyebilirsiniz.
SANA İHTİYACIM YOK: -Bana ihtiyacının olduğunu sanmıyorum bu zamana kadar bensiz gelmişsin şimdi de bensiz yoluna devam edebilirsin dedi omuzlarını silkerek.
~Ben ilk defa bir çift gözün özür dilediğini, benimle konuşmak için yalvardığını gördüm.~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Disiplin olayının ardından 2 hafta geçti. Bu iki haftada Rüzgar'la hiç konuşmadık. Sürekli ondan kaçıyordum. Gözlerime benimle konuş artık der gibi bakıyordu ama ondan gözlerimi bile kaçırıyordum. Çünkü onunla konuşmak istemiyordum. Niye konuşayım ki? En son yaptığı şey tam bir faciaya sebep olmuştu. Disipline gittim zaten üstümde o kadar dalga geçilecek şey var ki onunla birlikteyken yenileri ekleniyor.
Rüzgar da suçunu biliyor, evde top oynarken annesinin en sevdiği çiceğinin vazosunu düşürüp kıran küçük masum bir çocuk gibi bakıyor gözlerime. Ben ilk defa bir çift gözün özür dilediğini, benimle konuşmak için yalvardığını gördüm.
Son dersteyim. Annemden mesaj geldiğini gördüm.Büyük teyzem hastalanmış ve bakacak kimsesi olmadığı için o gidecekmiş, bana dolapta yemek olduğunu ve babamın eve gece geç geleceğini söyleyen bir mesaj atmış. Benim için sıkıntı yoktu. Evde yalnız kalmayı seviyordum. Annem de biliyordu.
Kursun bitmesine 5 dakika var. Evet maalesef annemin ve öğretmenlerimin zoruyla kursa kalıyorum. Zaten okuldan nefret ediyorum bir de 2-3 saat kalmak için zorlanıyorum. Normalde maaş bağlasalar bile iki dakika durmam ama annemi daha fazla üzmek istemiyorum.
Rüzgar erkenden montunu giyip çantasını takmıştı ve sırasında oturmuş bana bakıyordu. Zil çaldı ve toparlanmaya başladım . Rüzgar yanıma geldi.
-Lütfen bana bir şans daha ver. Senin bana ihtiyacın var , benim de sana ihtiyacım var dedi gözlerimin içine bakmaya çalışıyordu ama ben gözlerimi sürekli ondan kaçırıyordum.
-Benim sana ihtiyacım falan yok. Nerden çıkardın bunu? Bu zamana kadar sensiz geldim. Şimdi sen olmadan da yoluma devam edebilirim dedim. Bunu olabildiğince sessiz söylemiştim ve arkadaşlarım anlamasın diye Rüzgar'a bakmıyordum . Çantama eşyalarımı koyuyordum.
- Tamam ihtiyacın yok ama benim sana ihtiyacım var o ilaçları almayı lütfen bırak . Hem kendini hem beni halsizleştiriyorsun o ilaçlar yüzünden eriyip gidiyorum dedi Rüzgar soluk beyaz kolunda ki morlukları gösterdi. - o ilaç bana zarar veriyor diye ekledi sessizce yere bakarak.
Tabii ya o ilaçlar yüksek dozda depresyon ilacı. Rüzgar'da depresyondan ortaya çıktığına göre İLAÇLAR İŞE YARIYOR.
- Ben de eriyip gitmeni istiyorum zaten . Seni görmek istemiyorum. dedim sinirli bir şekilde. Evet ona sinirliydim çünkü onun yüzünden ailem bile beni deli zannediyor.
