ONDAN SAKIN BAHSETME

SEN KAZANDIN

-Ambulansı aramalıyız dedim.
-Hayır dedi net birşekilde.

Ambulansı aramak istiyordum ama evet şuan bende biliyordum ,arayamazdım. Sadece vicdanımı rahatlatmak için söylemiştim. Ararsam suç üstüme kalacaktı.

Sonra yan evin duvarında yığılıp kalan hamile kızın inleyen sesini duydum. Yerde doğrulmaya çalısıyordu.

Yanına gittim tahminen 20-21 yaşlarında bir genç kızdı. Onu kaldırdım.

-İyi misin dedim

Telaşlı bir şekilde o adamı arıyordu.
Sonra gözü yan evin duvarının önünde olan kan gölüne takıldı. Dondu kaldı.

Bir anda hızlıca benden kaçmaya, sokağın sonuna doğru ilerlemeye başladı.
Peşinden gittim. Kolunu tuttum.

-iyi değilsin hastaneye gitmemiz lazım her yerin yara bere içinde.

-Bak beni kurtardığın için teşekkür ederim. Kimseye burdaki durumu söylemeyeceğim zaten seni tanımıyorum da . Ama başımı büyük bir beladan kurtardın, teşekkür ederim .Şimdi gitmeliyim dedi ve şiş karnını eliyle tutup, koşarak sokaktan çıktı .

Ben de sokağın sonuna doğru ilerledim .Tam çıkacaktım ki takım elbiseli bir adamın sokağa girdiğini farkettim. Rüzgar beni duvarın dibine çekmeseydi adam beni görecekti.

Takım elbiseli adam , az önce muhtemelen öldürdüğüm yerde yatan adama bakıyordu. Küfürler savuruyordu. Arkasını döndü . Birine telefon açtı. Ben de evin duvarından sokağa doğru ilerledim.

Adam galiba beni farketti ve sokağın sonuna doğru koşmaya başladı Ben de sokaktan çıkıp başka bir sokağa girdim. Adam arkamda değildi demekki beni farketmemiş yani ben öyle umuyorum.

-iyi misin dedi Rüzgar yüzümdeki ufak tefek yaralara bakarak evet iyiyim dedim. Onun da yüzünde yaralar vardı.

-evet iyiyim ama sen değilsin hastaneye gidelim dedim. Sonra kendi hayalime bunu dediğimi farkettim. İkimiz de durduk hafif bir utançla gülümsedim. O da gamzelerini belli ederek hafif sırıttı.

Eve doğru yürüyorduk.

-Beni kurtardığın için teşekkür ederim dedim.

- Her zaman yanındayım dedi gülerek.
Bir anda arkasına baktı. Ben de baktım sokağın başında o takım elbiseli adamı gördüğüme yemin edebilirim ama ortadan kaybolmuştu.

Rüzgar hızlandı ve beni kolumdan tuttu.

-Eve gir dedi , kapıyı kilitle.

Eve girdim dediğini yaptım , korkuyordum ya o adam gerçekten ordaysa. Odama çıktım ve sokağa bakan penceremin perdesini hafif araladım Rüzgar hala ordaydı. Neden gitmemişti. Rüzgar'ın orda olması nedense beni rahatlatmıştı.

Üstümü değiştirdim yüzümde ki ufak yaralara pansuman yapıp krem sürdükten sonra
biraz dinleneyim dedim. Üstümü değiştiriyordum. Gözlerim montumdaki ve okul üniformamda ki kan lekelerine takıldı. Montum, ve okul hırkam siyah olduğundan pek belli olmuyordu ıslak mendille sildim, ama içimde ki beyaz okul t-shirt'ıma da sıçramıştı. Onu lekelerinin çıkması için ufak bir kovaya attım ve içine suyla birlikte deterjan döktüm. Yorgunluğa daha fazla dayanamayıp uykuya daldım.

Bağırarak kabusumdan uyandım. Terden sırılsıklam olmuştum resmen. Bugün yaşadığımız olayda o adamın ölmüş olma ihtimali beni delirtiyordu. Dışarda şiddetli bir yağmur vardı. Şimşekler o kadar güçlüydü ki kısa süreliğine odamı aydınlatıyorlardı. Yağmura bakmak için perdeyi hafif araladım.

Rüzgar hala ordaydı . Neden ordaydı. Karşı evin balkonunun altına sığınsa da saçlarından ıslandığı belliydi. Onu öyle bırakamazdım. Evet hayal olsa bile vicdan azabı çekmek istemiyordum. Yani bugün beni kurtarmıştı , onun sayesinde hayattaydım. Hayal bile olsa ona bunu yapamazdım. Aşağı kata indim ve kapının kilidini açtım. Kapıya çıktığımı gören Rüzgar yanıma geldi.

-içeri gir ve kapıyı kilitle neden dışarı çıktın ki?

-Neden hala burdasın ? Islanıyorsun.

-Seni korumak için dedi belli ki ben gördüğüm için o adamı o da görmüştü e hayalim sonuçta.

- içeri gel dedim. Bunu dedikten sonra demese miydim diye düşündüm ama cidden onu böyle bırakamazdım. Yüzüme baktı .

-olmaz dedi

-Neden olmaz dedim büyük bir ciddiyetle.

-Burda seni koruyabilirim dedi

-içerde de beni koruyabilirsin dedim

Allah'ım şuan komşular kapıda kendi kendime konuştuğumu görseler bittim ben.

Yüzüme baktı tam hayır diyecekken

-Hem şimşek ve gök gürültüsü biraz korktum sanırım dedim . Ya ben şuan ne yapıyorum , hayalime yalan söylüyorum  .Yalan söylediğimi anlayan ufak bir sırıtışla bana baktı ve kaşlarını kaldırdı. Kapıyı sonuna kadar açıp geri çekildim. İçeri girdi. Tam içeri girdiğimiz anda elektrikler kesildi

Mum alıp salona tekrar döndüm ve koltuğun önündeki sehpaya koydum. Rüzgar içeri girdiği yerde bekliyordu hiç kıpırdamamıştı. Saçlarından sular damlıyordu. Ona bir havlu verdim.

-Sağol dedi sessizce ve saçını kurulamaya başladı hala ayakta duruyordu.

-Niye orda dikiliyorsun dedim ona

Gülerek koltuğa oturdu .

Bir 15 dakika sadece mumun yanışına kitlendik. Aynı benim gibi yanıyordu. Kimseye sesini çıkarmıyordu. Şuan hayalimle baş başa oturuyordum yavaş yavaş yanıyordum ve beni kimse farketmiyordu.

-Yorgun görünüyorsun eğer istersen odana çık ve dinlen ben burda beklerim korkma dedi.

Salondaki mumu da alıp odama çıktım ışıkların ve aynı anda ailemin evde olmaması biraz beni korkutmuştu ama zaten benim odam hiçbir zaman tam anlamıyla aydınlık olmadı. Işıkları hiçbir zaman tam açmadım. Hafif loş ışığa alışıktım her zaman. Içim karanlıkken ışıkları nasıl açabilirdim ki? O yüzden çok ufak ışıklarla aydınlanıyordu odam tıpkı benim çok ufak sebeplerle hayata tutunmam gibi.

Tamam şuan gerçekten edebiyat yapmanın sırası değil. Şimşek çakıyordu ve cidden gök gürültüsü yeri göğü inletecek kadar güçlüydü. Dışarıda resmen şiddetli bir fırtına vardı . Aşağı inmeyi düşünüyordum neden bilmiyordum ama Rüzgar'ın yanındayken güvende hissediyordum çünkü her ne yapıyorsa tehlikelere karşı beni koruyordu yani en azından ben öyle görüyordum.

Telefonumu elime aldım ve annemden 19 cevapsız çağrı olduğunu gördüm annemi içini rahatlatmak için aradım ve herşeyin iyi olduğunu söyledim. Sarjım bitmişti en azından annemin içini rahatlatmıştım.

Dışardaki fırtınaya bakmak için perdeyi hafif araladım bugün gördüğüm takım elbiseli adamın komşunun balkonunun altından buraya baktığını gördüm. O anda takım elbiseli adam da beni gördü. Büyük bir şimşekle beraber her yer aydınlandı. Neden yaptığımı bilmiyorum ama hemen aşağı kata Rüzgar'ı yanıma almaya koştum. Odamda kalmalıydım . Evet odamı kilitleyip odamda kalmalıydım ama Rüzgar'ın yanına alt kata indim.

Canlarım 💜 Evet bu bölüm düşündüğümdenden geç geldi farkındayım fakat giff bulamadım daha doğrusu buldum ama beğenemedim. Her şeyin mükemmel olmasını istiyorum. Bu bölümde Berra'nin depresif duygularını fazla gösteremedim ama gösterilecek bir bölüm olduğunu da düşünmüyorum.  Çünkü daha çok heyecan duygusu baskındı. Bölümü en heyecanlı yerinde kestiğimin farkındayım. Diğer bölümünde taslağı hazır. Bir sıkıntı çıkmazsa onu da en kısa sürede atacağım. İyi okumalarrr.