ဝူရန္နဲ႔ က်င့္ေလးတို႔ လက္ထက္ထားတာ တစ္လပင္ရိွသြားၿပီျဖစ္သည္။ထိုတစ္လအတြင္း ဝူရန္က က်င့္ေလးလိုအပ္သမ်ွကို အကုန္ျဖၫ့္ဆည္းေပးခဲ့ေသာ္လည္း က်င့္ေလးမွာ
အခ်ိန္ျပၫ့္ ေရွာင္က်န႔္အေၾကာင္းသာ ေတြးေနတတ္၍ တစ္ခါတစ္ရံ ေရွာင္က်န႔္တို႔သတင္းကို သူကိုယ္တိုင္ လိုက္လံစံုစမ္းေလ့ရိွေသးသည္။
"က်င့္ေလး........."
"မေခၚနဲ႔!!.......ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ကို ေခၚတာ ကြၽန္ေတာ္ မႀကိဳက္ဘူး!....."
"ေကာင္းပါၿပီး!!......က်င့္ေလး မႀကိဳက္ရင္
ကိုယ္ မေခၚေတာ့ပါဘူး......ဒါေပမဲ့ အစားမစားဘဲေတာ့
မေနနဲ႔ေလ....က်န္းမာေရးထိခိုက္မွာေပါ့........."
"သြားစမ္းပါ!.....
ခင္ဗ်ားျကီးအလုပ္သာ ခင္ဗ်ားလုပ္စမ္းပါ....
ၾကင္နာျပမေနနဲ႔....ခင္ဗ်ားမ်က္ႏွာနဲ႔ မလိုက္ဘူး!....."
ဆိုေသာ က်င့္ေလး၏စကားအဆံုးမွာ ဝူရန္တစ္ေယာက္ က်င့္ေလးအား ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းသာ ၿပံဳးျပ၍ .........
"စိတ္ဆိုးၿပီးရင္ေတာ့ အစားစားပါေနာ္.......
ဒီမွာ က်င့္ေလးႀကိဳက္တတ္တဲ့ ဟင္းေတြ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ထားတာ......."ဟုေျပာရင္း ထမင္းပန္းကန္ေလးကို က်င့္ေလးေရ႔ွခ်ေပးေတာ့......
ခြမ္း......ကလြမ္း......
ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ထမင္းမ်ားႏွင့္ ပန္းကန္ကြဲစမ်ားျပန႔္က်ဲသြားေလသည္။
"မစားခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာေနတယ္မလား!....
ထြက္သြား!....."
ထိုအခါမွ ဝူရန္တစ္ေယာက္ က်င့္ေလးအခန္းမွ ထြက္သြားေလသည္။
*ဘယ္အခ်ိန္လဲေတာ့ မသိေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့
မင္းအခ်စ္ကို ရပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေနမိတယ္....
ကေလးရယ္!!.....*
................................................................
ရီေပၚတစ္ေယာက္ ယီဘင္ဆိုသၫ့္အကိုနဲ႔ အလုပ္အတူတူလုပ္လာတာ အေတာ္အဆင္ေျပလ်ွက္ ရိွသည္။ထို့ေျကာင့္
ေရွာင္က်န႔္၏ မ်က္လံုးကို ျပန္ကုသေပးရန္ ႀကိဳးစား၍ ပိုက္ဆံမ်ား စုေနေလသည္။
"ရီေပၚ!!!....."
"ဗ်ာ......"
"ဘာလို႔ အဲ့ဒီေလာက္ ပိုက္ဆံေတြ သဲႀကီးမည္းႀကီး စုေနရတာလဲ?...."
YOU ARE READING
ခ်စ္ အတၲ ( Uni+ Zaw )
Fanfiction[Zawgyi] တစ္ခါတစ္ေလ.... ကိုယ္ရဲ ့ ဘဝက ဘယ္ေလာက္ပဲ ႏိွမ့္က်ပါေစ..... စစ္မွန္တဲ့ ေမတၲာေတာ့ ရိွခဲ့ျကတယ္မလား........ ခ်စ္တတ္လာတဲ့ လူတိုင္းက အတၲ ကိုယ္စီေတာ့ ရိွလာၾကတာပဲေလ........... ဒါဟာအျပစ္ဆိုလည္း.......ေက်ေက်နပ္နပ္လက္ခံလိုက္ပါ့မယ္...... [Unicode] တစ်ခါ...
