ေကာင္းကင္ဘံုအား ဆန္႔က်င္၍ (စာစဥ္-၈မွ ၁၀)

အပိုင္း(၁၁၉)ေကာင္းကင္ဧကရာဇ္၏ အုတ္ဂူအစစ္

အပိုင္း(၁၁၉)ေကာင္းကင္ဧကရာဇ္၏ အုတ္ဂူအစစ္

"ငါေသသြားတာလား?...ဒါက တမလြန္လား?..တမလြန္က ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ လင္းထိန္ေနရတာလဲ?"

က်န္းရီသည္ သတိရလာၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း စူး႐ွလြန္းေသာ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ မ်က္လံုးမဖြင့္ႏိုင္ေသးေပ။ သး၏ ေခါင္းသည္ မူးေဝေနခဲ့ၿပီး အာေခါင္မ်ားလည္း အလြန္အမင္း ေျခာက္ေသြ႔ေနေလသည္။ သူသည္ တံေတြးတစ္ခ်က္ ၿမိဳခ်လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းသပ္လိုက္သည္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ အားယူလိုက္ၿပီးေနာက္ သူသည္ မ်က္လံုးဖြင့္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေလသည္။

"အမ္!"

သူေ႐ွ႕႐ွိ ျမင္ကြင္းသည္ သူ႔အား ဇေဝဇဝါျဖစ္ေစသည္။ သူသည္ ခန္းမက်ယ္ႀကီး တစ္ခုထဲတြင္ လဲေလ်ာင္းေနခဲ့ၿပီး ထူးဆန္းစြာ ထြင္းထားေသာ ႐ုပ္တုမ်ားက သူ႔ပတ္လည္တြင္ ႐ွိေနခဲ့သည္။ မ်က္ႏွာသည္ အနည္းဆံုး ေပတစ္ရာခန္႔ ျမင့္မားလိမ့္မည္ ျဖစ္ၿပီး အလားတူ ထူးထူးဆန္းဆန္း ႐ုပ္တုပံုမ်ား ႐ွိေနေလသည္။ ထို႔ျပင္ မ်က္ႏွာက်က္တြင္ အျဖဴေရာင္ တလက္လက္ေတာက္ပေနေသာ အဖိုးတန္ေက်ာက္မ်ားစြာလည္း ျမႇဳပ္ႏွံထားေလသည္။ ေက်ာက္မ်ားသည္ အလြန္႐ိုး႐ွင္းစြာပင္ လွပေနသည္။

သူသည္ ခဏမွ် ၾကည့္႐ႈၿပီးေနာက္ ေခါင္းကိုေစာင္းကာ ေဘးဘက္သို႔ ၾကည့္လိုက္ျပန္ေလသည္။ ခန္းမႀကီး၏ နံရံမ်ားသည္ အစိမ္းေရာင္မ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း သူေတြ႔လိုက္ေလသည္။ နံရံမ်ားထက္တြင္ တံခါး မေျပာေလႏွင့္ ျပတင္းေပါက္ တစ္ခုတစ္ေလေတာင္ ႐ွိမေနေပ။ သူသည္ အေတာ္ေလး ထူးဆန္းသည္ဟု ခံစားေနရသည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္ ေ႐ွ႕တည့္တည့္႐ွိ ေက်ာက္နံရံႀကီးထက္သို႔ က်ေရာက္သြားေလသည္။ ေက်ာက္နံရံထက္တြင္ အနက္ေရာင္ ဝတ္စံုကို ဝတ္ဆင္ထားေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္၏ ပံုရိပ္ကို အေသးစိတ္ထြင္းထုထားေလသည္။

"ဒီလူႀကီးက တကယ့္ကို အံ႔အားသင့္စရာ ေကာင္းတာပဲ...ဒါက ႐ုပ္တုတစ္ခုျဖစ္တာေတာင္ ငါဖိအားေတြကို ခံစားေနရတယ္...သူက ေကာင္းကင္ဧကရာဇ္နဲ႔ အဆင့္အတန္းတူ ဆရာသခင္တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားလား?"