ေကာင္းကင္ဘံုအား ဆန္႔က်င္၍ (စာစဥ္-၈မွ ၁၀)

အပိုင္း(၁၁၃)ငါ့ကိုသတ္

အပိုင္း(၁၁၃)ငါ့ကိုသတ္

ေကာင္းကင္ဧကရာဇ္၏ ဂူသခ်ႋဳင္းသည္ အျပင္ဘက္မွ ၾကည့္လွ်င္ သာမန္ေတာင္ကုန္းငယ္ေလး တစ္ခုႏွင့္ မျခားေပ။ ဂူသခ်ႋဳင္း၏ ေ႐ွ႕ဘက္တြင္ ေက်ာက္နံရံႀကီးတစ္ခု ႐ွိၿပီး ေက်ာက္တံုးႀကီး၏ ေ႐ွ႕တြင္ေတာ့  ညီညာျပန္႔ျပဴးေနေသာ ေျမကြက္လပ္က်ယ္ႀကီးတစ္ခု ႐ွိသည္။ ေျမကြက္လပ္ႀကီးသည္ ယခုအခါတြင္ လူေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။ တစ္ခ်က္ၾကည့္ရံုႏွင့္ပင္ လူဦးေရ ငါးေထာင္၊ ေျခာက္ေထာင္ေလာက္႐ွိမွန္း သိသာေလသည္။

က်န္းရီသည္ လူေျခာက္ေထာင္၏ အလယ္တြင္ ရပ္ေနခဲ့သည္။ မၾကာေသးခင္ အခ်ိန္က သင္တန္းေက်ာင္းသည္ ေက်ာင္းသားမ်ား အားလံုးကို စုစည္းကာ ဂူသခ်ႋဳင္းအတြင္း႐ွိ အေျခအေနမ်ားကို အက်ဥ္းခ်ံဳး ေျပာျပကာ မွာၾကားစရာ႐ွိသည္မ်ားကို မွာၾကားေသးသည္။ သင္တန္းေက်ာင္းသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အထဲသို႔ ေရာက္လွ်င္ ကိုယ့္ကုိယ္ကို ယံုၾကည္မႉ မလြန္ကဲလြန္းရန္လည္း ေသခ်ာ မွာၾကားခဲ့ေသးသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ကူညီ႐ိုင္းပင္းၾကရန္လည္း ပါေသးသည္။

ရတနာေတြကို ဘယ္သူက မႀကိဳက္ပါ့မလဲ?

ေရာက္ေနၾကေသာ လူအားလံုးသည္ ဂူသခ်ႋဳင္းအတြင္း အျမန္ဝင္၍ ရတနာမ်ားကို ႐ွာေဖြရန္သာ စိတ္အားထက္သန္ေနၾကသည္။ လက္႐ွိအေျခအေနတြင္ သူတို႔သည္ ရတနာမ်ားသာ ရမည္ဆိုလွ်င္ သူတို႔၏ အေဖရင္းကိုပင္ ျပန္သတ္ရဲၾကလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ပညာသင္ဖက္တစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္ စကားထဲပင္ ထည့္ေျပာေနစရာ မလိုေပ။

က်န္းစြန္းဝူက်ိႏွင့္ က်န္းရိလွ်ိဳသည္လည္း လူအုပ္ထဲတြင္ ရပ္ေနခဲ့ၾကသည္။ က်န္းစြန္းဝူက်ိသည္ ေျမကမၻာအဆင့္ ေဆးလံုးအေျမာက္အမ်ားကို ေသာက္သံုးထားၿပီးျဖစ္၍ ဒဏ္ရာမ်ားလည္း အေတာ္ေလးေကာင္းမြန္လာၿပီ ျဖစ္ဟန္တူေလသည္။ အေပၚယံ အျမင္ျဖင့္ၾကည့္လွ်င္ ထိုႏွစ္ေယာက္သည္ ေနာက္လိုက္ခုႏွစ္ေယာက္၊ ႐ွစ္ေယာက္ခန္႔ကိုသာ ေခၚလာ၍ အားလံုးမွာ သ႑ာန္သံုးဆင့္ အသြင္ေျပာင္းျခင္း ပဥၥမအဆင့္၊ ဆ႒မအဆင့္မ်ားသာ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုႏွစ္ေယာက္သည္ လူအေယာက္ခုႏွစ္ရာေက်ာ္ကို ေခၚေဆာင္လာေၾကာင္း က်န္းရီသိထားေလသည္။