Hitler's Precious Emerald (SPG)

20. In The Name of Love

Sa umpisa pa lang ng story na ito I have given you hint na masamang magalit si King Cobra and now na  kay Emerald niya ginagawa ang kamandag niya ay galit na galit na kau sa kanya.. after reading this chapter hindi ko alam kong ano magiging reaksiyon ninyo but hopefully u will enjoy this chapter,..

Dedicate this chap kay JannineCanoy na twice nang nag request ng UD ngayong araw,. ;)

***************************************************8

I woke up feeling sore all over and I feel that all the muscles in my body is aching so bad. When I opened my eyes I was greeted to the familiar room where I had never been for quiet a time now. Agad akong napabalikwas ng bangon ng maalala kong bakit nandito ako sa kwarto ni Hitler. I spent the night with him for his satisfaction. Nang tingnan ko ang oras ay alas siyete na pala ng umaga. Ang anak ko. Hitler promised me na ibabalik niya ang anak ko sa akin but he is not here in the room.

I hurriedly went out para hanapin siya. Sana hindi pa siya nakaalis papuntang opisina. I can’t take another day without having my son with me. Nakarinig naman ako ng mga tinig sa kusina kaya agad akong napatakbo doon.

My tears started falling when I saw my son on manang Belen’s lap habang pinapakain siya nito. Katapat naman nila si Hitler na nag-aalmusal. Kung tutuusin this is the first time na magkaharap sa hapag-kainan ang mag-ama ko and I can’t help but be happy with the sight of them.

“Hi baby.” Natatawa at naiiyak kong bati sa anak ko bago ko siya niyakap ng mahigpit at pinaghahalikan. I missed my son so much that it kills me to spend a night without seeing him.

“Miss na miss mo na siguro itong makulit na ito ano?” Nangingiting tanong ni Manang Belen habang nakatunghay sa amin ng anak ko.

“Sobra po Manang Belen.” Naiiyak at natatawa ko ring wika habang pinupunasan ko ang mga luha ko. Masyado lang talaga akong masaya na nandito na ulit ang anak ko.

“Kumusta na ang pakiramdam mo? Wala ka na bang lagnat?” Sunod-sunod niyang tanong na ikinakunot ng noo ko. Wala naman akong sakit di ba? “Sabi kasi ni Bryan kahapon ay mataas daw ang lagnat mo kaya walang mag-aalaga dito kay Garnet kaya pinahatid niyo na lang sa mansion para maalagaan.” Muling wika ni Manang kaya nasagot ang katanungan sa isip ko.  

Saglit kong tinapunan ng masamang tingin si Hitler na matamang nakatingin sa amin ng anak ko. “Maayos na po ako Manang Belen at kaya ko na pong alagaan ang anak ko. Maraming salamat po. Pasensiya na rin po at naabala pa kayo.”

Kahit paano ay napanatag naman ako na si Manang Belen naman pala ang nag-alaga sa anak ko. Kilala na rin naman siya ni baby Garnet dahil sa madalas siyang nandito at talagang magiliw sila sa isa’t-isa.

“Sus ano ka bang bata ka wala iyon.” Sabi niyang iwinasiwas pa ang kamay. “Akin na muna iyang bata at ng matuloy na ang pagpapakain diyan at ng masabayan mo na rin ang asawa mo sa pag-aalmusal.”

Mapakla akong napangiti sa sinabi ni Manang Belen. Hitler and I were never married kaya hindi pwedeng sabihing asawa ko siya. Siguro kong hindi ko tinulungan si Joni na tumakas noon, siguro kong nakinig ako kay Hitler na mag resign na lang sa kompanya nila Nathan baka siguro.. baka lang naman ay pinakasalan pa niya ako.